Monday, February 28, 2011

තෝමස් ශිෂ්‍ය නායකයින් වදකයින් වූ වගයි..





ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයේ ශිෂ්‍ය නායකයින් 17 දෙනෙකු එහි සිසුන්ට නවකවදය දී ඇත. බරපතල වදයට ලක් වූ ඩි.එන්.ප්‍රනාන්දු සිසුවා සියදිවි නසා ගැනීමට උත්සහ කල බව වාර්තා වේ.

මෙම අපරාදය සිදු කල ශිෂ්‍ය නායකයින් අතර නීතිඥ නලින් ලද්දුවහෙට්ටිගේ පුත් ප්‍රදාන ශිෂ්‍ය නායක විනුර ලද්ද්දුවහෙට්ටිද මෙතොදිස්ට් විද්‍යාලයේ විදුහල්පතිනියගේ පුත් අශ්වින් ඩයස් ද වේ.

මෙම අපරාදයට බදුන් වූ ළමුන්ගේ දෙමාපියන් මේ ගැන නීතිමය පියවර ගැනීමට ඉදිරිපත් නොවීම සහ මේ අපරාදය හෙළි නොකිරීම ඉතා බයානකය . ඒවගේම එය අපරාදයක් වසන් කිරීමක්ද වේ. අපරාදය වසන් කිරීම පාසලේ නම කැත නොකිරීමට කලද එය සමස්ත සිසු පරපුරටම කරන හානියකි.

අපි නැවත නැවතත් මතක් කර දෙන්නේ පාසැල ළමයින්ගේ බවය. පාසල්වල බලදාරින්ගේ ආශීර්වාදය මද ශිෂ්‍ය නායකයින් සිදුකරන මෙම අපරාද තොමස් විද්‍යාලයේ පමණක් නොව බොහෝ පාසල් වල සිදුවේ. දැන් එය ඉතා දරුණු තත්වයකට වර්දනය වී ඇත. මෙය වැලැක්විය හැක්කේ නිසි දඩුවම් පැමිණ වීමෙන් පමණි.



හර්ෂි.සි.පෙරේරා

Saturday, February 26, 2011

Somawathi....



Somawathi (Suspect Number 333) is now a free woman.

U. A. Somawathi was condemned to live a life of a pre trial detainee for 9 years.

On 22  February she  was released from the Welikada prison Colombo. .

She is a 45 years old mother of three children. Her husband abandoned her while she was in the prison. He was a drug addict and also engaged in drug business. Somawathi had no means of supporting herself and her family and took to selling arrack. Once she was  arrested  and released after paying a fine of Rs.10,000/=.

On 28.02.2003 she was again arrested  by four policemen attached to the Moratuwa police station. When she was arrested there was no female police officer. When the police searched her they found her to be in possession of  five small packets of  heroin. Police threatened her that they will send her to prison for 5 to 6 years. Thereafter they fabricated charges of possessing of 1100 mg of heroine and selling 100 mg of  heroine. She was produced before the Moratuwa Magistrate’s Court on 01.03.2003 and remanded until 14.03.2003.

On 30.11.2004 the court received the government analyst report after 19 dates of calling in court.. According to the report there were only 253 mg of heroine but the police charged her with the possession of 1200 mg of heroine.

On 27.12.2004 the police said that they will request  the Attorney General’s instructions on the case. The AG was unable to submit instruction in this case bearing number 51443 for over  7 years.

On 16.11.2011 for the first time a lawyer appeared for Somawathi’s case  and followed up with four other appearances. These representations and appearances were made under the Justice Maker Project. For each of these appearance the charge was Rs.10000/=. 

However these appearances were of no use. The Project advised and assisted Somawathi to write to the  AG through an affidavit, setting out the facts of her case . Somawathi did not receive any response to her letter neither did the court receive  the much waited for AG’s instructions.  

On 05.02.2011 Somawathi still in Welikada prison, wrote to the Chief Justice including her affidavit.

On 22.02.2011 the Supreme Court heard  the petition which was submitted by herself. The Bench comprised of the Hon. Chief Justice Ashoka De Silva, Hon. Justice  Shirani Thilekawardena and  Hon Justice Suresh Chandra. Somawathi was released.

Somawathi is now a free woman. However she has no home awaiting her return. After 26.12.2004 Tsunami, she doesn’t know where her children are. She is trying to find her loved ones and a peaceful life..

Friday, February 18, 2011

තරුණියකගේ වටිනාකම 10,000 ද? (වීඩියෝ පටය නිකුත් උනා...)



උප්පත්තියෙන්ම ආබාධිත්ස් 23 හැවරිදි ආබාධිත තරුණියකගේ දුක්බර කතාවක් ඔබට කුමක්ද සිතෙන්නේ , තරුණියකගේ වටිනාකම 10,000 ද?. එය තක්සේරු කරන්නේ පොලීසියද? නරඹන්න, සිතන්න මේ අපේ රටද?

රටේ නීතිය...

Wednesday, February 16, 2011

තවත් අපේ එකියක් සවුදියේ වහලියක් ‍

ලංකාදීප ඊ පුවත මෙිසේය. සිරුරට කටු ඇතුළු කරන ලද කාන්තාවක ඊයේ (15* සවස කරාපිටිය රෝහලේ දී ශල්‍ය කර්මයකට ලක් කළ බව එහි වෛද්‍යවරු කියති. මෙලෙස ශල්‍ය කර්මයට ලක් කර ඇත්තේ හියාරේ පදිංචි කේ.ජී. මල්ලිකා (33)* මහත්මියයි.


2010 නොවැම්බර් 18 වැනි දා ගෘහ සේවිකාවක ලෙස සෞදි අරාබියට ගිය ඇය මෙම හිංසනයට ගෙදුරු වී ඇත. ඇය කියා සිටියේ තමන් සේවය කළ නිවසේ හාම්පුතා තමන්ගේ අතපය බැඳ තම අත් දෙකට කටු පහක් ඇතුළු කළ බවයි. මෙම සිදුවීම තම නිවෙසට දැන්වීමෙන් පසු පවුලේ ඥාතීහු විසින් ඇය පසුගිය 12 වැනි දා මෙටට ගෙන්වා ගත්හ.

ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ වහල් නිදහසක් ඇතැයි අපේ ඇතමෙක් කියති. ඉහත සිද්ධයට අනුව අපි අනෙක් රටවලදීද වහලුන්ගේ තත්වයට පත්වි ඇත. අපේකමට හිමිතැන වහල්බාවය විසින් අත්පත් කරගෙන ඇත. එසේ කියන්නේ අපේ එවුන්ට වහලියන් ලෙස සලකද්දි බලය, ධනය සහ ඥාති සංග‍්‍රහය බුක්ති විදින්නන් බුදි නිසාය.

වහල්බාවය පිළිබද ලියවුනු ෆේඩිරික් ඩග්ලස්ගේ ස්වයං චරිතාපදානයේ පෙරවදනින් පහත කොටස උපුටා දක්වමි. ඒ මක්නසාද යත් ඔහු සියසින් දුටු තිරිසන් වහල්බාවයේ ලක්ෂණ මෙම සවුදි සිද්ධිය තුළින් පිළිබිඔු වන නිසාත් වගකිවයුත්තන් ඇතුලු මහජනතාව මෙි සමිබන්දයෙන් දක්වන ඇදහිය නොහැකි නිහඩතාවය නිසාත්ය.

”හෘදයාංගමව මිනිසුන් වැඩි පිරිසක් වහල්බාවයේ ස්වභාවය නොසළකා කටයුතු කරති. ඔවුන් ඉතා මුරණ්ඩු ලෙස වින්දිතයින්ට දිනපතා සිදුකරනු ලබන කෲරත්වය අසන දකින විට ඒවා විශ්වාස නොකරයි. එවැන්නක් දෙස සැකයෙන් බලයි. ඔවුන් වහලුන්ව දේපල ලෙස තබා ගන්නා බව ප‍්‍රතික්ෂේප නොකරයි. නමුත් මෙි බියකරු කාරණය ඔවුන්ගේ සිත්සතන් වල අයුක්තිසහගත දෙයක් ලෙස සටහන් නොවෙි. තවද එය සැහැසි ක‍්‍රියාවක් ලෙසත් වනචර මිලේචිඡුත්වයක් ලෙසත් හෙලිදරවි වන්නේද නැත.”

මෙම සවුදි සිද්ධිය පළමු වැන්න නොවිය. අවසානයද නොවනු ඇත. මෙි ගැන ලියවුනු පළමු ලිපිය මෙය නොවෙි. තව බෝහොදේ ලියන්නට වහල්බාවයට නිහඩව සිටිමෙන් සහය පලකරන්නන් අවකාශය උදාකරනු නොවුනුමානය.








හර්ෂි සි. පෙරේරා විසින් ලංකා ගාඩියන් වෙබ් අඩවියට ලියු ලිපියකි

Monday, February 14, 2011

නරඹන්නන් සංඛ්‍යාව 10,000 පසුකලා


අප බ්ලොග් අඩවියට පැමිණී සියඵම නරඹන්නන් සංඛ්‍යාව 10,000 පසුකලා. ඒ අතර සමහර ලිපි දිනක් තුල නරඹන්නන් 350ක් පමණ බලා තිබෙනවා. අප හා රැදී සිටින සියලුම නරඹන්නන්ට ස්තුතියි. තවදුරටත් අප බ්ලොග් අඩවිය සමග රැදී සිටිමින් අපව තව තවත් දිරිමත් කිරීමට ඔබට ආරාධනා කරමු. 

මෙයට,
ජනසංසදය බ්ලොග් අඩවියේ කතෘ මඩුල්ල.

Friday, February 11, 2011

බත් කොලය (ලන්ච් ෂීට්) බලෙන් ගිල්ලවු නරුම විදුහල් පති.



තම දිවා අහාරය ‍රැගෙන එන කෑම පෙට්ටිය, කැඩී ඇත් බැවින් එම අහාර මත බත් කොලයක් තබා 11 වන ශ්‍රේණියේ මෙම දැරිය පසලට පැමිනියේ වෙනදා මෙන්ය. මෙම නරුම මුල් ගුරුවරයා මෙය දැක එම දැරියට එම බත් කොලය (ලන්ච් ෂීට්) බලෙන් කන්න කීවේය. මෙම දැරිය බැගැපත් විය නමුත් ප්ලක් වූයේ නැත. මෙම විදුහල් පතියා නොදන්නා කාරනයක් ඇත. මේ විදුහල් පතියා දෙහිවල සත්තුවත්ත්ට ද ගොහින් නැත, සත්තුවතේ ලොකු පුවරුවක මෙසේ සටහන්වේ. පොලිතීන් මිනිස් සිරුරට මෙන්ම සත්වයින්ටද, අහිතකරවේ. දැන් සියල්ල සිදු වී හමාරය. විදුහල් පතියා පොලීසියේය. පොලීසියේ හැටිත් අපි හොඳට දනිමු. මොහුට විරුද්ධව නීතිය ක්‍රියාත්මක වේද?.......

මූලාශ්‍ර:

http://www.lankadeepa.lk/2011/02/10/front_news/07.htm

http://www.ethalaya.com/index.php?option=com_content&view=article&id=7863:2011-02-10-14-26-48&catid=3:news-right

Thursday, February 10, 2011

වෘෂභ රාජ නාට්‍යය දැන් පෙන්වනවා



අපරාධ යුක්තිය සාමාන්‍යය ජනයාට වින කරයි. කළ යුත්තේ කුමක්ද ?


මේ ඡයාරූපයේ වැතිර සිටින අචලා සිය සැමියාගේ අමානුෂික ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට ලක්වූ තැනැත්තියකි.ඇගේ සැමියා රත්වූ විදුලි ස්ත‍්‍රික්කයක් ගෙන ඇගේ සිරුරේ ඉනෙන් පහළ රහස් ප‍්‍රදේශ පිළුස්සූ බවත් පසුව මිරිස් දියකර පහර දුන් බවත් ඇය කියනවා. මින් මාස දෙකකට පමණ පෙර ඔහු ඇගේ දකුණු අත කඩා දැමූ තුවාල තවමත් සුවවී නැති අතර ඒ අවස්ථාවේ ඔහු ඇගේ පිටේ ලෑල්ලක් තබා ඇණ ගැසූ බවද ඇය කියනවා.

ලංකාවෙි දිනෙන් දින අපරාධ ඉහළයාම පමණක් නොව එම අපරාධ සිදුකරන තිරිසන් ස්වභාවයද ඉහත උදාහරණයෙන් මනාව පිළිබිඔු වෙනවා.


අපරාධ වැළක්විමට සහ අපරාධකරුවන්ට දඩුවමි පැමිණවිමට පවතින ආයතන සහ නීතිය ප‍්‍රමාණවත්. අපේ නීති ඉතා හොදින් පොත් වල සටහන් වෙලා තියෙනවා. නමුත් ප‍්‍රයෝගිකව සිදුවන්නේ කුමක්ද?

63 වන නිදහස් දින මවක් පැමිණිලි කළේ දොඩංගොඩ පොලිසිය රුපියල් 10000කට තම ආබාධිත දියණියව දුෂණය කළ පුද්ගලයා සමග සමථවිමට කටයුතු කළ බවයි. නමුත් මාධ්‍යය මගින් මෙය හෙළිදරවි වු වහාම එම රුපියල් 10000 එම මවගෙන් ලබාගත් පොලිසිය පරික්ෂණ ආරමිභ කළ බවටද තොරතුරු ලැබෙමින් පවතිනවා.

අපරාධ වැළැක්විමෙිදි පොලිසිියට සහ නඩු පවරන්නාට එනමි නීතිපතිට සුවිශේෂි කාර්යබාරයක් පැවරි තිබෙනවා. නමුත් ප‍්‍රබල දේශපාලනඥයෙකු චුදිතයෙකු වු නාමිපමුණුව නඩුවෙි වැදගත්ම චෝදනා නීතිපති ඉවත් කර ගත්තා. මෙික ඉතාම බරපතල එමෙන්ම පිළිිකුල් සහගත තත්වයක්. තවද මෙම නඩුවෙි ජුරි සභිකයින්ට මරණ තර්ජන එල්ල වු බවත් වාර්තා වුනා. නඩු පවරන්නාගේ භුමිකාව අපරාධකරුවන් බෙිරා ගැනිම වුවිට එයින් අවාසි වන්නේ ඇති හැකි අයට නෙමෙයි නැති බැරි අයට.

අපරාධකරුවන් පුනුරුත්තාපනය සදහා රැුදවුමි මධ්‍යයස්ථාන අවශ්‍යය ප‍්‍රමාණයටත් වැඩිය ලංකාවෙි තියෙනවා. ඒත් මෙම බන්ධනාගාරවල 60%කට වඩා සිටින්නේ සැකකරුවන්. මොවුන්ව නඩුත්තු කිරිමට විශාල මුදලක් වැය වෙනවා. මෙි සැකකරුවන් අතර පොලිසියේ බොරු නඩු දැමිමට ගොදුරු වු පුද්ගලයින් රැුසැක් සිටිනවා. බන්ධනාගාර තුළ පරිපාලනය ඉතා ශෝචනිය තත්වයකට ඇද වැටිලා. නිතිවිරෝධි ක‍්‍රීයා සිදුනොවන බන්ධනාගාරයක් සොයා ගැනිම ඉතාම අසිරු දෙයක්. බන්ධනාගාරය අපරාධ උගන්වන පාසැලක් හා සමානයි.

පොලිසිය, නඩු පවරන්නා සහ බන්ධනාගාරය දුෂණ වලින් පිරිලා. මෙිවයේ සිටින අය දේශපාලන වාසි තකා ඔිනෑම විලිලැජ්ජා නැති වැඩක් කරන්න සුදානමි. මෙි ආයතන වලට සමිබන්ධ වෘත්තිකයින් ඉහළ සහ පහළ මටිටමි වල නිළධාරින් සහ සේවකයින් මෙම දුෂිත ක‍්‍රීයා වලින් අඩු වැඩි වශයෙන් වරප‍්‍රසාද ලබනවා.

මෙි තත්වය වෙනස් කළ යුතුයි. මෙි ශෝචනිය තත්වයෙන් පිඩා විදින්නේ යමක් කමක් කරගත නොහැකි ජනතාව. පොලිසිය ගහන්නේ බනින්නේ දුප්පත් අයට කියලා අපිි දන්නවා. ඒ වගේම අපට පැහැදිලියි නිතිපති චෝදනා හලන්නේ දුප්පත් අයව තවත් පිඩාවට පත්කරන්න කියලා. සමාජයේ දුර්වල කොටස් වලට යුක්තිය අහිමිවිම තරමි ඔවුන්ව දුර්වල කරන තවත් දෙයක් නොමැති තරමි. හැබැයි මෙි තත්වය වෙනස් කරන්න පුලුවන් වෙන්නෙත් මෙම පිරිසටම පමණයි. ඒ නිසා මානව හිමිකමි, යුක්තිදාමයට සම ප‍්‍රවෙිශයක් ගැන බෙරිහන් දෙන සිවිල් සමාජය මෙම සාමාන්‍යය ජනතාව බලගැන්විමට කටයුතු කළ යුතුයි. අපරාධ අවම කරන අපරාධ යුක්තිය පසිදලිමක් සදහා සාමාන්‍යය ජනතාවට අන් සියලු දෙනාටම වඩා ප‍්‍රබල හඩක් නැගිය හැකියි.
හර්ෂි සී. පෙරේරා

Vision impaired child is tortured by a teacher



Being a child with a disability Lahiru was subjected to torture and ill treatment. Though his parents have made several complaints and he has had to undergo harassment no justice has been received. 
Amuwaththe Mudiyanselage Lahiru Ruwan Chamara (13) a school child and the son of Mrs. Rathnayaka Mudiyanselage Daya Manike of No: 21, Sandunthannagama, Karagasthalawa, Belihul Oya is a student of R/Galagama Vidyalaya in Belihul Oya in the Rathnapura District.

Manike and her husband are also teachers attached to the same school. Lahiru has been suffering with vision disability since 2006 . His parents brought the child to the Badulla Teaching Hospital for treatment. The doctors at the hospital informed them that as the child had suffered for a long time without proper treatment his condition was now chronic. But the doctors started medications and the parents had to take him to the hospital's clinic on several occasions. As the medication was not having any effect the doctors at Badulla Teaching Hospital made the transfer documents and asked the parents to take the child to the Lady Ridgway Children Teaching Hospital at Colombo.

At the end of February 2009 the doctors at Lady Ridgeway Hospital in turn directed the parents to take Lahiru to the Eye Hospital of the National Hospital of Colombo. There Lahiru was diagnosed with keratoconus and admitted for further treatments. Then the Consultant Eye Surgeon, Dr. Manel Pasqual later advised the parents that Lahiru had to undergo surgery as the situation had worsened. Subsequently Lahiru underwent lens transplant surgery. When the child was released into his parent's care they were advised to pay extraordinary care and attention to the child. They further advised them to protect his eyes from dust and not to allow child to lift the heavy loads.

Lahiru was unable to attend his studies for a long period. As his parents were also teachers they finally they decided to take the child to school. When Lahiru went to the school all the teachers and the students at his class were well aware of his medical condition.

On 10 July 2009, Lahiru went to the school and in 5th period of the day was Practical Technology and the teacher Ms. Kanthi Pathirana asked the students to go and clean the garden and plant the some trees. Lahiru also had to go but after sometime he complained of a severe headache. Then in the 7th period Ms. Kanthi Pathirana came to the class room and beat with Lahiru with a stick. Other students were also beaten for not completing their work.

At the end of school Lahiri told his mother what happened to him. Then Lahiru's parents had gone to make a complaint to the principle of the school. As she was not present another teacher, Ms. Amara Aththanayaka, was standing in and they made a complaint to her. She promised to look after the matter.

Lahiru and his parents had to go to Colombo to attend the eye clinic the next day. But just after Lahiru returned home he fell asleep without removing his clothes and taking lunch. When his mother examined his back she saw two tramline contusions. (Tramline contusions are commonly found after the victim is beaten with a stick or cane). Meanwhile Lahiru complained that he was feeling faint.

They took Lahiru first to the Pambahinna Government Hospital. There the doctors advised them to first go and make a complaint at the Samanalawewa Police Station and admit the child to the Balangoda Hospital. The parents were able to make a written complaint at the police station and when they reached hospital the doctors at hospital advised them to admit the child for the treatment. Lahiru was treated in Balangoda Hospital for one day and discharged on 11 July 2009.

Then as the principle nor any of her representatives took any action in the matter the parents went and complained to the director at the Zonal Education Office. The personnel at that zonal office recorded a statement from the parents on the incident.

Further the parents made a complaint to the Zonal Educational Office of Rathnapura, Provincial Educational Director Rathnapura, Minister of Education Central Government, Chief Minister of Sabaragamuwa Province and to the Women and Child Care Bureau of the Sri Lanka Police.

Since then Lahiru and his parents have had to face continuous harassment at the school by the fellow teachers, principle and some relatives of the teacher, Ms. Kanthi Pathirana. The privileged people and the influence of political authorities in the area are believed to be behind this harassment.

Lahiru's parents continuously seek justice from the authorities at the Education Department but nothing has been done so far. According to the disciplinary code of Establishment Code all the state officers are subject to disciplinary inquiries on committing the offence indicated in the second schedule of the Establishment Code. Torturing a child has been criminalize in Sri Lankan law and the it has been considered as grave misconduct which can lead to the dismissal of state officers from his or her service. Although Ms Kanthi Pathirana being a teacher has committed a crime and offence under the both these laws of the country and state service still the victim child Lahiru and his family members have to face all this harassment.

Finally parents decided to complain to the Human Rights Commission on the violation of Lahiru's fundamental rights guaranteed under the constitution of the country. on two occasions case was called and the parents noticed that the inquiry officer of the case not impartially hearing the case. They further noticed that they cannot get the justice they seek from the HRCSL. Then they went and complained to the legal officer at the HRC on the situation. Though the legal officer accepted the complaint still nothing has happened.

Samanalawewa Police initially called the principal, acting principle and the all the teachers of the school for a inquiry. In front of all, the teacher in question accepted that she had punished Lahiru but she said she did not beat him but instead only patted his back. Then the Officer-in-Charge (OIC) of the station insisted that the parents settle the matter which they refused as it was a case of torture with even the court cannot mediate. Then the case was referred to the Mediation Board.

Later the parent learned that the police have filed case in the Magistrate Court of Balangoda in a criminal case base on the complaint. Then it was informed that the case has been laid down to seek the advice of the Attorney General. Lahiru's family waited for but still is seems that nothing will happen.

Being a child with a disability Lahiru was subjected to torture and ill treatment. Though his parents have made several complaints and he has had to undergo harassment no justice has been received.

Presently Lahiru is refusing to go to school. Lahiru complained that many of his fellow students are not associating with him now. Further he complained that many teachers are discriminating against him.

A few months ago there was a news paper report published in Lankadeepa on the incident. After that other teachers of the school turned against the parent stating that the case defamed the school. Meanwhile the principle called a School Development Association meeting and discussed the matter and finally they also accepted that punishing the student was legal which did not clearly mention that physical and mental torture is illegal. This discussion implicitly recommended the physical and mental torture. P

Further the Lahiru and his parents are being threatened to leave the school which is obviously a violation of all of the rights to work and receive an education.

Wednesday, February 9, 2011

සෞදියේ සිටින අපේ එවුන් බෙරා ගනිමු



සෑබෑ අපේකම නමි අපේ එවුන් අමාරුවෙි වැටුන කළ ඔවුන්ව බෙිරා ගැනිමයි. විපතේදි අත්නොහැර සිටිමයි.

”සෞදි අරාබියේ පාලමක් යට සිටි ශ්‍රී ලාංකික ශ‍්‍රමිකයන් 125 දෙනා එරටේ චිත්ත නගර්හි කාමරයක කොටුකර සිටිතියි දඹුල්ලේ නාවුලින් එහි ගිය අයෙක් දුරකතනයෙන් කීවේය.

නාවුල පදිංචි විජිත බණ්ඩාර සරත්නායක මහතා සඳහන් කළේ දිනකට එක් වේලක් පමණක් තමන් ඇතුළු කණ්ඩායමට ආහාර ලැබෙන බවයි. ඉතිරි දෙවේල කුස ගින්නේ සිටින බවත් තමාට ශ්‍රී ලංකාවට ඒම ගැන බලාපොරොත්තු තැබිය නොහැකි බවත් ඔහු සඳහන් කළේය.

තව දින කිහිපයකින් එරට පොලිසිය මගින් තමන් ඇතුළු කණ්ඩායම රැුගෙන යන බවට පොලිසිය පැමිණ දැනුම් දුන් බවද ඔහු පැවසීය. දැඩි අසරණ තත්ත්වයේ සිටින තම කණ්ඩායම ශ්‍රී ලංකාවට ගෙන්වා ගන්නැයි ඔවූහු ආයාචනා කරති.”

ඉහත ප‍්‍රවෘත්තිය පළ වුයේ ලංකාදීප ඊ පුවත් පතෙහිය. අපිට මෙි අවස්ථාවෙි යළි යළිත් සහිපත්වන විදේශ්ගත ශ‍්‍රී ලාංකිය ශ‍්‍රමිකයින් අතර රිසානා නාෆික් පමණක් නොව ඇන ගසා කටු ගසා වධයට පත් කළ සහෝදරියන් ගණනාවක්ද සිටිති.


අපේ ආණ්ඩුව මෙම ගෘහ සේවකයින්ගේ ආරක්ෂාව සමිබන්ධයෙන් දක්වන්නා වු නොසැලකල්ල දිගින් දිගටම මෙවැනි සිද්ධින් හරහා ප‍්‍රකාශයට පත්වෙි. එක් අතකට අපේ රටෙි විදේශ ප‍්‍රතිපත්තයේ පවත්නා දුර්වලතාවයද මෙමගන් මැනවින් පිළිබිඔු කරයි. මෙවැනි නොසලකා හැරිම නිසා පිඩාවට පත්වන්නේ මෙරටට වැඩිම විදේශ විනිමයක් උපයා දෙන ඒ වෙනුවෙන් තම ලේ දහඩිය සහ කදුලු වගුරන නැති බැරි පිිරසකි.

සියලුම පක්ෂ විපක්ෂ වගකිවයුත්තන් මොවුන් වෙනුවෙන් පෙනි සිටිය යුතුයි. ක‍්‍රියාත්මක විය යුතුයි. ඒ මත පමණක් පක්ෂ විපක්ෂ සියලු දෙනාගේත් අවසාන වශයෙන් රටෙත් පැවැත්ම තිරණය වෙි. තින්දු වෙි.


හර්ෂි සී. පෙරේරා

Monday, February 7, 2011

විපතට පත් ජනයාට ප‍්‍රමුඛතාවය දෙමු.



ශ‍්‍රි ලංකාවෙි උතුර, උතුරු මැද සහ නැගෙනහිර පළාත් වලට ඇද හැලුනු මහා වැසි හේතුවෙන් මෙි වනවිට පුද්ගලයින් 07 දෙනෙකු මරමුවට පත්වි ඇතිි අතර අවතැනි වු සංඛ්‍යාව මිලියනයක් පමණ වෙයි. අවතැන් වු ජනයා කොවිල් පාසල් සහ පොදු ස්ථාන වල තාවකාලිකව නවාතැන් ගෙන සිටිති.

විිනාශයට පත් වු මුලු නිවාස ගණන 1000ක් පමණ වෙි. උතුරු මැද පළාතේ තත්වය වඩාත් දරුනු වුයේ අනුරාධපුර සහ පොළොන්නරු දිිස්ත‍්‍රික්කයන්ය. නැගෙනහිර පළාතේ ආපදා තත්වයට වැඩියෙන් ගොදුරු වුයේ ත‍්‍රිකුණාමලය, මඩකලපුව සහ අමිපාර දිස්ත‍්‍රික්කයන්ය.

අනුරාධපුර සිරගෙදර ගංවතුර තත්වයට මුහුණ දුන් අතර මෙි නිසා රැදවියන්ට වෙනස් සිරගෙවල් තුනකට මාරුවිමට සිදුවිය.

ගංවතුර තත්වය නිිසා අදාල ප‍්‍රදේශ වල කුඔුරු අස්වැන්නේන් 90%ක් පමණ විනාශයට පත්වි ඇත.

ශ‍්‍රි ලංකා ගවන් හමුදාවට අයත් හෙලිකොප්ටරයකින් බෙිරා ගැනුනු ගර්බනි කාන්තාවක් රැගෙන යමින් සිටියදි උඩු ගුවනේදි දරු උපතක් සිදුවු බව වාර්තා විය.

අයහපත් කාළගුනය නිසා නැගෙනහර පළාතේ දෙහිඅත්තකණ්ඩිය සහ මහ ඔය අධ්‍යාපන කළාප වල හැර සෙසු ප‍්‍රදේශ වල සියලු පාසැල් ලබන බදදා දක්වා වැසිමටද තිරණය කර ඇත.

මෙම ගංවතුර නිසා විපතට පත්වුවන්ට රජය දින සයකට වරක් මාස 06ක කාලයක් වියළි ආහාර සලාකයක් ලබාදිමට තිිරණය කර ඇත.

නමුත් රජය අවතැන් වුවන්ට සහන සැලසිිම සදහා අවශ්‍යය දේ මිළට ගැනිමට ප‍්‍රදේශිය ලේකමිවරුන්ට සහ ග‍්‍රාම නිළධාරින්ට අවශ්‍යය කරන මුල්‍යය ප‍්‍රතිපාදන ලබාදිමට රාජපක්ෂ රජය අසමත් විි ඇතැයිි ජනතා විිමුක්ති පෙරමුණ චොදනා කරයි.

මෙි විපත්තිදායක අවස්ථාවට ආණුඩුව ප‍්‍රමුඛතාවය ලබාදිය යුතුව ඇත. ඒ ශිෂ්ටත්වයයි. එමෙන්ම අපේකමයි.















හර්ෂි සි. පෙරේරා විසින් ලංකා ගාඩියන් වෙබ් අඩවියට ලියු ලිපියකි

මිරිහාන පොලිස් වධකයින් සහ වධකාගාර


වැහැර ගෙදර රංජිත් සුමංගල, අවු: 36යි, විවාහක, දරුවන් 02යි, රැකියාව: ටින්කරින් - මා 1999 දී හමුදාවෙන් නීත්‍යානකූලව ඉවත්වූ අයෙකි.

ලිපිනය : 18, කුරියවෙල ජනපදය, උකුවෙල.
වන මා මෙසේ ප්‍රකාශ කර සිටිමි. 2011. 01. 06 දිනදීය.

2010. 12. 15 වන දින, 137/2, බෙලිඅත්තවිල, කිදෙල්පිටිය, මිල්ලෑව වන මා පදිංචිව සිටි නිවසේ සිට, කහවල වැඩකරන ගෙදරට ත්‍රී රෝද රථයකින් යන අතරතුර, යටවතුර පාරේ, ¨පිස්කල් මහත්තයලාගේ¨ නිවස අසලදී, යතුරු පැදි හතරකින් පැමිණී පිරිසක් ත්‍රී රෝද රථය හරස්කර නැවැත්වූවා.

මා ගමන්ගත් ත්‍රී රෝද රථය පැදවූයේ චන්දන නැමැති අයයි.එම යතුරු පැදිවල සිටි දෙන්නෙක් දෙපැත්තනේ ත්‍රී රෝද රථයට ගොඩවුනා. ඔවුන් දෙන්නා දගලන්න එපා, මරණවා කියා මගේ හා චන්දනගේ ජංගම දුරකථන දෙක ඉල්ලා ගත්තා.

යතුරුපැදි හතරෙන් පැමිණී 08 දෙනාගෙන් එක් අයෙක් මා හොදින් දන්නා හමුදාවේ විශ්‍රාමලත් නිලධාරී අජිත් වනසුන්දරය. සියලු දෙනා සිටියේ සිවිල් ඇදුමින්ය. පැමිණි අය අතරින් තිදෙනෙක්ව දුටවොත් අදුනන්න පුලුවන්.

ඔවුන් හොරණ දෙසට ත්‍රී රෝද රථය ගෙනියන්න කිව්වා. යතුරුපැදි හතරද, ඒ සමගම අපව වටකරගෙන ආවා.

ඒ පාරේ, දඹර සුසාන භූමිය ඇතුලට ත්‍රී රෝද රථය හරවන ලෙසට නියම කලා.

දඹර සුසාන භූමියේ පාරට නොපෙනෙන දුරට ගෙන ගිහින් නතර කරවූවා. මම ඇද සිටි ටීෂර්ට් එක එම දෙන්නා ගලවා මගේ ඇස් බැන්දා.

එයින් පසු මාගේ කලවාවලට සපත්තු දාපු පාදවලින් ගැහුවා. පාරවල් විස්සක් විතර ගහන්න ඇති. මගේ කකුල් හිරිවැටුනා.

ඉන්පසු කාටද - සර් අල්ලා ගත්තා යයි කිව්වා. ඉන්පසු විනාඩි 30- 40 ක් විතර ඉන්නකොට, දුරකථන පණීවුඩයක් ලැබුනා. මට ඇහුනා ඕකාව වෑන් එකට ගේන්න කියනවා. මාව වෑන් එකට අරන් ගියා. වෑන් එකේ සීට් එක හරහට මාව දාලා අත්පිටුපසට කරලා මාංචු දැම්මා. මගෙන් ඇහුවා උඹ ඉන්න තැන දන්නවා නේද කියා. මම ඔව් කිව්වා. එතැන තිබුනේ දඹර මිනී කනත්තයි. ඔවුන් කිව්වා මෙතන වලලා යනවා කියා.

මගෙන් ආමි එකෙන් එනකොට ගෙනාපු රිපිටර් එක දීපන්, ඒක කොහේද තියෙන්නේ කියා ඇහුවා. මගේ ලග රිපීටර් එකක් නැති බව මම ප්‍රකාශ කලා. එවිට මගේ මුහුණ වැහෙන්න ෂොපින් බෑග් එකක් දමා ගැටගැහුවා. එ‍්කේ මිරිස් කඩු තිබිලා මට හුස්ම ගන්න බැරි වුනා. මැරෙන්න යනවා වගේ දැනුනා.  

ඒ විදිහට හතර පස් වතාවක් මගේ මුහුණට මිරිස් කුඩු ඇල්ලුවා. ඒ විදිහට මිරිස් කුඩු අල්ලන ගමන් මගේ මුහුණට මිටි මොලවා අතින් පහර දුන්නා.

මගේ ලග තුවක්කු නැති බව මා කියා සිටියා. එහෙනම් අජිත් ජයසුන්දරගේ ගේ කඩලා ගත්තු රත්තරන් බඩුයි සල්ලියි ‍කොහේද කියා ඇහුවා.

මම එහෙම හොරකමක් කරලා නැහැ කියන විට මට දිගටම අතින් පයින් ගැහුවා. ඇද සිටි කලිසම්වල බෙල්ට් වලින් ගැහුවා.  මෝල් පටි වලින් හා රබර් පටි වලින්ද බහර දුන්නා.

එයින් පසුව වාහනය පිටත් වුනා. යන අතරතුරද, මට පහර දුන්නා. මම දන්නේ නැහැ කොහේ ගෙනිච්චද කියා. එසේ යන අතර තැනක නැවැත්වුවා. මට ඇහුනා කෙනෙක් කියනවා හස්තිගිරියෙන් කාලා යන් කියා. හස්තිගිරිය කියන්නේ මීපේ තියෙන හෝටලයක්. මේ වන විට මාව වෑන් එකේ සීට් එක යටට දාලා තිබුනේ.

වාහනය යම් වෙලාවක් සිට නැවත පිටත්වුනා. කොච්චර වෙලාවක් නතර කරගෙන හිටියද කියන්න තේරුමක් නැහැ.

මාව එක් තැනකදී වෑන් එකෙන් බිමට ඇද දමා නැගිට්ටවා තැනකට ගොස් නාපන් කියා ඇස් දෙක ලිහිව්වා. එතැන වැසිකිලි හතක් හා නාන්න ෂවර් තුනක් තිබුනා.

මම අමාරුවෙන් ඇදුම් ඉවත්කර නාගත්තා. කලිසම හා ටීෂර්ට් එක සෝදා ගත්තා. මට මළ මුත්‍ර ගිහිල්ලා තිබුනා. සෝදාගත් තෙත ඇදුම් යලිත් ඇදගත්තා.

නැවත මට මාංචුදමා ඇස් බැන්දා. මම නානකන් පස්දෙනෙක් විතර වට කරගෙන හිටියා. ඒ අය මාව අල්ලාගත් අයයි.

නැවත මගේඇස් බැද, මාව ඇදගෙන ගොස් මට කිව්වා දැන් පඩිපෙලක් තියෙනවා, නැගපන් කිව්වා. ඒ තට්ටුවට නැග්ගට පස්සෙ දෙවෙනි තට්ටුව නැගපන් කියා තවත්පඩිපෙලක් නැග්ගුවා.

මා යම් තැනකට ගොස් බිම වාඩි කෙරෙව්වා. මට හිතුනා එම ස්ථානය යම් ගොඩනැගිල්ලක් කියා. මා සමග ත්‍රී රෝද රථයේ ගමන්ගත් චන්දනවද එම ස්ථානයට ගෙනවත් තිබුනා. ඔහුට මොනවා කරාදැයි මා දන්නේ නැහැ.

මම වතුර ඉල්ලුවා. එවිට මගේ කම්මුලට ගැහුවා. එහිදී නැවත මට මිරිස් කුඩු දාපු ෂොපින් එක ඔලුවට දැම්මා.

එවිට මට කිව්වා උඹට කේස් 15ක් තියෙනවා, ඒ 15 ම කියපන් කිව්වා. මම කිසිවක් නැහැ කියනවිට ඒ හැම පාරටම මට පහරදී මිරිස් කුඩු දැම්මා. මගේ කලවා දෙක උඩට දෙන්නෙක් නැගලා කියපන් කියපන් කියමින් කකුල් දෙක උඩ දැගලුවා.

මට ඉවසා ගන්න බැරි තැන මරයි කියන බයට අජිත් වනසුන්දරගේ ගෙදරින් ගත්ත රත්තරන් බඩු ගෙදර කෙසෙල්ගහක් ලග වලලා තියෙනවා කියා කිව්වා. මගේ මස්සිනාගේ ගෙදර කඩලා ගත්ත ටී.වී එක, කැසට් එක, වී.සී.ඩී එකද ගෙදර තියෙනවා කිව්වා. ඒ කිව්වේ බොරු.

එහෙම කිව්වේ ගහන එක නතර කරන්නයි. මට කන්න දුන්නේ නැහැ. වතුර ටිකක්වත් දුන්නේ නැහැ.

පසුදා උදේ (16 දින) බඩු ගේන්න යමන් කියා වාහනයකට දාගත්තා. ඒ වන විටත් මගේ ඇස් බැදලා මාංචු දාලා තිබුනේ. මට මල මුත්‍ර ගිහිල්ලා තිබුනා.

ඒ ඇදුම් පිටින්ම තමයි ගෙනිච්චේ. ගෙදරට ගෙනහිල්ලා ඇස් දෙක බැදලා තිබුනා. ටීෂර්ට් එක ගලවා ඇන්දෙව්වා. එවිට යාන්තමට එලිය වැටිලා තිබුනා. මම දැක්කා අජිත් වනසුන්දර ද එතන ඉන්නවා.
මාව පැත්තකින් තියලා මගේ බිරිදට කතාකලා. බිරිදගෙන් ගෙදර තිබුනු ටී.වී එක, වී.සී.ඩී. එක ගැන විස්තර ඇසුවා.  ගෙදරදි මම කිව්වා මම කිව්වේ බොරු, මේ ටී.වී. එක, වී.සී.ඩී එක කැසට් එක ළමයින් වෙනුවෙන් සල්ලිවලට ගත්ත එවා කියා. ඒවායේ රිසිට් ඇහුවා. මගේ බිරිද සියලුම ඒවායේ රිසිට් ගෙනවිත් පෙන්නුවා. මම බොරුවට බඩු වැලලුවා කියා පැවසූ කෙසෙල් ගහ ලග රාළහාමි කෙනෙක් හෑරුවා. කිසිත් නොලැබුනු නිසා ගෙදර පිටිපස්සේ දොරට දාන 2¨×1¨ අඩි 3 1/2  පමණ දිග කොස් පොල්ල අරගෙන මට ගැහුවා. ශරීරයේ හැම තැනටම ගැහුවා. ඒක කැ‍ඩෙන කම්ම ගැහුවා.

එයින් පස්සේ, වත්තේ තිබූ අඩි 4 ක් විතර දිග අඩි  1 ½ පමණ වට රවුම් ඇති ඇල්බීසියා පොල්ලකින් මගේ උරහිස් දෙකට ගහගෙන ගහගෙන ගියා. බිරිද ළමයි කෑගහනකොට ඔවුන්ව තල්ලු කරගෙන ගොස් කාමරයකට දැම්මා. තර්ජණය කලා බලන්න එන්න එපා, එවන්නෙත් නැහැ කියා.

ගෙදරදි බැද තිබූ ඇස් ගලවන විට මම දැක්කා වෑන් එකේ ඉස්සරහා ඉන්නවා නිළ ඇදුම් ඇදගත්, තරු දෙකක් තියෙන නිළධාරී මහත්තයෙක්. ඔහු තමයි මගේ බිරිදට කිව්වේ එන්නත් එපා එවන්නෙත් නැහැ කියා. තව 8 දෙනෙක් හිටියා. ඒ අය හිටියේ සිවිල් ඇදුමින්.

මාව දෙන්නෙක් අල්ලාගෙන ඇවිත්, නැවත වෑන් එකට දමා ඇස් බැන්දා. නැවත ගෙන ආවා. මා මේවනවිට තේරුම් අරගෙන හිටියේ මම ඉන්නේ මිරිහාන පොලිසියේ කියා.

16 දින චන්දනව මුදාහැර තිබෙනවා.

නැවත 17 දිනද මට විවිධ සිද්ධි කියමින්, විවිධ  පුද්ගලයින්ගේ නම් කියමින් මගෙන් පහරදී ප්‍රශ්ණ කලා.

එහිදී නිවස අසල පදිංචි නිමල් ජයසේන හා චමින්ද යන අයවද පොලසියට ගෙන ආවා. නිමල් හා චමින්ද යන දෙන්නා මීට පෙර සොරකම්වලට චෝදනා හා නඩු තියෙන අය.  ජයසේන කියන්නේ නිමල් යන අයගේ මල්ලී. මේ අයත් මමත්, සොරකම්වලට සම්බන්ධ බවට ප්‍රකාශ ලියා ගත්තා.

එයින් පස්සේ මා හා නිමල්ව එකට තියා මාංචු දැම්මා. චමින්ද හා ජයසේන එකට තියා මාංචු දැම්මා. හතරදෙනාවම උඩ තට්ටුවෙන් පහළට ගෙනත් පාර අයිනට වෙන්න තිබුන පරණ ගොඩනැගිල්ලකට ගෙන ආවා. එය වධකාගාරය ලෙසට හැදින්වූවා.

එම ගොඩනැගිල්ලේද, එක් එක් කෙනාට අත් පිටුපසට තබා මාංචු දමා වෙන වෙනම කාමරවලට දැම්මා. එම කාමරවලදී නැවත රබර් පටි වලින් පහර දුන්නා.

පැය 02ක් විතර එහිදී හතර දෙනාටම පහර දුන්නා. නැවත උඩ තට්ටුවට ගෙනිච්චා. එහිදී එක් අතකට හා කකුලකට මාංචු දැම්මා. කෑම වතුර දුන්නේ නැහැ.

ඊට පසුවදා (18 දින), නැවත වධකාගාරයට ගෙන ගියා. එහිදී මට නිමල් කෑගසනවා ඇසුනා. ටික වේලාවකින් මාව නිමල්ව එල්ලා තිබුන තැනට ගෙනිච්චා. නිමල් ඇයි බොරු කියන්නේ කියා මගෙන් ඇහුවා. නිමල්ව බෑවා. මාව එල්ලුවා. එල්ලුවේ පිටිපස්සේ අත්දෙක ගැටගහලා. බාල්කයක එල්ලුවා. එල්ලපු දෙන්නා යන්න ගියා.

පැය ½ විතර යනතොට, නිළ ඇදුම් ඇදගත්ත තරු 02 තියෙන නිළධාරීවරයා ඇවිත් ඇත්ත කියපන් කිව්වා.මම කිව්වා මම හොරකම් කරලා නැහැ කියා. ඔහු යන්න ගියා.

නැවත ටික වේලවකින් ඇවිත් ඇත්ත කියන්න කිව්වා. මම හොරකම් කරලා නැහැ කිව්වා. නැවත ගියා.

නැවත පොතක් අරගෙන ඇවිත් එහි ලියා තිබූ කේස් වලින් පිළිගන්නේ මොනවද කියා ඇහුවා. කේස් 21ක් තිබුනා. මම කිසිවක් කලේ නැති බව කිව්වා.

පසුව මාව බාන්න කිව්වා. නාවලා  කන්න දෙන්න කිව්වා.

සිවිල් ඇදලා සිටි අයෙක් මාව නාන්න ගෙනිච්චා. මට නාන්න බැරිවුනා. නිමල් මාව නෑව්වා.

නැවත වධකාගාරයට ගෙන ගියා. එහිදී හතරදෙනාටම ශාරීරික ව්‍යායාම් කරන්න කිව්වා.

නැවත උඩුමහලට ගෙන ගියා. පිටුපසට තබා මාංචු දමා බිම වාඩිකෙරෙව්වා.

රාත්‍රී 7.30 ට පමණ, හතරදෙනාවම එක තැනකට ගෙනවිත් රබර් පටියකින් පහර දුන්නා. ඒ පහර දුන්නේ නිල ඇදමින් හිටි තරු 2ක් සහිත නිළධාරියා. පහරවල් විස්සක් තිහක් වෙන්න ඇති. එම පාරවලට මගේ ශරීරය තුවාල වුනා.

පසුවදා (19) උදේ පොලිස් ස්තානයේ (පහළ මාලය) කූඩුවලට ගෙනවිත් දැම්මා.

එදින සවස 5ට විතර අවිස්සාවේල්ල මහේස්ත්‍රාත් අධීකරණයට ගිහින් රැදවුම් නියෝග ගත්තා.

එහිදී 21 උදේ 9.00ට මහේස්ත්‍රාත් අධීකරණයට ඉදිරපත් කරන්න නියම කලා.

නමුත් 21 උදේ අධීකරණයට ගෙන ගියේ නැහැ. එදා මා හා අනෙක් තිදෙනාව උඩුමහලට ගෙනගිහිල්ලා කාමර වෙන්කර තිබූ පාටිෂන්වල රබර් පේන්ට් ගෑවෙව්වා.

රාත්‍රියේ නැවත පොලිසියේ කූඩුවලටදැම්මා.

පසුදින (22 දින) කූඩුවේම හිටියා. එදින ආහාර ලබාදුන්නා. එදින අධිකරණයට ගෙනිච්චේ නැහැ. ඊට පසුදින (23) සවස 3.30ටවිතර අධීකරණයට ගෙන ගියා.

එහිදී මාව හා අන් අයව රුපියල් 50.000/= බැගින් ශරීර ඇප මත මුදාහැරියා. මට විරුද්ධව සොරකම් නඩු හතරක් දාලා තිබුනා.

මේ සදහා, විනිසුරුතුමා විශේෂයෙන් අධීකරණයට ඇවිල්ලා තිබුනා.

ඒ වන විට කාර්යාලය වසා තිබුනු නිසා, ඇප තියන්න බැරිවුනා. මාව හා අනෙක් තිදෙනාව කුරුවිට බන්ධනාගාරයට ගෙන ගියා.

මට පොලිසියෙන් පහරදුන්න බව බන්ධනාගාරයේදී ප්‍රකාශ කලා. පසුදන (23) බන්ධනාගාරයෙන්ද මාව පරීක්ෂා කලා. පැනඩොල් පෙති 2ක් දුන්නා.

23 සවස 4.00 ට පමණ නැවත අවිස්සාවේල්ල මහේස්ත්‍රාත් අධීකරණයට, ත්‍රී රෝද රථයකින් ගෙන ආවා.

අධිකරණයේදී අපි නිදහස් වුනා.

24දා දේ මා මාගේ මව්පියන් ගේ නිවසට ගියා. මට එහිදී අසනීප වුනා.

25 දින මාතලේ දිසා මහා රෝහලට ප්‍රතිකාර ගන්න ගියා. මාව 13 වාට්ටුවේ නවත්වා ගත්තා. රෝහල් පොලිසියට සිද්ධීය ප්‍රකාශ කලා.

අධිකරණ නිලධාරීවරයා පරීකෂා කලා. තවත් පරීක්ෂණවලට නියම කලා.

දැනටද මට සුවයක් නැහැ. ස්නායු වලට හානිවී ඇති බව වෛද්‍යවරු පවසනවා. වම් අතින් කිසිම වැඩක් කිරීමට බැහැ. අත පණ නැහැ. මට මාගේ රැකියාව කරගැනීමටද නොහැකිව අසරණව සිටිනවා.


 රංජිත් සුමංගල
සටහන-
මිරිහාන ෙපාලිසිය ෙහාරණ ම. අධිකරණෙය් ෙසාරකම් ෙචාදනා යටෙත් ෙගානු කල B- වාර්තාවට මෙහ්ස්ත්‍රාත් සිතාසි නිකුත් කෙළ්ය. ඒම සිතාසියට අනුව ඔහු 2011.01.28 දින උසාවියට අා‍ෙව්ය. උසාවියට පැමිණි රංජිත්ව මෙහ්ස්ත්‍රාත් රිමාන්ඩ් බාරයට පත්කෙළ්ය.

I must express my concern over magistrates issuing orders of remand, mechanically, simply because the police want such orders made. I cannot go better than to quote the words of my brother, Dheeratatne, J., said in connection with magistrates issuing warrants of arrest (in the case of Mahanama Tilakaratme vs. BandulaWickramasinghe, 1999 1 Sri L.R. 372) ; Magistrates should not issue remand orders '' to satisfy the sardonic pleasure of an opinionated investigator or a prosecutor'' (at pg.382). Remanding a person is a judicial act and as such a Magistrate should bring his judicial mind to bear on that matter before depriving a person of his liberty.

  SC (Application)
  No : 488/98

Saturday, February 5, 2011

ගංජා බබ්බු !!!


පොලිසියේ ජරාව - මාධ්‍යය ආචාර ධර්ම

දිනේෂ්  ප්‍රියංකරව පානදුර උතුර පොලිසියේ වැඩබලන ස්ථානාධීපති රම්‍ය සිල්වා විසින් අත්අඩංගුවට ගෙන නීති විරෝධී ලෙසට රදවා තබාගෙන වධහිංසා පමුණුවා අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළේ, හිටපු නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වරයෙකු විසින් ඉදිකරන සුවිසල් මන්දිරයක ටයිල් සොරකම් කල බවට චෝදනාකරමිනි. wOslrKhg bosrm;a kf<a Bg y;amiaku fjkia lreKq u;h

තමාට වධහිංසා පැමිණවූ බව ඔහු අධිකරණයට ප්‍රකාශ කළේය.  ඒ අනුව ඔහුව අධීකරණය විසින් පානදුර රෝහලට යොමු කළේය.

නීති විරෝධී අත්අඩංගුවට ගැනීම, ව්‍යාජ චෝදනා නැගීම, වධහිංසා පැමිණවීම ගැන පළමුව ඔහුගේ බිරිද ද, දෙවනුව ඔහුද අදාල බළධාරීන්ට පැමිණීලි කළේය.

පොලිසිය - දිණමිණ හා ලංකාදීපයට නම් දෙකකින් පෙනී සිටින පුවත් සපයන වාර්තා කරුවකු ලවා බොරු ලියවෙව්වේය. ඒවා පිළීවෙලින් 2011. 01. 28 දින දිණමිණ පුවත්පතේද, 2011.02. 01 දින ලංකාදීප පුවත්පතේද පළ විය.

කියවන්න දිනේෂ්  ප්‍රියංකර විසින් කමල් ලියනාරච්චි (ශ්‍රී ලංකා පුවත්පත් පැමිණිලි කොමිෂම), ප්‍රධාන කතෘ - දිණමින හා ප්‍රධාන කතෘ - ලංකාදීප යන අයට කල පැමිණිල්ල.

...............................................................................................

ඒ. ඒ. දිනේෂ් ප්‍රියංකර පෙරේරා,
43/1, ශ්‍රී ධම්මානන්ද මාවත,
ගොරකාන,
කෙසෙල්වත්ත.
2011. 02. 03

01. කමල් ලියනාරච්චි මහතා,
  වැ.බ.ප්‍රධාන විධායක නිළධාරී (සිංහල පැමිණීලි),
  ශ්‍රී ලංකා පවත්පත් පැමිණිලි කොමිෂම,
   96, කිරුල පාර,
   කොළඹ 05.

02. ප්‍රධාන කතෘ
      දිණමිණ,
      ලේක් හවුස්,
      ඩී. ආර්. විජේවර්ධන මාවත,
      කොළඹ 10.

03. ප්‍රධාන කතෘ,
      ලංකාදීප,
      අංක 08, හුණුපිටිය හරස් පාර,
      කොළඹ 02.


මහත්වරුණි,

ටයිල් කොරකම්කළ ගංජා බබා අත්අඩංගුවට
                                දිණමිණ - 2011. 01. 28 (3 පිටුව)

         නිවසකින් කොල්ල කෑ ලක්ෂ දෙකක ටයිල් සමග ගංජා බබා පොලිස් දැලේ
                                ලංකාදීප - 2011 . 02. 01 (කොළඹ) (පිටුව 04)

01.මෙම පුවත - ඔබ පුවත්පත් දෙකටම සපයා ඇත්තේ එකම පුද්ගලයාය.

02. 1. දිණමින පුවත්පතට  - මොහු - බණ්ඩාරගම සමූහ - බිමල් එස්. ජයසංක ය.
      11. ලංකාදීප පුවත්පතට මොහු - බණ්ඩාරගම බිමල් ශ්‍යාමන් ජයසිංහ ය.

03. මෙම පුවතින් , කියැවෙන සිද්ධියේ සැකකරු මම බව ප්‍රකාශ කරමි.

04. නීතියෙන් බේරීම සදහා - පොලිසිය හා එක්ව මට ගංජා බබා නමින් නමක් පට බැද ඇත.

05. මා ත්‍රී රෝද රියදුරෙකි. ප්‍රෙද්ශයේ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයෙකු යයි කියාගන්නා
      පුද්ගලයකුගේ විශාල ගොඩනැගිල්ලක ටයිල් සොරකමකට මා සැක පිට අත්අඩංගුවට ගන්නා
      ලදි.

06. එසේ අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුව මාහට කෘෘර වධහිංසා පමුණූවා පානදුර මහේස්ත්‍රාත්
      අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරනු ලැබීය.

07. මට පමුණූවා ඇති වධහිංසා අධිකරණය හමුවේ ප්‍රකාශ කිරීමත් සමග - ගරු මහේස්ත්‍රාත්වරයා
      මා පානදුර මූලිකරෝහලේ විශේෂඥ අධිකරණ වෛද්‍ය නිළධාරී වෙත යොමු කළේය.

08. ඒ අතර, මාගේ බිරිද - කෙසෙල්වත්ත පොලිසියේ වැ.බ.ස්ථානාධිපති රම්‍ය සිල්වා ඇතුඵ
      නිලධාරීන්ට එරෙහිව අදාල බළධාරීන්ට පැමිණීලි කලා.

09. මා රෝහලෙන් පිටවූ පසු සියඵ විස්තර අන්තර්ගත කර - අදාල බළධාරීන්ට පැමිණීලි කලා.

10. මෙම තත්වය යටතේ කෙසෙල්වත්ත පොලිසියේ වැ.බ.ස්ථානාධීපති බණ්ඩාරගම සමහ බිමල්
      එස් ජයසංක හා බණ්ඩාරගම බිමල් ශ්‍යාමන් ජයසිංහ යන නමින් පෙනී සිටින පුද්ගලයා ලවා
      ඔබ පුවත්පත් දෙක උපයෝගී කරගෙන ව්‍යාජ තොරතුරු වාර්තා කර තිබේ.

11. මේ සමග, මා හා මාගේ බිරිද විසින් කරන ලද පැමිණිලිවල ජායා පිටපත්ද, අධිකරණ
      නියෝගය හා මට සිදුකල තුවාල පිළිබදව වෛද්‍ය සටහනේ ජායා පිටපතක් ද එවමි.

පොලිසියේ අවශ්‍යතාව මත, පොලිසියෙන් අයුතු ලාබ  ප්‍රයෝජන ලබා අසත්‍ය පුවත්, විකෘති කරන ලද පුවත් පල කිරීම - ඔබ පුවත්පත් විසින් අඛණ්ඩව කරගෙන යමින් , පාඨකයින් නොමග යැවීමට පියවර ගෙන තිබෙන බව මා හොදින් දනිමි.

අඩුව වශයෙන් කෙසෙල්වත්ත පොලිසිය (පානදුර උතුර) විසින් පානදුර මහේස්ත්‍රාත් උසාවියේ මට විරුද්ධව පවරා ඇති නඩුවේ මා හා අදාල චෝදනාව කුමක්දැයි විමසීමට තරම්වත් සාදාචාරයක් ඔබට නොතිබුනු බව ප්‍රකාශ කරමි.
මෙය ලියන්නේ ඔබගේ සහන අපේක්ෂාවෙන් නොවේ. ඔබ ලොව පිළිගත් ජනමාධ්‍ය ආචාර ධර්ම කෙළෙසමින් කටයුතු කරන බව - පාඨකයින් හොදින් වටහා ගෙන සිටින බව දැනුම් දීමටය.

ඔබ කර ඇත්තේ මේ රටේ අන්ත දූෂිත ආයතනයක් වන, අකාර්යක්ෂම අදක්ෂ පොලිසියේ, දූෂිත පොලිස් කාරයින්ට ඉනිමං බැදීමකි.

මෙය ලැබුනු බව දන්වන්න.

ඒ. ඒ. දිනේෂ් ප්‍රියංකර පෙරේරා.

JS