Friday, December 27, 2019

89 දි පනපිටින් සැමියාව මැරුවා. ඒ පණ පිටින් ගිනි තියලා. මැලේසියාවේදී පුතා මැරුණා ද? මැරුවාද? දන්නේ නැහැ.




 පුත්තු හතර දෙනෙකුගේ හා වැඩිමහල්  දියණියකගේ මවක් පියශිලි.
   ඈ ගේ කථාව.

 " 1989 දෙසැම්බර් 22 ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මගේ සැමියාට පිහියෙන් ඇනලා පණපිටින්ම ගිනි තියලා මැරුවා. ඒ අකුරැස්සේදී. සැමියා එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ඇමති දයානන්ද වික්‍රමසිංහගේ ගෙදර ඉන්නකොට තමයි මේ අපරාධය උන් කළේ. 

 සැමියාගේ නම සුමනදාස කොඩිතුවක්කු.  ඔහු  කළේ බේකරි රස්සාව. ප්‍රේමදාසගේ ආණ්ඩුව මට රුපියල් පනහක් දුන්නා. එච්චරයි මිනිමරුවෝ කවුද කියලා හෙව්වේ නෑ. කිසිම යුක්තියක් ඉටු වුනේ නෑ.

මම දරුවෝ පස් දෙනාව අරං මගේ දෙමවුපියන් ලඟට ආවා.  ඔවුන් හිටියේ ඉඳුරුවේ. මම ළමයි පස්දෙනව මගේ අම්මට බලාගන්න දීලා පස් වතාවක්ම රට ගිහිල්ලා බැලමෙහෙවරකම් කරලා ළමයින්ව උස්මහත් කළේ.

ලොකු පුතා හමුදාවට බැඳුනා. දැන් ආබාධිත රණවිරුවෙක්. ඔහු විවාහ වුණේ ගෝමරන්කඩවල. මම එහි පදිංචියට ආවා. ආණ්ඩුවෙන් දුන්න අක්කර බාගේ වගා කරගෙන මම දැන් ජීවත් වෙනවා.

මම රට ඉන්නකොට තමයි මගේ බාල පුතා සුජීව මැලේසියාවට ගිහිල්ලා තිබුණේ.  මම රට ඉඳලා ඇවිල්ලා ඔහුට කිව්වා ගෙදර එන්න කියලා. එනවා එනවා කිව්වට ආවේ නෑ. ඔහු දක්ෂ කෝකියෙක්. එහෙම හෝටලයක් පටන් අරගෙන ගියා කියලා තමයි දැනගන්නට ලැබුණේ. 2019 ජනවාරි 02 දා ඔහු කිව්වා මට ගෙදර එන බව දැනුම් දුන්නා. ජනවාරි පළවෙනිදා මට එහේ ගෑනු කෙනෙක් කතාකරලා කිව්වා පුතා මැරිලා කියලා.

මම දේහය ගෙදර  ගෙන්න ගත්ගතා.  මල්ශාලාව කිව්වේ අභ්‍යන්තර කොටස් කිසිවක් නෑ කියලා.  මොලේ ඇස් කිසිවක් තිබුණේ නැහැ කියලා කිව්වා.  පුතාගේ මරණය සැකයි. විදේශ සේවා එකට කීප වරක්ම ගියා. එක එක දේවල් කිව්වා මිසක් කිසිම දෙයක් ඒ ගැන හොයලා බැලුවේ නෑ. දැන් අවුරුද්දකට කිට්ටුයි තාමත් මම බලාගෙන ඉන්නවා මගේ පුතාට මොකද වුනේ කියලා දැනගන්න."

 මේ එක මවකගේ කතාවක්ග.මෙවන් කතා එකක් නෙමෙයි සිය ගණනක් අහන්න පුළුවන් මායිම් ගමට ගියාම.

Tuesday, December 24, 2019

පොලීසියට එරෙහි නීතිඥවරියකගේ පෙත්සම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉවත දමයි. ඇගේ ක්‍රියාකලාපය ද හෙළාදකියි.



මතුගම අධිකරණයට අනුයුක්තව වැඩ කරන නීතිඥවරියක් විසින් මීගහතැන්න පොලීසියට එරෙහිව 2012 වසරේදී පවරන ලද මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක් විභාග කර එය පිළිගැනීම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ප්‍රතික්ෂේප කළේ "ආචාරශීලි වීම තුලින් ආචාරශීලීත්වය" ලබන බව පෙන්වා දෙමිනි.

 නමින් සන්ධ්‍යා කුමාරි වු ඇය ගේ පදිංචිය මීගහතැන්නය.

ඇය සිය පෙත්සමෙන් කියා සිටියේ තමා සැකකරුවෙකු භාර කිරීම සඳහා 2012 ජනවාරි 27 මීගහතැන්න පොලිසියට ගිය බවත් එහිදී  උප පොලිස් පරීක්ෂක ලක්ෂිත වීරසිංහ හා සැරයන් ශාන්තලාල් තමාව මානසික වධහිංසාවට පත් වන ආකාරයට වචන පාවිච්චි කළ බවද හි ප්‍රතිඵලයෙන් ගබ්සාවක් වූ බව ද ඇය කියා සිටින ලදි.

පොලිසිය කියා සිටියේ ස්ත්‍රී දූෂණයට හා පිහි ඇනුමකට සම්බන්ධ සැකකරුවෙකු පොලිසියට භාරදීමට ඇය පැමිණි බවත් ඒ අවස්ථාවේදී බහින් බස් වීමක් සිදු වූ බවත්ය.

මෙම නීතිඥවරිය වසර තුනහමාරක් පමණ පළපුරුද්දක් ඇති බව ද, වලල්ලාවිට ප්‍රාදේශීය සභාවේ නීති නිලධාරී බවද,  තමන් මෙම සිද්ධිය ජ්‍යෙෂ්ඨ කැබිනට් ඇමතිවරයෙකුට දැනුම්දීමෙන් පසුව උප පොලිස් පරීක්ෂක ලක්ෂිත විරසිංහ ප්‍රාදේශීය සභාවට ගෙන්වා දෝෂදර්ශනයට ලක් කරනු ලැබූ බවද ප්‍රකාශ කර සිටියේය.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නීතිඥවරිය ගේ ක්‍රියා කලාපය නීතිඥ වෘත්තීය ආචාරධර්මවලට පටහැණි බවද පෙන්වා දී ඇත.

 සම්පූර්ණ තීන්දුව පහත දැක්වේ


IN THE SUPREME COURT OF THE DEMOCRATIC SOCIALIST
REPUBLIC OF SRI LANKA
In the matter of an Application in terms of Articles 17 and 126 of the Constitution.

Ratnayaka Weerakoonge Sandya Kumari,
No: 4, Main Street,
Meegahatenna.
Petitioner

Case No: SC FR 75/2012                                                                                                   -Vs-

1) Mr. Lakshitha Weerasinghe,
Sub Inspector of Police,
Police Station Meegahatenna.

2) Mr. Shanthalal (3534)
Sergeant,
Police Station Meegahatenna.

3) Mr. Himala Rajapakse,
Officer-In-Charge,
Police Station Meegahatenna.

4) Mr. Lalith Pathinayake,
Senior Superintendent of Police,
SSP office, Nagoda,
Kalutara.

5) Mr. N.K.Illangakoon,
Inspector General of Police,
Police Head Quarters,
Colombo 1.

5A) Mr. Pujith Jayasundara,
Inspector General of Police,
Police Head Quarters,
Colombo 01.

 6) Hon. Attorney General,
Attorney General’s Department,
Colombo 12.
Respondents

Before: Buwaneka Aluwihare, PC. J.,
              L.T.B. Dehideniya, J. and
              Murdu N.B.Fernando, PC. J.

Counsel: Rasika Dissanayake for the Petitioner
J.M. Wijebandara with Y.S.Shehani for the 1st and 2nd Respondents.
Ms. S. Herath, SSC for the 3rd to 6th Respondents.

Argued on: 06.08.2018
Decided on: 18.12.2019

Murdu N.B. Fernando, PC. J.
The Petitioner is an Attorney-at-Law and by the Petition dated 24-02-2012 alleged the infringement of her fundamental rights guaranteed under Article 11,12(1) and 13 of the Constitution.
Thereafter on 29-05-2012 an Amended Petition was filed seeking among other relief, the following:
i) a Declaration that the 1st and 2nd respondents and/or the State have infringed the petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 of the Constitution;

ii) a Declaration that the 1st to 5th respondents and/or the State have infringed the petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 12(1), 12(2) and 14(1)(g) of the Constitution; and

iii) that the 1st to 3rd respondents and all other police officers involved, concerned and/or responsible for the ill treatment and obstruction of the petitioner in the performance of her duties as an Attorney-at-Law be dealt with by way of a disciplinary action.

Leave to proceed was granted to the petitioner by this Court on 28-09-2012 for the alleged violation of Article 11 and 12(1) of the Constitution.

The relevant facts as narrated by the petitioner is as follows: -
On 27-01-2012, the petitioner went to the Meegahatenna police station to surrender a suspect wanted in a case pending before the Magistrate Court of Matugama. She met the 3rd respondent, the Officer In Charge of the police station at his official quarters at about 8.30 am and on his instructions proceeded to the police station and met the 1st respondent, the Officer In Charge of the crimes division of the Meegahatenna police.
She informed the 1st respondent that she came to surrender a suspect. At once the 1st respondent attempted to assault the suspect. She told the 1st respondent not to assault the suspect and to follow the due process of law.
Thereafter an exchange of words took place between the petitioner and the 1st respondent and she was compelled to meet the 3rd respondent again and requested that the suspect be produced before the Magistrate Court. The 3rd respondent directed the petitioner back to the 1st respondent and informed her that he would speak to the 1st respondent.
The petitioner once again met the 1st respondent and requested that relevant entries be made and she be issued with the reference number of the log entry, as proof of production of the suspect before the police station. At that moment, the 1st respondent verbally abused the petitioner and told her to stay outside until she was summoned.
Whilst she was standing outside the 1st respondent’s office, the 1st and 2nd respondents came out and insulted the petitioner and when she asked the 1st and 2nd respondent to mind their language the petitioner was further abused and she was even threatened with imprisonment. The petitioner tendered to this court affidavits of her husband (who accompanied her to the police station since she was in family way), her client and his parents to substantiate this incident.
The petitioner alleged the behavior of the 1st and 2nd respondents caused her severe pain of mind and humiliation which required medical treatment. Further the petitioner pleaded that she verily believed that the said distress and trauma caused her to miscarry the pregnancy. The petitioned produced two laboratory reports with regard to her pregnancy and termination thereof dated 24-01-2012 and 09-02-2012.
The facts stated by the 1st and 2nd respondents in their objections is as follows: -
The petitioner arrived at the police station at around 6.45 am on 27-01-2012 and informed that she came to surrender a suspect. 4

Since it was time for the change of shifts and duty and officers rostered for day duty had not reported to their desks to take down necessary notes and statements, the petitioner was requested by the 1st respondent to stay out until she was called. The petitioner was annoyed by this request. Hence, the petitioner was asked to take a seat in the 1st respondent’s room itself. The petitioner sat and got the suspect who was wanted in connection with the offence of rape and stabbing also to sit and demanded that the process be immediately attended with and the suspect be produced in Court before 9.00 am. The petitioner also wanted the suspect to leave the police station with her.
Then the 1st respondent inquired from the suspect, whether he was in hiding after committing two offences. An exchange of words took place again and the 1st respondent informed the petitioner that he could arrest the suspect since he is wanted in connection with a serious crime. Thereafter, the petitioner walked out of the 1st respondent’s office and went towards the 3rd respondents official quarters.
The petitioner returned again and acted in a manner unbecoming of an Attorney-at-Law and loudly insulted police officers in general, which prompted the 2nd respondent (who was resting at the barracks after his night shift and who recognized the petitioner as a Lawyer appearing in the Magistrate Court) to come to the defence of the police officers. The 1st and 2nd respondents produced before this Court the extracts of the Police Information Book to substantiate their version.
The 1st and 2nd respondents further averred, that the petitioner used political affiliations and demanded that the 1st respondent apologizes to the petitioner but the 1st respondent did not tender an apology. The petitioner also complained to the 5th respondent which resulted in a departmental inquiry against the 1st and 2nd respondents but the petitioner failed to establish the allegations levelled against the said respondents.
The 4th respondent, the Senior Superintendent of Police, Kalutara in his objections filed before this Court stated, that he appointed the Assistant Superintendent of Police Aluthgama to conduct an inquiry with regard to the incident and based on the said inquiry the 4th respondent submitted his report to the 5th respondent. The said report and the statements recorded at the inquiry were produced before this Court by the 4th respondent. The statements recorded were of the petitioner, her husband, the 1st, 2nd and 3rd respondents, three other police officers attached to the Meegastenna police station and an independent eye witness to the incident who was present at the police station. The 4th respondent in his objections further stated that the petitioner had informed the Inquiry Officer that she cannot produce any witnesses to substantiate her allegations. The 4th respondent also averred before this Court, that the Inquiry revealed that the petitioner behaved in an unruly manner within the police station and abused the 1st and 2nd respondents causing much humiliation and disgrace to them as well as to the police officers stationed at the police station. The petitioner in her counter affidavit filed before this Court stated, that she was attached to the Walallawita Pradeshiya Sabha as a Legal Officer and admitted that she informed the political authority (a named senior Cabinet Minister) about the incident who got down the 1st respondent to the Pradeshiya Sabha and admonished him. The petitioner also stated that the 4th respondent SSP, has falsified under oath to save his subordinate officers.
Having referred to the factual matrix of this application as given by the parties, let me now consider the said facts pertaining to the incident to ascertain whether the petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 and 12(1) of the Constitution have been violated by the respondents.
The said two Articles reads as follows: -
Article 11 - “No person shall be subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment,”
Article 12(1) - “all persons are equal before the law and are entitled to the equal protection of the law,”
The Counsel for the petitioner in his submissions, relied on three grounds to justify granting of the relief prayed for in the petition. The said grounds were that verbal abuse amounts to a violation of Article 11 of the Constitution, the usual conduct of the 1st respondent and the breach of ‘Police Rules 2012’ by the 1st respondent. It is observed that there is no reference to the 2nd respondent in respect of the 2nd and 3rd grounds.
Let me consider the 3rd ground relied on by the petitioner, i.e. the breach of ‘Police Rules 2012’ in the first instance. These rules were published in the gazette notification bearing no. 1758/36 dated 18-05-2012 and were produced before this Court together with the written submissions of the petitioner.
It is observed that these rules issued by the Inspector General of police under Section 55 of the Police Ordinance is cited as ‘Appearance of Attorney-at-Law at police stations’ and lays down certain guidelines to be followed. In Clause two it states that the rules shall be followed by all police officers of whatever rank, serving in every police station in Sri Lanka.
Clause three states, that every Attorney at-Law shall be treated cordially and courteously and given a fair and patient hearing. Clause four goes onto state that no police officer shall use physical force on an Attorney at-Law or resort to the use of abusive language or any other form of intimidatory conduct. Clause ten refers to the manner in which an officer of the police force who violates the rules should be dealt with viz. punishable under the provisions of Section 55 of the Police Ordinance and be subjected to a disciplinary inquiry conducted by the Department of Police. The ‘Police Rules 2012’ were promulgated after the alleged incident. Therefore, I do not wish to place any reliance on the said rules in order to determine whether the 1st respondent breached the said rules or whether the petitioner’s fundamental rights were violated by the 1st respondent in view of the breach of the rules.
However, this Court observes that a disciplinary inquiry had been conducted on the instructions of the 5th respondent; and that the petitioner had failed to lead evidence to establish the allegations levelled against the 1st and 2nd respondents, especially the use of abusive language or that the 1st respondent commited a wrong as alleged by the petitioner. Consequent to the inquiry the recommendation of the 4th respondent had been to advise the 1st respondent, to act in a more cordial and friendly manner when dealing with the public. It is also observed that the 1st respondent had already been transferred out of the station consequent to the alleged incident and prior to the holding of the inquiry.
In the aforesaid circumstances, we see no merit in the said submission of the petitioner pertaining to the breach of “Police Rules” by the 1st respondent.
The 2nd submission of the Counsel for the petitioner before this Court was the ‘usual conduct’ of the 1st respondent. To substantiate the allegation of ‘usual conduct’ the petitioner relied on a fundamental rights Application bearing No SC/FR 331/2014 filed before this Court in which the 1st respondent tendered an unqualified apology to the petitioner therein.
Upon perusal of the petition and the journal entries of the said application (tendered to this Court together with the petitioner’s written submissions) we observe, that the petitioner of the said application is a person belonging to the Muslim faith who had been arrested at the instigation of a 3rd party on a false charge and assaulted and produced before the Magistrate Court on a ‘B’ report, in the aftermath of the March 2014 riots at Dharga Town, Aluthgama. This incident has happened two years after the alleged incident complained of in the instant application. The petitioner has not referred to any other instance in which the conduct of the 1st respondent has been wanting.
In the said circumstances, we see no reason to come to a finding detrimental to the 1st respondent in respect of his ‘usual conduct’ as adverted to by the Counsel for the petitioner, based only upon the above said incident. Hence, we see no merit in the said submission.
The 3rd and final submission of the Counsel for the petitioner is in respect of the use of abusive language by the 1st and 2nd respondents. It was submitted that the said conduct of the 1st and 2nd respondents was a violation of the Petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 of the Constitution.
Prior to discussing the said submission, I wish to observe that the petitioner has refrained to make any submissions, in respect of the violation or an imminent infringement of the  fundamental rights guaranteed under Article 12(1) of the Constitution by either one or any of the respondents and/or the State, as prayed for in the Amended Petition filed before this Court.
In the said circumstances, it is not necessary for me to consider Article 12(1) of the Constitution or its violation by either one or any of the respondents.
Nevertheless, in the interest of justice, I have considered the facts envisaged in the petition against the 3rd to the 6th respondents and I am of the view that the said facts do not support a violation of Article 12(1) of the Constitution by the aforesaid respondents against the petitioner.
With regard to the violation of Article 12(1) of the Constitution by the 1st and 2nd respondents, I wish to consider same in the light of the submissions made by the petitioner with regard to Article 11 of the Constitution.
The petitioner submits that she being a Lady Lawyer was abused and harassed inside a state institution established to maintain law and order by persons entrusted with the duty to secure the rights of the citizens and that the unbearable distress and the trauma caused the petitioner to miscarry within a period of two weeks into her pregnancy.
There is no medical evidence led before this Court, except the two laboratory reports to establish that the distress and trauma caused the petitioner to miscarry. In the absence of any medical evidence to even establish that the petitioner sought treatment or that the two incidents were remotely connected, or there was causation between the said incidents, I see no reason to find a violation of the petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 and 12(1) of the Constitution by the 1st and the 2nd respondents solely upon the said misadventure adverted to by the petitioner.
Further, I observe that there is no medical evidence produced before Court to substantiate that use of force or an act of assault was committed on the petitioner by the said respondents. Thus, upon the said ground too, I see no reason to find that the 1st and the 2nd respondents violated the fundamental rights of the petitioner.
Sharwananda CJ in Namasivayam Vs Gunewardena [1989] 1 SLR 294 held that in the absence of medical evidence to corroborate cruel treatment or torture a Court will not hold that there had been a violation of Article 11 of the Constitution.
The petitioner’s main contention is that the petitioner was verbally abused and thus the verbal abuse amounts to a violation the petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 of the Constitution. To substantiates the said argument the petitioner relies on the recent Judgment of this Court in Suppaiya Sivakumar Vs Sargent Jayaratne and others SC FR 56/2012. S.C. Minutes dated 26.07.2018. However, I observe that the facts of the above case can easily be distinguished from the instant application. In the case relied upon by the petitioner, Suppaiya Sivakumar who was watching a Hindu religious celebration was assaulted by the police officers with a club, subjected to continuous verbal and physical abuse and dragged on a road continuously being beaten and treated like an offender in front of his relatives and the general public. In the light of the medical evidence produced, Aluwihare J, held that the act of assault and verbal abuse of the petitioner Suppaiya Sivakumar was malicious and completely unwarranted.
His Lordship referred to the Judgment of Shirani Bandaranayake J. in Abeywickrema Vs Guneratne [1997] 3 SLR 225 at page 228 wherein a passage from Justice A.R.B. Amerasinghe’s book on ‘Our Fundamental Rights of Personal Security and Physical Liberty’ which reads as follows: -
“Something might be degrading in the relevant sense, if it grossly humiliates an individual before other’s or drives him to act against his will or conscience”
was cited with approval and held that the petitioner Suppaiya Sivakumar was subjected to degrading treatment and the conduct of the police officers caused humiliation to the petitioner Suppaiya Sivakumar and held that the said petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 and 12(1) of the Constitution had been violated.
In my view, no parallel can be drawn between the above case and the instant application.
In the application before this Court, admittedly there was no physical abuse or assault. There had only been an exchange of words between the petitioner and the 1st respondent, which in my view was completely unwarranted.
The petitioner walked into the police station early in the day to surrender a suspect. The petitioner wanted the matter expeditiously dealt with and the suspect be permitted to leave the police station with her which in my view was also completely unwarranted.
The suspect was wanted in respect of committing two offences, rape and stabbing with a knife and evading police. When a suspect is surrended, the police need to take steps and follow the due process of law and statements recorded and required investigations done. The due process should not be hampered with time constraints and dictates of Attorney at-Law watching the interest of the suspect.
The petitioner alleged that as she informed the 1st respondent that she wanted to surrender the suspect the 1st respondent attempted to assault the suspect in front of her and she requested him not to assault her client and then the 1st respondent bluffed about his educational qualifications. The 1st respondent in his narration referred to the non-availability of officers to take down notes which led to the delay in attending to the matter of the petitioner and that the petitioner who appeared to be annoyed shouted at the police officers saying ‘wg mdia tjqka’, among other derogatory statements.
In all the statements produced before this Court, a reference is made to the utterance of the petitioner ‘wg mdia tjqka’ viz police officers having only a grade eight qualification. The 1st respondent a sub-inspector appeared to have retorted back by saying that he has been to campus. I also observe that in the affidavits filed before this Court annexed to the petition, the petitioner’s husband, as well as the suspect and his parents categorically state that the petitioner tendered a letter issued by an ASP of a neighboring police division to the 3rd respondent and there was an exchange of words with reference to the said letter as well. The petitioner is silent on the said matter.
Having weighed the evidence produced I tend to accept the narration given by the 1st and 2nd respondents that the petitioner created a commotion at the police station.
In my view the afore said conduct of an Attorney at-Law at a police station is unwarranted and deplorable, more so when it comes from a Lady Lawyer who has being admitted to the bar only three and a half years back.
Another factor that should be borne in mind is that the office of an Attorney at-Law is also governed by the Supreme Court (Conduct of and Etiquette of Attorney at-Law) Rules of 1988 where it is specifically stated that on Attorney at-Law must not conduct herself in any manner which would be reasonably regarded as unworthy, disgraceful and dishonorable by Attorneys at-Law of good repute.
When analysing the behavior of the petitioner and the 1st respondent based on the affidavits filed before Court, I am reminded of the oft quoted saying that, ‘courtesy begets courtesy’.
Independent to the above conduct of the petitioner, let me move onto consider whether by the actions and the behavior of the 1st and the 2nd respondents especially the alleged verbal abuse, violates the petitioner’s fundamental right guaranteed under Article 11 and 12(1) of the Constitution.
Amerasinghe J. in Channa Peiris and others Vs Attorney General and others [1994] 1 SLR 1 made the following observations pertaining to a violation of Article 11 of the Constitution.

(i) the acts and conduct complained of must be qualitatively of a kind that a Court may take cognizance of. Where it is not so, the Court will not declare that Article 11 has been violated;

(ii) torture, cruel, inhuman or degrading treatment or punishment may take many forms, psychological and physical; and

(iii) having regard to the nature and gravity of the issue, a high degree of certainty is required before the balance of probability might be said to tilt in favour of a petitioner endeavoring to discharge his burden of proving that he was subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment.

In Gunawardena Vs Perera and others [1983] 1 SLR 305 at page 313, Soza J stated as follows: -
“There can be no doubt that the burden in on the petitioner to establish the facts on which she invites the Court to grant her the relief she seeks…the standered of proof is preponderance of probability…. It is generally accepted that within this standard there could be varying degrees of probability. The degree of probability required should be commensurate with the gravity of the allegation sought to be proved. This Court when called upon to determine the questions of infringement of fundamental rights will insist on a high degree of probability as for instance a court having to decide a question of fraud in a civil suit would. The conscience of the Court must be satisfied that there has been an infringement.”
In the said case, the petitioner a veteran lady politician along with others staged a demonstration and were walking back along the Galle Road. Consequent to an incident that occurred on the way back, she walked into the police station. She alleged that at the police station she was thrown down, kicked and pushed and subjected to cruel and inhuman and degrading treatment which violated her fundamental rights set out in Article 11 of the Constitution. The Court having analysed the evidence held that the allegation of degrading treatment had not been established by proof to the high degree of probability required.
Similarly, in Mrs.W.K.M. de Silva Vs Chairman Fertilizer Corporation [1989] 2 SLR 399 wherein the petitioner, who was the secretary to the Chairman, came before this Court alleging cruel, inhuman and degrading treatment at the hands of the Chairman. This Court held that although it is clear that the petitioner has been degraded and humiliated in front of her colleagues and subordinates and the conduct speltout would undoubtedly amount to a grossly unfair labour practice, it does not constitute torture or cruel, inhuman or degrading treatment or punishment and fall far short of the degree of mental or physical coercisevenss or viciousness required to fall within Article 11 of the Constitution.
The foregoing judicial decisions of this Court has clearly identified and laid down that a high degree of certainty is required before the balance of probability would tilt in favour of a petitioner endeavoring to discharge the burden of proof with regard to an allegation of torture or cruel, inhuman or degrading treatment. Having analsed the evidence produced before this Court, I hold that the petitioner has failed to establish her allegation of torture or cruel, inhuman or degrading treatment in the hands of the 1st and 2nd respondents. Thus, I hold that the petitioner rights assured under Article 11 of constitution has not been violated by the said respondent.
The petitioner’s has also failed to establish the claim that the petitioner fundamental rights to equality before the law and equal protection of the law pledged by Article 12(1) of the constitution had been violated by the 1st and 2nd respondents.
For the above reasons the application of the petitioner is refused.

Judge of the Supreme Court
Buwaneka Aluwihare, PC. J.
I agree
Judge of the Supreme Court
L.T.B. Dehideniya, J.
I agree

Judge of the Supreme Court


Monday, December 23, 2019

කාන්තාවන්ට ඇති, ගෑනුන්ට නැති, අයිතිවාසිකම් කිතුල් හකුරට දියවෙන ජීවනී


තිස් හැවිරිදි ජීවනී, තනි මවක්. දරු තිදෙනා සමග දිවි ගැට ගසා ගන්නේ රම්බොඩ ඇල්ලේ සිරිය නරඹන්න එන අයට කිතුල් හකුරු විකිණීමෙන් හා මසකට සමෘද්ධියෙන් ලැබෙන රු: 3500/- න්.

වයස අවු: 15 දී, අවු: 20 බවට රෙ ජිස්ට‍්‍රාර්ට පවසා විවාහ වුනේ යෝගසීලි සමග. එ් 2004 දී.

වැඩිමහල් පිරිමි දරුවාට අවු: 15 යි. දෙවෙනි පිරිමි දරුවාට අවු: 11 යි. බාල ගැහැනු දරුවාට අවු: 09 යි.

2014 දී සැමියා ඇය අතහැර ගියා. ඔහු කළේ කුලී වැඩ.

දරුවන්ට උප්පැන්න හැදුවේ 2018 දි. උප්පැන්න සහතික වල පියාගේ නම දාලා නෑ.

පුත්තු දෙන්නා පිරිවෙනට යනවා. දියණිය ගමේ ඉස්කෝලෙට යනවා.

දැනට ඉන්නේ මල්ලිට අයත් නිවසේ. එ්කේ අම්මයි (අවු:57* තාත්තයි (අවු: 72* ඣිව්ත වෙනවා.

මල්ලී විවාහ වුන දාට එළියට බහින්න වෙනවා. ගෙයක් හදාගන්න කියා මල්ලීගේ ගේ උගසට තබා රුපියල් ලක්ෂ පහක ණයක් ගත්තා. පොලිය වාරිකය ගෙවා ගන්න බෑ. ගේ බැංකුවට සින්න වෙන්න යනවා.

ජීවත් වෙන්න ක‍්‍රමයක් නැතිව රට ගියා. බොරු තොරතුරු දීලා ගියේ. ඒ නිසා නැවත රට යන්න බෑ. ග‍්‍රාම සේවක, ප‍්‍රාදේශීය ලේකම් අනුමත කරන්නේ නෑ. එ් ළමයි තුන් දෙනාගේ රැුකවරණය බාර දෙන්න කෙනෙක් නැති නිසා. අම්මටයි තාත්තටයි වගකීම බාර දෙන්න බැරිලූ. වයස වැඩි නිසා.

සැමියාගෙන් නඩත්තු ඉල්ලා නඩු දැම්මා. හෙළබොඩ සංචාරක උසාවියේ. නඩුවට සැමියා එන්නේ නෑ. එ් 2018 දී. මේ නොවැම්බර් මස 18 වෙනිදා නඩුවටද සැමියා ආවේ නෑ. වරෙන්තුවක් නිකුත් කරලා එ්කෙ පිටපත මට දුන්නා. සැමියාව හොයාගෙන එන්නලූ. ඊට පස්සෙ නඩුව ගන්නවා කිව්වා. නඩුව බහා තැබුවාලූ.

මට අවශ්‍යය රට ගිහිල්ලා ණය බේරලා ගෙයක් හදා ගන්න. එ්කට ඉඩක් නෑ. මට රැුකියාවක් තියෙනවා නම් රට යන්න  ඕන නෑ. දවසකට හකුරු මුල් තුන හතරක් විකුණලා රුපියල් පන්සීයක් විතර හොයා ගන්නවා. එ් රම්බොඩ ඇල්ල බලන්න සංචාරකයො ආවොත්.

කාන්තාවන්ට අයිතිවාසිකම් ඇත. නඩුත්තු පනතකුත් ඇත. ජාත්‍යන්තර සම්මුතිවලට අත්සන් කරලාද ඇත.

කාන්තාවන්ට තියෙන අයිතිවාසිකම් ගෑණුන්ට නැත.


අද සිට ත්‍රිවිධ හමුදාව සිරුවෙන්


Thursday, December 19, 2019

පොලීසිය ඝාතනය කළ සැමියා වෙනුවෙන් රු: 2,075,000.00 වන්දියක් බිරිඳට හිමිවෙයි.


2010 වසරේදී, ඇඹිලිපිටිය පොලීසිය සිදුකළ, මෙම ඝාතනය සම්බ්නධයෙන්, බිරිඳ පවරන ලද මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවේ තීන්දුව, මෙම මස 17 වන දින ප‍්‍රකාශයට පත්කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය වගඋත්තරකරුවන් හා රජය විසින් රුපියල් විසි ලක්ෂ හැත්තෑ පන් දහසක් වන්දි වශයෙන් ඇයට ගෙවන්නට නියම කළේය.

මෙම නඩුවේ වගඋත්තරකරුවන් වූ එවකට ඇඹිලිපිටිය පොලීසියේ අපරාධ අංශයේ ස්ථානාධිපති නිරෝෂන් අබේකෝන්, සැරයන් 32215 වසන්ත සුරවීර, කොස්තාපල් 41953 චමින්ද හා කොස්තාපල් 20527 පුෂ්ප කුමාර යන සිව්දෙනා, එක් අයෙක් රු: 250,000/- බැගින් පුද්ගලිකවද,

එම පොලීසියේ පොලිස් පරීක්ෂක පීටර්, ප‍්‍රධාන පොලිස් පරීක්ෂක විජිත කුමාර හා ඇඹිලිපිටිය සහකාර පොලිස් අධිකාරී ආනන්ද සමරසේකර යන තිදෙනා විසින් රුපියල් 25,000/- බැගින් පුද්ගලිකව ඇයට වන්දි වශයෙන් ගෙවිය යුතුය.

මෙයට අමතරව රජයේ වගකීම ඉටු නොකිරීම හේතුවෙන් රජයට, දශ ලක්ෂයක වන්දියක් ගෙවීමට නියම කෙරින.

මේ අනුව ඇයට හිමිවන මු`ඵ වන්දි මුදල රුපියල් විසිලක්ෂ හැත්තෑ පන් දහසකි.

2010 ඔක්තෝබර් 16 වන දින, අජිත් ප‍්‍රසන්නව අත්අඩංගුවට ගන්නා ලදි. දින දෙකකට පසුව එනම් 18 වන දින, වෙඩි තබා මරා දමන ලදි.

මෙම ඝාතනය පිළිබඳව පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණය සිදු කළේ ඇඹිලිපිටිය දිසා රෝහලේ අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරීවරයාය. ඥතීන්ගේ ඉල්ලීම මත අධිකරණ නියෝගයකින් මෘත දේහය ගොඩ ගෙන, කරාපිටිය ශීක්ෂණ රෝහල මගින් දෙවන පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණය සිදුකරනු ලැබීය.

පළමු පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණයෙන් වධ හිංසා පැමිණ වූ බවට සඳහන් නොවීය. එය කරාපිටිය ශික්ෂණ රෝහලේ පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණයේදී නිශේධ විය.

මෙම පොලිස් ඝාතනය පිළිබඳව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කියා සිටියේ ඇඹිලිපිටිය පොලීසිය ආණ්ඩු ක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 11 හා 13 වගන්ති උල්ලංඝණය කර ඇති බවයි.

මෙම තීන්දුවෙන් ශ‍්‍රියානි එරෙහි ඉද්දමල්ගොඩ නඩුවේදී, ප‍්‍රකාශයට පත්වූ ජීවත්වීමේ අයිතිය යලිත් තහවුරු කරනු ලැබීය.

සිද්ධිය වී වසර 9 කට පසුව මෙම තීන්දුව ප‍්‍රකාශයට පත් කරමින් රජය රටවැසියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කිරීමේ වගකීම තහවුරු කර තිබේ.

පොලීසිය විසින් ඝාතනය කළ අජිත් ප‍්‍රසන්නගේ බිරිඳ තරංගනී ලක්මාලි වෙනුවෙන් ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස් පෙනී සිටිය අතර, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් වන විනිසුරු මුර්දු එන්.බී. ප‍්‍රනාන්දු, විනිසුරු එල්.ටී.බී. දෙහිදෙනිය ගේ එකඟතාවය මත විනිසුරු ජනාධිපති නීතිඥ එස්. තුරෙයිරාජා තීන්දුව ප‍්‍රකාශයට පත්කරනු ලැබීය.

  ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නියම කර තිබෙන මෙම වන්දි මුදල රජය විසින් හා වග උත්තර කරුවන් විසින් කෙදිනකට පෙර ගෙවිය යුතුව තිබේ ද යන්න පිළිබඳව නියමයක් කර නොමැති නිසා වන්දි ගෙවීම පිළිබඳව බරපතල අවිනිශ්චිත තවයක් පවතින බව කිව යුතුය ව තිබේ.

නඩු තීන්දුව- https://www.janasansadaya.org/page.php?id=655&lang=en


Thursday, December 12, 2019

ඉන්දියාවේ නීති විරෝධී මුස්ලිම් සංක්‍රමිකයන්ට පුරවැසි භාවය අහිමි කරන පුරවැසි පනත සම්මතයි.


 මෝඩි පාලනය විසින් සම්මත කරන ලද පුරවැසි සංශෝධන පනත මගින් අසල්වැසි මුස්ලිම් රටවල් වන පකිස්ථානය බංගලාදේශය ඇෆ්ගනිස්ථානය වැනි රටවලින් සරණාගතයින් ලෙසට පැමිණ සිටින හින්දු,ෂීක්,බෞද්ධ හා ක‍්‍රිස්තියානි ලබ්ධිකයින්ට මෙම පනත මගින් ඉන්දීය පුරවැසිභාවය හිමි වන්නේ ය.

මෙම පනත නිසා එරට අසල්වැසි රට වලින් නීති විරෝධී ලෙස පැමිණ සිටින මුස්ලිම් වරුන්ට ඉන්දීය පුරවැසිභාවය ලබා ගැනීමට නොහැකි වනු ඇත

 මෙම  පන  ඉන්දීය කොංග‍්‍රස් පක්ෂය විරුද්ධවිය එමෙන්ම මුස්ලිම් සරණාගතයන් බහුලව සිටින ඇසෑමය වැනි ප‍්‍රාන්තයන් විසින් දියත් කරනු ලැබූ ප‍්‍රචණ්ඩකාරී විරෝධතාවයක් නිසා එම ප‍්‍රදේශවල ඇදිරි නීතිය ප‍්‍රකාශයට පත් කර ඇත.

 මෙම පනත නිසා ඉන්දියවේ වතාවට අනුව එරට තවදුරටත් බහු වාර්ගික,බහු ආගමික දේශයක් නොවන බව පනතට විරුද්ධ මතධාරීන් ගේ තර්කය වී ඇත.

 මෙම පනත ඉන්දීය ශේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ අභියෝගයට ලක් කිරීමට මෙම පිරිස සූදානම් වේ.

Tuesday, December 10, 2019

අරක්කු විකුණනවා - කවදාවත් කුඩු විකුණන්නේ නැහැ.රුපියල් ලක්ෂ 42 ක් දඩ වශයෙන් ගෙවලා තියෙනවා.



  තම සැමියා නීති විරෝධී මත්පැන් ජාවාරමේ නියැලෙන බව ඇත්ත. කවදාවත් කුඩු විකුණන්නේ නැති බව අවධාරණය කරන බිරිඳ, බොරු නඩු දැමීම වලක්වන ලෙසට - රජයෙන් ඉල්ලා සිටී.

ඇය, පොලිස්පති හා මානව හිමිකම් කොමිෂමට කරන ලද පැමිණිල්ල මෙසේය. 

පහර දි අත්අඩංගුවට ගෙන ව්‍යාජ නඩු පැවරීම. 

පත්මා..... වයස අවු: 34 යි, විවාහක, දරුවන් 02 යි, ලිපිනය: අ`ඵබෝමුල්ල. 
2019.12.09 වන දින දීය.

සැමියා ගේ වයස අවු: 34 යි, රැකියාව: වඩු වැඩ- මිනී පෙට්ටි කර්මාණ්තය, 

2019.12.06 වන දින, රාත‍්‍රී 7.00 ට පමණ, අසල්වැසි යන් සමග තිදෙනා මත්පැන් පානය කරමින් සිටියා. ඒ අවස්ථාවේ මා, මාගේ සැමියා මුණ ගැසීමට එම නිවසට ගියා. එවිට මා දුටුවා, විශේෂ කාර්ය බලකායේ සමීර නැමති නිලධාරියා, සැමියාගේ ෂර්ට් කොලරයෙන් අල්ලාගෙන සිටිනවා. මම ඇයි කියා ඇහුවා. ‘‘උඹලා අපිට ඔත්තු දුන්නා කියා, එහා ගෙදර දයාරත්නට ගැහුවා නේද?” කියා  ඇහුවා. මම කිව්වා අපි ගැහුවේ නැහැ කියා. එතන විශේෂ කාර්ය බලකායේ නිලධාරීන් 15 ක් පමණ සිටියා. නෑ උඹලා තමයි ගැහුවේ කියමින්, එම නිලධාරියා ස්වාමිපුරුෂයාට පහර දුන්නා. මා හටද, එම නිලධාරියා, උඹේ කට වැඩියි උඹටත් හයිකෝට් එකක් දානවා කියා බැන තර්ජනය කළා. මා පිළිගත්තා, අපි අරක්කු විකුණන බව. නමුත් කුඩු, ගංජා වැනි මත්ද්‍රව්‍ය විකුණන්නේ නැති බව මා ප‍්‍රකාශ කළා.

ඉන්පසුව, එම නිලධාරියා ඔහු ළඟ තිබූ බෑග් එකේ සාක්කුවෙන්, පාර්සලයක් එළියට ගත්තා. එ්ක පෙන්නලා අපිට හයිකෝට් දානවා කිව්වා. මම කිව්වා අපි ළඟ කුඩු, ගංජා නැහැ කියා. අපගේ වඩුමඩුවේ වැඩ කරන චන්දන නැමති අවු: 28 පමණ වන තරුණයා එ් අසල මෙම සිද්ධිය දෙස බලා සිටියා. එම ස්ථානයේදීම, ෂොපින් බෑගයකට වතුර පුරවා, එයට පැට‍්‍රල් දමා, ඔහුගේ ඔලූවට දමා පොලූවලින් පහර දුන්නා. මාගේ සැමියා වන සමිත ගේ බඩු කොහේද කියා අසමින් පහර දුන්නා. මම කිසි දෙයක් දන්නේ නැහැ, සමිත අයියට ගහන නිසා බැලූවේ කියා, චන්දන පැවැසුවා. චන්දන හා මාගේ සැමියාව ජීප් රථයට දමා ගත්තා. 

කොහේටද ගෙනයන්නේ කියා මා ඇසුවා. පානදුර පොලීසියට ගෙන යන බව කිව්වා. මම, පැයකට පමණ පසුව, එනම් රාත‍්‍රී 10.00 ට පමණ, අසල්වැසි අක්කා සමග පානදුර පොලීසියට පැමිණියා. එතන සිටිය නිලධාරියෙන් මට කිව්වා, කුඩු දාන්නේ නෑ, බය වෙන්න එපා කිව්වා. මාගේ සැමියා සමග කතා කරන්න ඉඩ දුන්නා. අපි ගෙදර ආවා. 

පසුදින එනම්, 2019.12.07 දින, උදේ 8.00 ට පමණ, මා පොලීසියට ගියා. සැමියාගේ ඇඟිලි සලකුණු ලියුම් කවරයකට ගත් බව ඔහු පැවසුවා. 

රිසව් එකේ නිලධාරියාගෙන්, මොනවටද දාලා තියෙන්නේ කියා අහන්න කිව්වා. කුඩුවලට දාලා තියෙනවා කිව්වා. අරක්කු බෝතල් 35 ක්, කුඩු ග‍්‍රෑම් 2යි, මිළි ග‍්‍රෑම් 380 කට දාලා තියනවා කිව්වා.

එදින සවස 3.00 ට පමණ, පානදුරේ වැඩ බලන මහේස්ත‍්‍රාත් තුමාගේ නිල නිවසට මාගේ සැමියා හා චන්දනව ගෙන ගියා. මාගේ සැමියා වෙනුවෙන් නීතිඥ රජිව් මහතා පෙනී සිටියා. ඔහු සැමියාට පහර දී ඇති බවත්, බන්ධනාගාර රෝහලට ඇතුළත් කරන ලෙසත් ඉල්ලා සිටියා.

චන්දන වරද පිළිගත්තා. ඔහුට ඇප ලබාදුන්නා. මාගේ සැමියාව, 2019.12.13 වන දින දක්වා, රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කළා. 

මා ඉල්ලා සිටින්නේ,

මාගේ සැමියාට ව්‍යාජ නඩු පැවරීම වළක්වන ලෙසත්, ඔහුට පහර දී, අත්අඩංගුවට ගත් නිලධාරීන්ට එරෙහිව නීතිමය පියවර ගන්නා ලෙසට හා
මාගේ ආරක්ෂාව සලසන ලෙසටත්ය.


Monday, December 9, 2019

තාප්ප වල චිත‍්‍ර ඇඳීම සමග සිහියට නැගුන බර්ලින් තාප්පය ගැන සටහනකි මේ.


තාප්ප වල චිත‍්‍ර ඇඳීම සමග සිහියට නැගුන බර්ලින් තාප්පය ගැන සටහනකි මේ.

දෙවන ලෝක යුද්ධය 1945 අවසන් විය. මහා බලවතුන් පරාජයට පත්වූ ජර්මනිය කළාප හතරකට වෙන් කර ගත්තේය. නැගෙනහිර කළාපය හිමි වූයේ, සෝවියට් දේශයට (රුසියාව) ටය. ප‍්‍රංශය, බි‍්‍රතාන්‍යය හා ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයට බටහිර කොටස හිමි විය. අගනුවර බර්ලිනය ද එ් ආකාරයට වෙන් කර ගනු ගනු ලැබීය.

1961 දී, නැගෙනහිර ජර්මනිය (කොමියුනිස්ට් පාලනය පැවති) විසින් පැසිට් වාදීන් ගෙන් ආරක්ෂාව සඳහා බව ප‍්‍රකාශ කරමින් බර්ලින් තාප්පය ඉදි කිරීම ආරම්භ කෙරිණි. එ් නැගෙනහිර ජර්මානුවන් බටහිරට පල යෑම වළක්වාලීමටය.

සීතල යුද්ධය අවසානයේ බර්ලින් තාප්පය බිඳ දමන ලද අතර ජර්මනිය එක්සත් විය.

එහෙත් මෙම තාප්පයේ කොටසක් ඉතිරි කරන ලදි. අනාගතයට ඉතිරි වූ කොටසේ පවතින මේ චිත‍්‍රයේ සිටින්නේ එවක සෝවියට් නායක බ්‍රෙෂ්නෙව් හා නැගෙනහිර ජර්මන් නායක එරික් හොනකර් සිප වැළඳගත් ආකාරය.


 පිවිසෙන්න :

Youtube - https://www.youtube.com/user/janasansadaya/featured
Web - http://www.janasansadaya.org/ Facebook group - https://www.facebook.com/groups/21653...

Saturday, December 7, 2019

ස්ත්‍රි දුෂකයින් 4නා මරා දැමු හයිද්‍රාබාදයේ පොලීසියට ජනතාවගේ හරසර ! නිතිඥයින් ගේ විරෝධය. කුමකට ද අධිකරණය?



පශුවෛද්‍යවරිය දුෂණය කර මරා දැමු සැකකරුවන් 4 දෙනාව සිද්ධිය වූ ස්ථානයට ගෙන ගොස්  වෙඩි තබා මරා දමයි. හයිද්‍රාබාද් පොලීසියේ සැකකරුවන් ඝාතනය කිරිම ජන ප‍්‍රසාදයට ලක්ව ඇත. ඒ අතර නිතිඥයින් ගේ විරෝධය පළව ඇත. ඔවුන් පොලිසියට විරුද්ධව නිතිමය පියවර ගන්නා බව කියයි.

සැකකරුවන්ව ඝාතනය කිරීමෙන් පසුව ශ‍්‍රී ලංකා පොලීසිය දෙන උත්තරයම, හයිද්‍රාබාද් පොලීසිය දී තිබේ.

එ් අතර බිහාරයේ උසාවි ඇප මත නිදහස්වූ ස්ත‍්‍රී දුෂණ චෝදනා ලැබුවෙක් සිය සගයින් හා එක්ව උසාවියට එමින් සිටි, දුෂණයට ලක්වූ තරුණියට පිහියෙන් ඇන පණ පිටින් ගිණි තබන ලදි. දැඩි පිළිස්සුම් තුවාල ලැබූ ඇයව දිල්ලිය බලා රැුගෙන විත් ඇත්තේ ගුවන් යානයකින්ය. එහෙත් ඇගේ දිවි ගලවා ගැනිමට නොහැකිව තිබේ. ඇගේ ඝාතණය ගැන මසක් ඇතුලත තින්දුවක් ජනතාව බලාපොරොත්තුවේ.

ඉන්දියාවේ බිහාර් හා හයිද්‍රාබාද් වල වූ මෙම සිදුවීම් හා ඒ පිළබ්‍දව ඉන්දීය ජන මතය විමසුමට ලක් විය යුතුය.

ස්ත‍්‍රී දුෂණ වැළැක්වීමට රජය අපොහොසත් වී ඇති බවට චෝදනා එල්ල විය. විශේෂයෙන් ඉන්දීය උසාවි යුක්තිය ඉටු කිරිම පිළිබඳව පවතින අවිශ්වාසය හා නොපිළි ගැනිම හයිද්‍රාබාදයේ විශේෂයෙන් ඉන්දිය කාන්තාවන්ගේ මැදිහත්විමෙන් පෙන්නුම් කෙරින.

එරට උසාවි ගැන කිසිවෙක් පිළිගන්නා බවක් නොපෙනේ. මෙම මරා දැමීම ගැන හියිද්‍රාබාද් පොලීසියට සහය පළ කරමින් ඔවුන් ඇගයීමට දහස් ගණනින් එක්ව සිටිමෙන් පෙන්නුම් කළේ එයයි. ජනතාව කියන්නේ පොලීසිය යුක්තිය ඉටු කළ බවයි. කුමකට ද උසාවි?

මෙම මරා දැමීම සිය`ඵ පොලීසිවලට ආදර්ශයක් විය යුතු බව ප‍්‍රකාශ වේ.

බිහාර සිද්ධියේ සැකකරුට අධිකරණයෙන් ඇප ලබාදී ගතව ඇත්තේ, දින 10 කි. මේ අනුව
බිහාර් පොලීසිය ද යුක්තිය ඉටු කළ යුතුව තිබේ. එ් ජනතාවගේ ඉල්ලීමය.

කුමකට ද? අධිකරණ

කථා කරන්න.

Thursday, November 28, 2019

සජිත් නම් වූ ”ට්‍රෝජන්” අශ්වයා.



 ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රතිඵල විශ්ලේෂණයන් සෑම පැත්තකින්ම අසන්නට ලැබෙමින් පවතී.දෙමළ බස කථා කරන, ජනයාගේ ඡන්දය නැතිව, සිංහල නායකයෙකුට රටේ බලයට පත්වීමට නොහැකි බව සහ ආණ්ඩුවක් සෑදිම කළ නොහැකි බව යන දේශපාලනයේ මුල් බැස තිබූ තර්කය, මතය බරපතල ලෙස අභියෝගයට ලක්වූයේ මෙම මැතිවරණයේදීය. 

එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය නියෝජනය කරන දේශපාලන හා සිවිල් සංවිධාන හා මුස්ලිම් ව්‍යාප්තාවාදය හා වහාබ්වාදය නියෝජනය කරන දේශපාලන හා සිවිල් සංවිධාන (Umbrella Organizations)  තම උපරිම ශක්තිය, බලය, යොදා වුවද, එමගින් තම අරමුණ ඉටු කරගන්නට නොහැකි විය.

එම පසුබිම යටතේ, තම නියම ස්වරූපය එනම් ජාතිවාදය හා ආගම් වාදය, සාමකාමී මැතිවරණයකින් පරාජයට පත්වීම, විග‍්‍රහ කිරීමට ඉදිරිපත්ව ඇත්තේ ‘‘දෙමළ කථා කරන’’ අති බහුතරය, කොළඹ උපන් සිංහල බෞද්ධ සජිත් පේ‍්‍රමදාසට  ඡන්දය දුන් බවත් ඒ මගින් තමන් ‘‘ජාතිවාදි හෝ ආගම් වාදි’’ නොව බව හුවා දැක්විමට පටන්ගෙන ඇත.

මෙම ප‍්‍රකාශය මොවුන් කරන්නේ, පරාජයාට පිළිතුරක් සොයන ඇටුවම් බැහැපු ‘‘නව ලිබරල්වාදීන්’’ හා ජාතන්තරය ලෙසට හඳුන්වන බටහිර රාජ්‍යයන්ට හා ඔවුන්ගේ විවිධ ස්වරූප නියෝජිතයන්ට තුරුම්පුවක්ලෙසට යොදා ගැනිමටය.

සජිත්ඇත්ත වශයෙන් එල්.ටී.ටී.ඊ. යේ දේශපාලනයේ හා එම සිවිල් සංවිධාන වල හා මුස්ලිම් ව්‍යාප්තවාදයේ දේශපාලනයේ හා එම සංවිධාන වල නිල ‘‘නියෝජිතයා’’ විය.

ඇත්ත වශයෙන් සජිත් මොවුන්ගේ ‘‘ට්‍රෝජන්’’ අශ්වයා විය.

සිංහල ජාතිය පරාජය කිරීමට, යූ.එන්.පි. යට ඡන්දය දෙනු යන සටන් පාඨය දෙමළ බස කථා කරන ජනයා අතර, ජනගත කළේ 2015 ජනාධිපතිවරණයේ දි සිරිසේන - රනිල් යුගලයේ ජයග‍්‍රහණය සමගය.

එය පාර්ලිමේන්තුවේ දිත් ඉන් පිටතදීත් පැහැදිළි ව ප‍්‍රකාශ කර සිටියේ  ඕනැම පසුබිමක් තුළ රනිල් ආරක්ෂා කිරීමත් සිරිසේනට පහර දීමත් කොන්දේසි විරහිතව පෙනී සිටීමින්ය.

මහා බැංකු මංකොල්ලයේදීත්, රනිල්ව අගමැති කමින් ඉවත් කිරීමේදීත්, සහරාන් ප‍්‍රහාරයේදීත් ඒ බව ඔප්පු කළේ එළිපිටම පැමිණිමෙන්ය.

Tuesday, November 26, 2019

කල් ඉකුත් වී ඇත............



මෙම මස 21 වන දින කොමිෂම ඉදිරියේ පෙනීසිටින ලෙසට සිරිල් ජයරත්න මහතාට ලියාපදිංචි තැපෑලෙන් එවන ලද ලිපිය ඔහු අතට පත්වන්නේ 23 වන දිනය.

2019 නොවැම්බර් 11 දාතම යොදා අත්සන් කර තිබෙන එම කැඳවීම් ලිපිය, මානව හිමිකම් කොමිෂම, හැව්ලොක් ටවුම තැපැල් කාර්යාලයට බාර දී ඇත්තේ 2019 නොවැම්බර් 21 යි.

තැපැල් දෙපාර්තමේන්තුව එම ලිපිය, සිරිල් ජයරත්න මහතාට 23 වන දින බාරදී තිබින.

ජාත්‍යන්තරයට ආවාඞීමට අතිදක්ෂ සභාපතිනිය ඇතු`ඵ කොමසාරිස්වරු, රටවැසියන් ට සලකන හැටි පෙන්නුම්කරන ඉතා හොඳ නිදසුනකි.

2013 වසරේදී සිරිල් ජයරත්න මහතා කරන ලද පැමිණිල්ලට මෙම කැඳවීම සිදුකර තිබින.


Monday, November 25, 2019

පොලිස් බිරිඳක්ව කූඩුවට දමන්න හදයි, වැසිකිලි වලක අර්බුදයකට.


පනස් තුන් හැවිරිදි ඇය පොලිස් නිලධාරියෙකුගේ බිරිඳක්. එපමණක් නොවේ ඇගේ පුතා විශේෂ කාර්ය බලකායේ.

ඇය සිය පවුල සමග පදිංචිව සිටින්නේ, පොලිස් නිල නිවසා වල.

යාබද නිවසේ සිටින පොලිස් සැරයන් රියදුරු, තමන්ව සහ පවුලේ උදවිය නිරන්තරයෙන් පීඩාවට පත්කරන බව ඇය චෝදනා කරයි. 

මැතිවරණ දිනයට පෙරදා, මෙම පො.සැ.රියදුරු, සිය නිවසට අයත් වැසිකිලි වලේ එකතු වූ සියල්ල, තම නිවසේ ජනේලය අසල වලක් කපා දැමීමට වූ සූදානමට එරෙහිව ඇය, පොලීසියට ගියේ එමගින් හෝ සාධාරණයක් ඉටු කර ගැනීමටය.

නමුත් ඇයට සිදුවූයේ ස්ථානාධිපති වරයාගෙන් බැනුම් අහන්නටය. නින්දා අපහසයන් වල  ගොදුරක් බවට පත්විමටය. එපමණක් නොවේ ඇය සිර කූඩුවට දමන බවටද තර්ජනය කරනු ලැබීය.

ඇය ප‍්‍රදේශයේ ඉහළ පොලිස් නිලධාරීන්ට පැමිණිලි කළද වැඩක් නොවීය. 

ඇය සිය දුක්ගැනවිල්ල මානව හිමිකම් කොමිෂමට පැමිණිල්ලක් වශයෙන් ඉදිරිපත් කර ඇත. සිද්ධිය වාර්තා වන්නේ ක`ඵතර උතුරෙනි.

පොලිස් රියදුරන්ට තියෙන බලය, මේ පොලිස් බිරිඳට වැටහුනේ එම අවස්ථාවේදීය.

අපිට මෙහෙම නම්, පොලීසියට එන සාමාණය්‍ය ගෑණුන්ට වෙන්නේ මොකද? ඇය ප‍්‍රශ්න කරයි. 

  

Thursday, November 14, 2019

ජ.නි සාලිය පිරිස් පොලිස් වධකයින් බේරන්න ගත්ත උත්සහය වරදි





නාගොල්ලාගම, කාංචන හේමන්ත මහතාගේ මූලික අයිතිවාසිකම්, මහව පොලීසිය උල්ලංඝණය කර ඇති බවට, තීන්දු කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය රුපියල් දෙලක්ෂ පනස්දාහක වන්දියක් පොලිස්කාරයින්ට හා රජය ඔහුට ගෙවිය යුතු බවට නියම කරනු ලැබීය.

මෙම මස 13 වන දින ලබා දෙන ලද මෙම නඩු තීන්දුව යළිත් වරක් තහවුරු කරනු ලබන්නේ, පොලිස් වධ හිංසාව මූලික කරගත් නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවන් ආයතනගතව තිබීමත්, එය වැළැක්වමට කිසිම ආණ්ඩුවකට අවශ්‍ය නැති බවත්ය.

මෙම නඩුවේ ප‍්‍රධාන වගඋත්තරකරුවන් ලෙසට නම් කර තිබූ, පොලිස් කාරයින් දෙදෙනා වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරියෙකු මෙන්ම, මෑතක් වනතුරු මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවේ කොමසාරිස්වරයකු ලෙස කටයුතු කළ, දැනට අතුරුදන් වූවන්ගේ කාර්යාලයේ සභාපති ලෙසට කටයුතු කරන ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස්ය.

පොලිස් වධ හිංසාවට පාත‍්‍ර වූ කාංචන හේමන්ත මහතා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්යේ නීතිඥ සේනක ද සේරම් මහතා.

කාංචන හේමන්ත මයා, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය හමුවේ කියා සිටියේ, 2012 ජුනි 28 වන දින මහව පොලීසියේ අබේසිංහ හා ධර්මපාල යන නිලධාරීන් ප‍්‍රමුඛ හතර දෙනෙක් තමා අත්අඩංගුවට ගෙන මහව පොලීසියේ පිටුපස කාමරයකට ගෙන ගොස්, අත් පිටුපසට කර බැඳ, එල්ලා පොලූවලින් පහර දුන් බව හා මේ ආකාරයට වධ දී මෙන් පසුව, කාමරයක ඇඳකට තබා මාංචු දමා තිබූ බවත් පසු දින එනම් 2012 ජුනි 29 දින, බලහත්කාරයෙන් ප‍්‍රකාශයකට අත්සන් ගෙන මහව මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ බවය.

මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණය ඔහුව අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරී වෙත ඉදිරිපත් කරන ලෙසට නියෝග කර පෙරෙට්ටුවට ඉදිරිපත් කරවීම සඳහා රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කරනු ලැබීය.

එ් අනුව ඔහුව 2012 ජූලි 3 දින, කුරුණෑගල අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරි වෙත ඉදිරිපත් කරනු ලැබූ අතර, එහිදී ඔහුට වධ හිංසා පමුණුවා ඇති බවට තහවුරු කර තිබින.

ඔහු 2012 ජූලි 11 ඇප ලබාගැනීමෙන් පසුව, නැවත රෝහල්ගතව ප‍්‍රතිකාර ලබා ගැනීමට ඔහුට සිදුව තිබින.

මෙම නඩුව විභාගයට ගත් අවස්ථාවේ මහව පොලීසියෙන් මොහුට වධ දුන්න අබේසිංහ හා ධර්මපාල යන පොලිස් කාරයින් දෙන්නා වෙනුවෙන් පෙනී සිටි, ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස් උත්සාහ ගත්තේ පොලීසිය චිරාත් කාලයක් තිස්සේ සිදුකරන, එනම් පර්යන්ත රෝහලක සේවය කරන වෛද්‍යවරයෙකුගෙන් ලබා ගන්නා අධිකරණ වෛද්‍ය පෝරමය උපයෝගී කරගෙන වධකයින් බේරා ගැනීමටය.

පොලීසිය ලබාගෙන තිබු මහව දිසා රෝහලේ වෛද්‍යවරයෙකුගෙන් ලබාගත් අධිකරණ වෛද්‍ය පෝරමයට අනුව කිසිදු තුවාලයක් තිබී නැත.

ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස් ඉදිරිපත් කළ මෙම අධිකරණ වෛද්‍ය පෝරමය ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ප‍්‍රතික්ෂේප කළේ එහි ව්‍යාජත්වය පැහැදිළි කරමින්ය.

ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ස්ථාපිත කර තිබෙන මූලික අයිතිවාසිකම් හතරක් එනම්,

11 - වධ හිංසාවෙන් නිදහස්වීමේ අයිතිය අහිමි කිරීම.
12(1) - සර්ව සාධාරණත්වයේ අයිතිය අහිමි කිරීම.
13(1) - නීතියෙන් නියම කරනු ලැබූ කාර්ය පටිපාටියට මිස කිසිම කෙනෙකු සිර භාරයට ගැනීම නොකළ යුතු බව හා හේතුව දැන්විය යුතු බවට වන අයිතිවාසිකම අහිම කිරීම.
13(2) - අත්අඩංගුවට ගැනීම, රඳවා තබා ගැනීම මගින් නිදහස අහිම කිරීම.

මහව පොලීසියේ අබේසිංහ හා ධර්මපාල උල්ලංඝණය කර ඇති බවය.

එයට අමතරව, මහව පොලීසියේ ස්ථානාධිපති චන්න අබේසිංහ සහ එහි අපරාධ අංශයේ කාර්ය බාර නිලධාරී අයි. රත්නායක ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඉහත ස`දහන් 12(1),13(1) හා 13(2) මූලික අයිතිවාසිකම් කඩ කර ඇති බවද තීරණය කර තිබේ.

මෙම නඩු තීන්දුවෙන් යළිත් අවධාරණය කරන්නේ, පොලිස් නීති විරෝධී ක‍්‍රියා හා වධ හිංසා නොවෙනස්ව පවතින බවය.

මෙම තීන්දුවෙන් මහව පොලීසියේ, අබේසිංහ හා ධර්මපාල යන දෙදෙනා, රු: 50,000/- බැගින්ද, චන්න අබේරත්න හා අයි. රත්නායක රු: 25,000/- බැගින්ද, රජය (පොලිස්පති) රු: 100,000/- ක් වශයෙන්, රු: 250,000/- ක, වන්දියක් කාංචන හේමන්ත මයා ට ගෙවිය යුතු ය. වන්දි වශයෙන් රජය වෙනුවෙන් පොලිස්පති රු: 100,000/- ගෙවන්නේ, මහජන මුදලින්ය.

එම නිසා, රටේ උත්තරීතර නීතිය වන ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝණය කරන ලද මේ පොලිස්කාරයින් සිව් දෙනාට එරෙහිව වධ හිංසා වැළැක්වීමේ පනත යටතේ නඩු පවරා විනය පියවර ගත යුතුයි.

එය සාර්ථක කර ගැනීම ජනතාවගේ වගකීමය.

සම්පූර්ණ නඩු තීන්දුව කියවන්න. 
Link:- http://www.janasansadaya.org/page.php?id=654&lang=en

2012 වසරේ පවරන ලද මෙම නඩුව, 2019 මැයි 22 වන දින ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් වන ජ.නි. ප‍්‍රියන්ත ජයවර්ධන, පී. පද්මන් සූරසේන හා ජ.නි. එස්. තුරෙයිරාජා ඉදිරියේ විභාගයට ගන්නා ලදි. පෙර සඟන් කළ පරිදි 2019.11.13 තීන්දුව ප‍්‍රකාශයට පත් කරනු ලැබීය.