Monday, December 20, 2010

බැන්කි මුන්ගේ කමිටුව සහ ශ්‍රී ලංකාව


ශ්‍රී ලංකාවේ උතුරු නැගෙනිහිර යුද්ධයේ අවසන් අදියරෙදි සිදු වුයේ යැයි කියන යුධ අපරාධ සෙවිමට එක්සත් ජාතින්ගේ සංවිධානය කමිටුවක් පත් කළහ. නමුත් එහිලා ලංකා රජයත් දකුණු ලක බහුතර ජනතාවත් පලකලේ දැඩි විරෝධයකි. විමල් විරවංශ අමාත්‍යයවරයාට විහිලුවංශ නැමති නාමය පටබැදමේහිලා ඔහු මිට විරුද්ධව ක්‍රියාත්මක කළ අසාර්ථක සත්‍යයග්‍රහය හේතු විය. ඔහු මාරාන්තික උපවාසයක් කළද එය දින තුනකින් අහවර කිරීමට සිදු වූයේ ලංකාව පමණක නොව මුළු ලෝකයේම හාස්‍යට ලක් වෙමිනි.

නමුත් දැන් එක්සත් ජාතින්ගේ මහලේකමි බැන්කි මුන් මහතාගේ කමිටුවට ලංකාවට පැමිණිමෙහිලා අවසර දිමට බලධාරින් සුදානමි වන බව අද පුවත් පත් වාර්තා කොට ඇත. මෙය හොද ප්‍රවණතාවයකි. ශිෂ්ට සමිපන්න ජාතියක් විසින් අනවාර්යෙන්ම කළ යුත්තකි. යුධ අපරාධ චෝදනා විහාගයට අනිවාර්යෙන්ම ස්වාධීන මැදිහත්කරුවකු පත්කළ යුතුව ඇත. තමන වරදක් නොකලේනම් බිය වන්නේ කුමකටද?

ජනාධිපතිවරයාගේ ඔක්ස්ෆඩි සංචාරය අසාර්ථකවිමත් බ්‍රතාන්‍ය ආරක්ෂක ලේකමි ලියමි ෆෝක්ස් මහතාගේ ලංකා සංචාරය අත්හිටුවමත් යන කරුණු මෙරට විදේශ ප්‍රතිපත්තිය හා ජාත්‍යයන්තර සමිබන්ධතා පිළිබද කරුණු වලදි එතරමි සතුටුදායක නැත. ජාත්‍යන්තරව ලබන අපකිර්තිය හා පසුබෑම නිසා අවසානයේ පීඩාවට පත් වන්නේ මෙරට ආණ්ඩු කරවන්නන් නොව සාමාන්‍යය මහ ජනතාවය. මෙහිලා විශේෂයෙන්ම කබලෙන් ලිපට වැටෙන්නේ උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවයි.

උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවට විශාල වශයෙන් ජාත්‍යයන්තර ආධාර අවශ්‍යයව ඇත. සියල්ල සදහා ඉන්දියාව හෝ චිනය මත පමණක් යෑපිම ප්‍රමාණවත් නැත. උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවට මේ අවස්ථාවේ ක්ෂණික දේශපාලන විසදුමකටත් වඩා අවශ්‍යයව ඇත්තේ ආර්ථික හා සාමාජිය ආධාරය.

මෙවැනි යථාර්තයක් තුළ ආණ්ඩුව බැන්ක මුන්ගේ කමිටුවට අවසරදිම මගිින් එක්සත් ජාතින්ගේ හොද හිත දිනා ගැනිම මෙන්ම බටහිර රටවල් සමග චිනය හා ඉන්දියාව හා සමානව සබදතා දියුණු කර ගැනිම මෙරට සාමාන්‍යය ජනතාවගේ විශේෂයෙන්ම උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ ජිවත සුඛිත මුදිත කර ගැනිමට
හේතුවන්නකි.


හර්ෂි සි. පෙරේරා විසින් ලංකා ගාඩියන් වෙබ් අඩවියට ලියු ලිපියකි.

No comments:

Post a Comment