Monday, May 24, 2021

පොලිස් කූඩුවේ සිටියදී ගුටිකාපු චාරුක දහම්ට වන්දිය රුපියල් ලක්ෂ දෙකයි. නීතිපති පොලිස් කාරයාව බේරා ගන්න කටයුතු කරලා. තීන්දුවට වසර 06යි.

 

 

 

චාරුක දහම් සෙනෙවිරත්න ගල්කිස්ස පොලිසිය අත්අඩංගුවට ගන්නේ වරෙන්තුවකට.  එ 2015. 09. 17.  දික්කසාද බිරිඳ හා  ඔහු අතර ''දරුවාගේ" භාරකාරත්වය පිළිබඳ හබයක් සම්බන්ධ නඩුවකටය.

 අත්අඩංගුට ගන්නා පොලිස්කාරයින් මොහු ව කූඩුවට දමන්නේ  සිටි  පූර්ණ යුරෝපීය ඇඳුම සමඟය.

 හවස වැඩට එන උප පොලිස් පරීක්ෂක නෙලුම්දෙනිය කූඩුවේ සිටි  චාරුක දහම් සෙනෙවිරත්නට පහර දෙන්නේ දින කිහිපයක් රෝහල් ගත වන්නට ය.

 මෙය අණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ එකොළොස් වන ව්‍යවස්ථාවෙන් සහතික කර තිබෙන මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කිරීමකි. 2015දී පවරන ලද මෙම මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම 2021 මාර්තු 02 දින විභාගයට ගන්නා අතර තීන්දුව ප්‍රකාශයට පත් කරනු ලබන්නේ 2021 මැයි 21 දිනය.

  ට වැසියන් ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් ගැන දීර්ඝව කරුණු දක්වන ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය, මෙම නඩුවේ පළමු වගඋත්තරකරු ලෙසට නම් කර තිබූ එවක ගල්කිස්ස පොලිසියේ සේවය කල උප පොලිස් පරීක්ෂක නෙළුම්දෙණිය ට වන්දි වශයෙන් චාරුක දහම් සෙනෙවිරත්න ට රුපියල් 150,000 ක් සහ නඩු ගාස්තු වශයෙන් රුපියල් 25,000 මාසයක් තුල ගෙවන ලෙසට නියම කර තිබේ. එමෙන්ම වදහිංසාව වැළැක්විම සඳහා රාජ්‍ය වගකීම ඉටු නොකිරීම සම්බන්ධයෙන් රජය විසින්, එනම් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව විසින් රුපියල් 25,000 වන්දියක් ද චාරුක දහම් සෙනෙවිරත්න ට ගෙවීමට නියම කර ඇත. මේ අනුව චාරුක දහම් සෙනෙවිරත්න හිමි වන මුළු වන මුළු මුදල රුපියල් ලක්ෂ දෙකකි.

 නීතිපතිවරයාගේ නියෝජිත ජේෂ්ඨ නීතිඥවරිය මෙම සිද්ධිය අදාළව රාජ්‍ය වගකීම හෑල්ලූවට ලක්කර තිබෙන බව තීන්දුවේ සඳහන් ය.

 එමෙන්ම මෙම පොලිස් පරීක්ෂක වරයාට එරෙහිව පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුව විසින් පවත්වනු ලැබූ බවට කියන ඊනියා විනය පරීක්ෂණයෙන්  ඔහුව නිදොස් කොට නිදහස් කර ඇති බවටද වාර්තා කරන ලදි.

මේ වන විටත් මෙම උප පොලිස් පරීක්ෂක නෙළුම්දෙනිය පොලිසියේ සිටිනවා නම් ඔහු දරන තනතුර කුමක්ද?

ඔහුට විරුද්ධව පොලිසිය දෙපාර්තමේන්තුවක් වශයෙන් ගෙන තිබෙන විනය පියවර කවරේදයන්න ජනතාවට දැන ගැනීමට පියවර ගත යුතුය.

මේ පිළිබඳව පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක, නියෝජ්‍ය පොලිස්පති නීතිඥ අජිත් රෝහණ විසින් ප්‍රකාශයක් කළ යුතුව තිබේ.

 මේ පිළිබඳ ව සිවි  සමාජ වගකිම ඉටු ක යුතුය.

 නඩු තින්දුව පහත දැක්වේ.

 IN THE SUPREME COURT OF THE DEMOCRATIC SOCIALIST REPUBLIC OF SRI LANKA

Janidhu Charuka Daham Seneviratne,

No. 4A, Sapumal Mawatha,

Sirimal Uyana,

Ratmalana.

Petitioner

SC (FR) APPLICATION NO: 402/2015

Vs.

1. Sub Inspector Nelumdeniya,

 

Police Station,

Mount Lavinia.

2. Officer in Charge,

 

Special Crimes Investigation Unit,

Police Station,

Mount Lavinia.

3. Chief Inspector Chanaka Iddamalgoda,

 

Head Quarters Inspector,

Police Station,

Mount Lavinia.

4. N.K. Illangakoon,

 

Inspector General of Police,

Police Headquarters,

Colombo 01. 2

 

5. Hon. Attorney General,

Attorney General’s Department,

Colombo 12.

Respondents

 

Before: P. Padman Surasena, J.

Janak De Silva, J.

Mahinda Samayawardhena, J.

 

Counsel: Shantha Jayawardena for the Petitioner.

Sudath Jayasundara for the 1st Respondent.

Ganga Wakishta Arachchi, S.S.C., for the Attorney General.

 Argued on: 02.03.2021

Decided on: 21.05.2021

 Mahinda Samayawardhena, J.

The Petitioner filed this application under Article 126 of the Constitution seeking inter alia a declaration that his fundamental rights guaranteed under Articles 11 and/or 12(1) and/or 13(1) and/or 13(2) and/or 13(5) of the Constitution were infringed by the 1st to 3rd Respondents; compensation in a sum of Rs. 1 million from the State and Rs. 3 million from the 1st Respondent; and a direction to the 5th Respondent Attorney-General to institute criminal proceedings under the Convention against Torture and other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment Act, No. 22 of 1994, against the 1st Respondent and the other police officers liable for the infringement of the Petitioner’s fundamental rights under Article 11 of the Constitution. The Petitioner’s complaint is that he was subjected to torture, cruel, inhuman and degrading treatment by the 1st Respondent and two others whilst he was under arrest and detained in the police cell of the Mount Lavinia police station.

This Court granted leave to proceed on the alleged violation of the Petitioner’s fundamental rights guaranteed under Article 11 of the Constitution by the 1st Respondent.

Article 5 of the Universal Declaration of Human Rights adopted by the General Assembly of the United Nations in 1948 states: “No one shall be subjected to torture or cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.”

 The International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR) adopted by the General Assembly of the United Nations in 1966 transformed the rights set out in the Universal Declaration of Human Rights into treaty provisions. Sri Lanka acceded to the ICCPR on 11.06.1980. Article 7 of the ICCPR provides: “No one shall be subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.”

Fundamental rights were first declared and recognised in Sri Lanka in the Constitution of 1972. Article 18(1)(b) in Chapter VI under “Fundamental Rights and Freedoms” of the 1972 Constitution declared: “In the Republic of Sri Lanka – no person shall be deprived of life, liberty or security of person except in accordance with the law.” Although there was no express provision guaranteeing freedom from torture, cruel, inhuman or degrading treatment or punishment, these were deemed to be included in the said Article. However, this Article was subject to Article 18(2) and (3) which read as follows:

 18(2) The exercise and operation of the fundamental rights and freedoms provided in this Chapter shall be subject to such restrictions as the law prescribes in the interests of national unity and integrity, national security, national economy, public safety, public order, the protection of public health or morals or the protection of the rights and freedoms of others or giving effect to the Principles of State Policy set out in section 16(3).

  (3) All existing law shall operate notwithstanding any inconsistency with the provisions of subsection (1) of this section.

Article 11 of the 1978 Constitution, which falls within the Chapter dealing with “Fundamental Rights”, reads as follows:

No person shall be subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.

It is significant to note that Article 11 of the 1978 Constitution is an entrenched provision with no restrictions whatsoever. The application of this Article cannot be relaxed even in the interest of national security.

On 10.12.1984, the General Assembly of the United Nations adopted the Convention against Torture and other Cruel, Inhuman and Degrading Treatment or Punishment. This Convention against torture entered into force on 26.06.1987. Sri Lanka acceded to this Convention on 03.01.1994, and the Convention entered into force in Sri Lanka on 02.02.1994. This Convention requires signatory parties to take measures to end 5

torture within their territorial jurisdiction and to criminalise all acts of torture.

In Article 1 of this Convention against Torture, the term “torture” is defined in the following manner:

1. For the purposes of this Convention, the term “torture” means any act by which severe pain or suffering, whether physical or mental, is intentionally inflicted on a person for such purposes as obtaining from him or a third person information or a confession, punishing him for an act he or a third person has committed or is suspected of having committed, or intimidating or coercing him or a third person, or for any reason based on discrimination of any kind, when such pain or suffering is inflicted by or at the instigation of or with the consent or acquiescence of a public official or other person acting in an official capacity. It does not include pain or suffering arising only from, inherent in or incidental to lawful sanctions.

2. This article is without prejudice to any international instrument or national legislation which does or may contain provisions of wider application.

Article 2 thereof reads as follows:

2(1) Each State Party shall take effective legislative, administrative, judicial or other measures to prevent acts of torture in any territory under its jurisdiction.

(2) No exceptional circumstances whatsoever, whether a state of war or a threat of war, internal political instability or any other public emergency, may be invoked as a justification of torture.

(3) An order from a superior officer or a public authority may not be invoked as a justification of torture.

The Parliament of Sri Lanka enacted the Convention against Torture and other Cruel, Inhuman and Degrading Treatment or Punishment Act, No. 22 of 1994 to give effect to this Convention. In the interpretation section of the Act, “torture” is defined in the identical manner as it is defined in Article 1 of the Convention against torture.

“torture” with its grammatical variations and cognate expressions, means any act which causes severe pain, whether physical or mental, to any other person, being an act which is―

                (a) done for any of the following purposes that is to say―

                (i) obtaining from such other person or a third person, any information or confession; or

                (ii) punishing such other person for any act which he or a third person has committed, or is suspected of having committed; or

                (iii) intimidating or coercing such other person or a third person; or

                (b) done for any reason based on discrimination,

and being in every case, an act which is done by, or at the instigation of, or with the consent or acquiescence of, a public officer or other person acting in an official capacity.

What acts constitute “torture or cruel, inhuman or degrading treatment or punishment” will depend on the facts and circumstances of each individual case.

The Petitioner in the present application was 32 years old when he was arrested by officers of the Mount Lavinia police station on 17.09.2015 around 5.00 p.m. He was entering his residence after returning from work. The Petitioner says he was informed by the police that he would have to be produced before the Magistrate before 5.30 p.m. on that day. At the time, he was the Country Manager (Sri Lanka) for the National Tertiary Education Consortium, which is based in New Zealand. The arrest was consequent to a warrant issued by the Mount Lavinia Magistrate upon a bigamy charge based on a complaint made by his former wife. There had been matrimonial disputes between him and his former wife which ended up in a divorce, but there had been an ongoing dispute for the custody and maintenance of their child.

Since he was arrested upon returning from work, the Petitioner was clad in formal attire. After he was taken to the police station, he was locked up in the police cell. The police officers who arrested him signed off from their duties for the day at 6.00 p.m. and the 1st Respondent, SI Nelundeniya, assumed duties as the officer in charge of the night shift.

The 1st Respondent in his statement of objections says he heard someone from the cell yelling that he wants to meet the Head Quarters Inspector (HQI) CI Iddamalgoda. Although the 1st Respondent says this person was screaming obscenities at that time, I am unable to accept it. According to paragraph 10(h) of the statement of objections of the 1st Respondent, the Petitioner had demanded that he be taken before the HQI “to tell your HQI to keep me outside the cell.”

The 1st Respondent admits in his statement of objections that the Petitioner was “dressed in a white long sleeve shirt, black trousers and shoes”. He says he “ignored the Petitioner’s utterances and did politely request the Petitioner to remove his shoes as it is imperative for any person who has been put into a cell to remain bare feet [according to Police Department regulations]” as shoes can be used “to assault a third party within or outside the cell.”

At paragraph 10 (j)-(l) of the Statement of Objections, the 1st Respondent recounts what happened when he made that “polite request”:

The Petitioner suddenly grabbed me by my collar as I was standing next to the cell and had attempted to kick me through the bars of the cell. As the Petitioner was still holding onto my collar and to steady myself I held on to the bars of the cell when the Petitioner bit hard the second finger of my left hand which was badly lacerated. Thereafter I managed to obtain the key to the cell from Police Sergeant Saman and opened the cell to remove the Petitioner’s shoes. The Petitioner suddenly lunged forward struck and or assaulted me on the chest. The police constable Herath had to intervene to get the 1st Respondent freed. Thereafter, according to the 1st Respondent, he left the police station seeking medical attention. He does not speak a single word about how the Petitioner sustained injuries whilst in the cell.

To recap, according to the 1st Respondent, the Petitioner, while inside the cell, held the 1st Respondent (who was outside the cell) by the collar through the iron bars and attempted to assault him and bit his finger. Is this probable? For me, it is not.

The 1st Respondent did not tender an affidavit from PC Herath who seems to be an eyewitness to this incident. Instead, he tendered two statements – R4 and R5 – from two suspects who were at the police station.

R4 – a statement given by a female suspect who was under arrest – contradicts this story when she inter alia says (translated):

The 1st Respondent first told the Petitioner to remove his shoes from outside the cell and then went inside the cell and told the Petitioner to remove his shoes. Thereafter, there was a noise from inside the cell and then the 1st Respondent came out of the cell complaining that his finger was bitten by the Petitioner.

The 1st Respondent at paragraph 8 of his written submission dated 15.02.2021 tells a different story. There he says that when the Petitioner held him by the collar and bit his finger through the iron bars of the cell, he advised the officers who were present to go into the cell and to remove his [Petitioner’s] shoes. When officers entered the cell the Petitioner had engaged in a fisticuff with them.

The 1st Respondent did not tender affidavits from these “officers”.

The Petitioner’s version of events, as stated in the petition, is that when he requested that he be produced before the 3rd Respondent HQI, the 1st Respondent became incensed. The Petitioner may not have made his request politely; he may well have demanded to be produced before the HQI who was in charge of the police station to tell his side of the story to get him released from police custody. At that point, according to the Petitioner, the 1st Respondent entered the cell using abusive language and began assaulting the Petitioner. In the process, the Petitioner says the 1st Respondent held him in a head-lock position and attempted to strangle him. Unable to breathe, the Petitioner says he bit the finger of the 1st Respondent to release himself. Thereafter, the 1st Respondent summoned two persons dressed in civilian clothing into the cell and all three assaulted the Petitioner severely. The Petitioner does not know the names of those two persons. They have not been made parties to the case.

The 1st Respondent in his statement of objections did not say that he “advised the officers who were present to go into the cell and to remove his shoes” and “when officers entered the cell the Petitioner had engaged in a fisticuff with them.” That is because if he did, he would have been compelled to name the other officers involved in assaulting the Petitioner. In the written submissions, the 1st Respondent attempts to implicate the other two persons (referred to by the Petitioner) as being responsible for the assault of the Petitioner inside the cell. In paragraph 12 of the written submission the 1st Respondent says:

Further the admission by the Petitioner that he was attacked by two others inside the cell, whom he cannot identify further substantiates the position that it was not the Respondent who was involved in attacking him.

Then in paragraph 15 of the written submission, the 1st Respondent admits that he did not use excessive force to control the situation, suggesting that some amount of force was in fact used.

Further it is evident that the provocation was sought by the Petitioner and not the Respondent in any event Respondent had refrained from using any excessive force on the Petitioner.

At the stage of filing written submissions, the 1st Respondent at least admits that the Petitioner was assaulted inside the cell.

I am more than satisfied that the 1st Respondent together with two other police officers whom the Petitioner does not identify by name assaulted the Petitioner inside the cell.

What is the nature of the injuries sustained by the Petitioner?

Before exploring the nature of the injuries sustained by him, let me first consider the injury caused to the finger of the 1st Respondent, which the Petitioner admits he inflicted in self-defence to release himself from strangulation. There are no medical reports tendered by the 1st Respondent regarding the extent of the injury or treatment taken. The 1st Respondent produced only a Medico-Legal Examination Form marked R7, not a Medico-Legal Report (MLR), wherein non-grievous laceration is noted under injuries. The report does not even state where the alleged laceration was. The incident took place on 17.09.2015. According to R7, the Judicial Medical Officer (JMO) examined the 1st Respondent on 19.09.2015 at 10.00 a.m.

On the other hand, the Petitioner sustained multiple injuries from this incident. The Petitioner states in his petition that around 9.00 p.m. on 17.09.2015, an Attorney-at-Law retained by his mother came to the Mount Lavinia police station and upon seeing his condition, requested the Mount Lavinia police to admit him to hospital.

According to the Bed Head Ticket (BHT) sent by the Director of the National Hospital of Colombo to this Court, the Petitioner was admitted to the National Hospital at 2.35 a.m. on 18.09.2015 and was seen by a doctor at 3.00 a.m. On admission, he had visible injuries. The BHT inter alia states “cleaning & dressing [the wound/s]”, and “tetanus toxoid”. The MO/ENT further identifies “traumatic perforation [ruptured eardrum] + bleeding” in the left ear. Thereafter, the Petitioner was seen by an MO/ENT at 10.45 a.m., and “traumatic perforation – blood clot” in the left ear is recorded. On 19.09.2015, the Petitioner was seen by a VS [Visiting Surgeon] in ward 17 who records: “He has got a L/TM [left tympanic membrane] perforation with blood on the TM. PTA shows L/conduction impairment.” On the same day, the Petitioner was seen by the JMO. The MLR states under injuries:

1. Laceration measuring 3 cm situated over the right cheek.

2. Patient had complained of reduced hearing over the left ear. He was seen by ENT doctor and noted left ear traumatic perforation and associated with reduced conduction of left ear.

3. Tenderness noted over back of left shoulder and back of left upper chest.

 The second injury listed above is classified as a “grievous injury”.

Thereafter, the Magistrate had visited the hospital and remanded the Petitioner, and the Petitioner was transferred to the Prison Hospital on 19.09.2015.

The report sent to this Court by the Chief Medical Officer of the Prison Hospital inter alia says:

According to history records at Prison Hospital, there were multiple contusions over the face and body and blood clot at left ear.

The Petitioner tendered several documents along with his counter affidavit to show that he sought medical advice from various doctors for body pain and suffering.

The Police force is responsible for inter alia enforcing the law, maintaining public order and safety. Hence there is a special responsibility on the police to uphold and protect the fundamental rights enshrined in the Constitution. To say the least, assaulting a person in police custody is a cowardly act, not a heroic act. A person in police custody is at the mercy of the police.

Learned Senior State Counsel for the 5th Respondent Attorney-General states in her brief written submission: “subsequent to leave being granted, the 1st Respondent was represented by private counsel”; pursuant to a disciplinary inquiry held upon a complaint made by the Petitioner to the Inspector General of Police, “the 1st Respondent had been discharged”; proceedings have been instituted against the Petitioner in the Magistrate’s Court of Mount Lavinia “for behaving in an unruly manner and for obstructing the Respondents from the performance of their duties”; and “there has been no violation of the fundamental rights of the Petitioner by the State.” Learned Senior State Counsel seems to be making a vague attempt to absolve the State from liability, whilst also indirectly condoning the assault when she says that the 1st Respondent was discharged at the disciplinary inquiry.

The protection afforded by Article 126 of the Constitution is against the infringement of fundamental rights by the State, i.e. by “executive or administrative action”, through the instrumentalities and agencies of the State. The State includes every repository of State power. If the act complained of has been committed under colour of law or office by the State official, the State is liable. The relief granted against the violation of fundamental rights is principally against the State and not against the individual miscreant, notwithstanding the latter may also be held responsible in this process. (Mariadas Raj v. Attorney-General [1983] 2 Sri LR 461, Velmurugu v. Attorney-General [1981] 1 Sri LR 406 at 422-430, Vivienne Goonewardena v. Perera [1983] 1 Sri LR 305, Rahuma Umma v. Berty Premalal Dissanayae [1996] 2 Sri LR 293, Piyasena v. Associated Newspapers of Ceylon Ltd [2006] 3 Sri LR 113)

In Sudath Silva v. Kodituwakku [1987] 2 Sri LR 119, the Supreme Court took the view that where the Petitioner establishes that he was tortured while in police custody, the State is liable although it was not established which officer inflicted the injuries. The Supreme Court condemned torture under police custody in the strongest possible terms at 126-127:

Article 11 of our Constitution mandates that no person shall be subjected to torture, or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment. It prohibits every person from inflicting torturesome, cruel or inhuman treatment on another. It is an absolute fundamental right subject to no restrictions or limitations whatsoever. Every person in this country, be he a criminal or not, is entitled to this right to the fullest content of its guarantee. Constitutional safeguards are generally directed against the State and its organs. The police force being an organ of the State is enjoined by the Constitution to secure and advance this right and not to deny, abridge or restrict the same in any manner and under any circumstances. Just as much as this right is enjoyed by every member of the police force, so is he prohibited from denying the same to others, irrespective of their standing, their beliefs or antecedents. It is therefore the duty of this court to protect and defend this right jealously to its fullest measure with a view to ensuring that this right which is declared and intended to be fundamental is always kept fundamental and that the executive by its action does not reduce it to a mere illusion. This court cannot, in the discharge of its constitutional duty, countenance any attempt by any police officer however high or low, to conceal or distort the truth induced, perhaps, by a false sense of police solidarity. The facts of this case have revealed disturbing features regarding third degree methods adopted by certain police officers on suspects held in police custody. Such methods can, only be described as barbaric, savage and inhuman. They are most revolting to one’s sense of human decency and dignity particularly at the present time when every endeavour is being made to promote and protect human rights. Nothing shocks the conscience of a man so much as the cowardly act of a delinquent police officer who subjects a helpless suspect in his charge to depraved and barbarous methods of treatment within the confines of the very premises in which he is held in custody. Such action on the part of the police will only breed contempt for the law and will tend to make the public lose confidence in the ability of the police to maintain law and order. The petitioner may be a hard-core criminal whose tribe deserve no sympathy. But if constitutional guarantees are to have any meaning or value in our democratic set up, it is essential that he be not denied the protection guaranteed by our Constitution.

The case at hand is not a difficult one. I hold that the Petitioner has succeeded in establishing the infringement of his fundamental rights guaranteed under Article 11 of the Constitution. On a consideration of the totality of the facts and circumstances of this case, I direct that the 1st Respondent shall pay the etitioner a sum of Rs. 150,000 as compensation and another Rs. 25,000 as costs of the application. I direct the State to pay the Petitioner a sum of Rs. 25,000 as compensation. All payments shall be made within one calendar month from today.

Judge of the Supreme Court

P. Padman Surasena, J.

I agree.

Judge of the Supreme Court

Janak De Silva, J.

I agree.

Judge of the Supreme Court


Friday, May 21, 2021

කුලය හා ධනය ප්‍රේමයට හරස් වෙයි. #2108


මෙම නීති විරෝධි පොලිස් ක්‍රියාව ගැන, ඇය  බලධාරීන්ට කරන ලද පැමිණිල්ල පහත දැක්වේ.
ඉතා හදිසි ජිවිත අනතුරක් පවා සිදුවිය හැකි සිදුමවීකි. 

01. පොලිස්පති       
    පොලිස් මූලස්ථානය
    කොළඹ 01           ෆැක්ස්: 0112440440

02. ලේකම්
    මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය
    14 වන මහළ, සුහුරුපාය
    බත්තරමුල්ල          ෆැක්ස්: 011862567

03. සභාපති 
     මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව
     අංක 14, ආර්.එ්. ද මැල් මාවත
     කොළඹ 04

04. නියෝජ්‍යය පොලිස්පති 
     දකුණු පළාත        ෆැක්ස්: 041 2234412

05. ස්ථානාධිපති 
    පොලිස් ළමා හා කාන්තා කාර්යාංශය
    මුක්තා ප්ලාසා
    180/19, ග‍්‍රෑන්ඞ්පාස් පාර
    කොළඹ 14           ෆැක්ස්: 011 2 444 444

 සඳෂි 
----------
------- 
--------
-071-----/07-------

2021.05.19 වන දින දීය.
පොලිස් බලය යොදා,   
ස්ව කැමැත්තෙන්, විවාහ වීම වැළැක්වීම.
අත්අඩංගුවේ තබාගෙන ශාරිරික හා මානසික වධ හිංසා පැමිණවිම.

හබරාදුව පොලීසියේ ස්ථානාධිපති මූලික වී, ”විවාහ වීමේ වයස, අවු: 25” යැයි කියමින් දික්වැල්ල පොලීසියට අනුයුක්ත උප පොලිස් පරීක්ෂක වරයෙකු වු, පියා සමග එක්ව, පොලිස් බලය පාවිච්චි කරමින් විවාහ වීමට තිබෙන මූලික අයිතිවාසිකම උල්ලංඝණය කිරීම පිළිබඳව වහාම මැදිහත්ව යුක්තිය ඉටු කරන ලෙසට කරන ඉල්ලීම හා මෙම පොලිස් නිලධාරීන්ගේ ”ත‍්‍රස්ත” කි‍්‍රයාවන් වළක්වා නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන ලෙසට ඉල්ලා සිටිමි. 
ජිවිත අනතුරක් සිිදුවීමට පවා ඉඩ තිබේ.  

මෙයට පසුබිම කුලය හා දුප්පත්කමය.

මෙම පොලිස් නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවන් නිසා දැඩිව අසරණව සිටින, මා සමග විවාහ ගිවිසගෙන, එකට ජීවත්වන, චාමික ෂෙශාන් වෙනුවෙන් මෙම කරුණු සත්‍ය ලෙසට හා අවංකව ඉදිරිපත් කර සිටිමි.

මාගේ සම්පූර්ණ නම : අබේසිංහ -----ෂි 
වයස : අවු: 20 යි
ජා.හැ.අ.  : --------- 
රැකියාව : --------යක
ලිපිනය : ---------වටුන
දුරකථන අංකය : 071--------076-------

මා විවාහ ගිවිසගෙන සිටින අයගේ,

සම්පූර්ණ නම :  ------ශාන් 
වයස : අවු: 21
ජා.හැ.අ. : 20---------
ලිපිනය :”නිමේෂ” 
දු.අ. :-------------

2021.05.17 වන දින, හබරාදුව පොලීසියේ කැඳවීම මත, පොලිස් ස්ථානයට ඉදිරිපත් වූයෙමි. මා විවාහ ගිවිසගෙන සිටින චාමික -------ශාන් පැමිණ සිටියා.

ඔහුව ගෙනවිත් තිබුනේ,
ගාමීනි  පියා (උප පොලිස් පරීක්ෂක, පොලිස් ස්ථානය-----)
----ෂිනී, මව 
තවත් දෙදෙනෙක්

මාගෙන් පොලීසිය ප‍්‍රකාශයක් ගත්තා. සිය`ඵ විස්තර ප‍්‍රකාශ කළා.

-----ශාන් ගෙන් ප‍්‍රකාශය ගත්තේ, ඔහුගේ පියා ඉදිරිපිට. කාමරයක් තුළ, රහසිගතව. එය බලහත්කාරයෙන් කරගනු ලැබූවක්.

නීතිඥ ------ මිය මාගේ අයිතිවාසකම් හා ශාන් ගේ අයිතිවාසිකම්  වෙනුවෙන් නීතිඥ ---- මයා ඉදිරිපත් වුවද, එයට අවස්ථාව දුන්නේ නෑ.
 
----ශාන් පොලීසිය බාරයෙන් එළියට ගෙන ආ විගස, කෑගසා කීවේ ‘‘ගෙදර යන්න බෑ’’, ‘‘මා සමග යන්න  ඕන’’ කියා.

ස්ථානාධිපතිවරයා, අවු: 25 වෙනකම් දෙමව්පියන් කියන විදියට ඉන්න  ඕනේ කියා, බලහත්කාරයෙන් ඔහුව රැගෙන යෑමට, පියා, උ.පො.ප. ගාමීනි ඇතුඵ පිරිසට ඉඩ දුන්නා.

මේ පිළිබඳව මා, එ අවස්ථාවේදීම, එම හබරාදුව පොලීසියේ පැමිණිලි කළා. 

ගාල්ල, සහකාර පොලිස් අධිකාරී මහේෂ් ට කථා කර, කිව්වා. ඔහු කිසිම පියවරක් ගත්තේ නෑ.

මෙය, පොලිස් බලය අයුතු ලෙස යොදා ගනිමින්, මහා හඬින්, ‘‘ගැහැනියක්’’ යන්නවත් නොසලකා, තර්ජනය කරමින් පොලීසියේ පූර්ණ අනුග‍්‍රහය ඇතිව, පැහැරගෙන යෑමට ඉඩ දීමක්. 

මා, ගාල්ල දිසා භාර නියෝජ්‍යය පොලිස්පති වෙත පැමිණි කළෙමි. ගාල් කාන්තා හා ළමා කාර්ය්‍යංශය මගින් උප පොලිස් පරික්ෂක ගාමීනි ට, පුතාව ඉදරිපත් කරන්න යයි දැනුම් දුන්න විට, පුතා පැනා ගොස් ඇති බව කියා තිබේ. එම පිළිතුරෙන් ‘විමර්ශණය‘ අවසන් කර ඇත.

එමෙන්ම, නිසි වයස සම්පූර්ණ කර ඇති අප දෙදෙනාට, විවාහ ගිවිස ගැනීම සඳහා තිබෙන, නීත්‍යානුකූල අයිතිය උල්ලංඝණය කිරීමක්. හබරාදුව පොලිසියේ ස්ථානාධිපති මුලික අයිතිවාසිකකම් උල්ලංඝණය කිරිමට, රාජ්‍යය බලය යෙදවිමකි. ස්ත‍්‍රි අයිතින් උල්ලංඝණය කිරිමකි.

නොපමාව මැදිහත්ව, නීති විරෝධී බලපෑම්වලට ඉඩ නොදී, මා හා විවාහ ගිවිසගෙන සිටින චාමික ෂෙශාන් ව පොලිස් බලය යොදාගෙන, රඳවාගෙන සිටීමෙන් මුදවා ගන්නා ලෙසටත්,

මෙම බරපතල අපරාධය ගරු අධිකරණයට වාර්තා කරන ලෙසටත් ඉල්ලමි.

මෙයට,

 ----සඳෂි  

Tuesday, May 18, 2021

අල්ලා ගත්තු කසිප්පු තියාගෙන, ”කුඩු” දමා දින 50 ක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කෙරෙව්වා.

 


උසාවිය මගින්, රස පරීක්ෂකට යවන ලද හෙරොයින් මි.ග‍්‍රෑ. 2100 තිබිලා තියෙන්නෙ මි.ග‍්‍රෑ. 032 ක්ලූ. එ අනුව ඇප මත නිදහස් කිරීමට අධිකරණය තීරණය කළේය.

සුජිත්ගේ බිරිඳ තුෂාරි, 2021.03.08 වන දින මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් වරයා අමතන ලද ලිපිය පහත දැක්වේ.

නීති විරෝධී මද්‍යසාර අලවි කිරීම, මර්දනය කිරීමට පොලීසිය යොදවා තිබෙන පොලීසිය සිදුකරන දුෂණ අක‍්‍රමිකතා ගැන හෙළිදරව් කරන ඇය, බොරු නඩු දැමීම වළ්කවන ලෙසට ඉල්ලා සිටී.

ලේකම්, මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය

14 වන මහල, සුහුරුපාය

බත්තරමුල්ල

 මහා පරිමාණ කුඩු ජාවාරම්කරුවන් සිටියදී, කසිප්පු වලට අල්ලා කුඩු තිබූ බවට ව්‍යාජ චෝදනා නගා අධිකරණය පාවිච්චි කර රිමාන්ඞ් බාරයට පත් කිරීමේ අපරාධය.

තුෂාරි ජා.හැ.අ. 8584200267 ඪල අවු: 35 යි, 4 සී/2/2, තට්ටු නිවාස, මෝදරවිල, පානදුර. දු.අ. 077 6607038

 හේවා ෆොන්සේකාගේ සුජිත් ප‍්‍රියදර්ශන ෆොන්සේකා. අවු: 40 යි මාගේ සැමියා වේ.

 2021 මාර්තු 07 ඉරිදා රාත‍්‍රී 7.00 ට පමණ, පානදුර කොට්ඨාශ දුෂණ මර්දන අංශයේ නිලධාරීන් දෙදෙනෙක් නිවසට පැමිණියා. එ අවස්ථාවේ මාගේ සැමියා ළඟ කසිප්පු බෝතල් භාගයක් තිබුනා. ඔහු එම කසිප්පු බෝතල් භාගය එම නිලධාරීන්ට බාර දුන්නා. එම නිලධාරීන් මාගේ සැමියාගේ එක් අතකට මාංචු දැම්මා. ටික වේලාවකින් අසල සිටි මාගේ අත ඇද පිටුපසට කර, සැමියාට දමා තිබූ මාංචුවේ අනිත් කෙළවර දැම්මා. එ් සමගම වාගේ එම එ්කකයේ උප පොලිස් පරීක්ෂක මධුශංක නිලධාරියා පැමිණියා. අප දෙදෙනාව එ ආකාරට විනාඩි 45 ක් පමණ තියාගෙන හිටියා. මාගේ අතේ තිබූ මාංචුව ගැලවී ගියා. මා එවිට එම ස්ථානයෙන් පිටවුනා. තටුට් නිවාසවල පදිංචිකරුවන් 100 ක් පමණ මේ සියල්ල බලාගෙන හිටියා. එ අතර ජීප් රථ දෙකක් පැමිණියා. ඔවුන් අපට තර්ජනය කළා. ගෙවල් පොඩි කරනවා කිව්වා. අපිට එහෙන් ඉවත්ව වෙනත් ස්ථානයක පදිංචියට යන ලෙසට තර්ජනය කළා. එ අවස්ථාවේදී ඔවුන් මාගේ සැමියාට පහර දුන්නා. සැමියාව ඉන්පසුව පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලයේ පවත්වාගෙන යන, පානදුර කොට්ඨාශ දුෂණ මර්දන අංශයට ගෙන ගියා. එහිදී ඔහුට ඉතාමත් අමානුෂික ලෙස පහර දී වධ දී තිබෙනවා. ඉන්පසුව පානදුර දකුණ පොලීසියට බාරදී ඇත. දැනට ඔහු එම පොලිස් ස්ථානයේ සිටී. පානදුර පොලීසිය දැනුම් දුන්නා මගේ සැමියාට, හෙරොයින් මිිග‍්‍රෑම් 2100 ක් සන්තකයේ තිබූ බවට චෝදනාවක් දමා ඇති බව. මොහුව උසාවියට ඉදරිපත් කර රිමාන්ඞ් බාරයට පත් කිරීමට නියමිතය. අප ජීවත් වීම සඳහා කසිප්පු විකුණන බව ප‍්‍රකාශ කරමි. මේ වන විටත් නඩු තියෙනවා. එම නඩුවලට අප වැරදිකරු බව පිළිගෙන දඩ ගෙවනවා. හම්බ කරන මුදලින් පවුලේ 09 දෙනෙකු ජීවත් වන බවද ප‍්‍රකාශ කරමි. මෝදරවිල සුනාමි තට්ටු නිවාස වල අදටත්, හෙරොයින්, අයිස් හා පෙති විකුණනවා. අවුරුදු විස්සක් පුරා ඔවුන් කරන්නේ විටින් විට අල්ලා අඩු ප‍්‍රමාණයන් සටහන් කර, නඩු දමන එක. මෑතකදී බන්ධනාගාරයෙන් නිදහස්ව පැමිණි පිරිස, නැවත මත්ද්‍රව්‍යය ජාවාරම සිදුකරනවා. එ සියලූ දෙනාගේ විස්තර රහසිගතව ලබා දීමට අප සූදානම්.

මා ඉල්ලා සිටින්නේ, නීති විරෝධීව පෙරන ලද (කසිප්පු) මද්‍යසාර, ළඟ තබා ගැනීම වෙනුවට පළිගැනීමේ හා පොලීසියේ අනුදැනුම ඇතිව පානදුර උයන්කැලේ මහා පරිමාන කසිප්පු ජාවාරම කරන ලසන්ත සල්ගාදු නැමැත්තාගේ අවශ්‍යතාවයට හෙරොයින් මි.ග‍්‍රෑම් 2100 ක් තිබූ බවට චෝදනා කර උසාවිය නොමග යවා රිමාන්ඞ් කරවීම නවත්වන ලෙසටය. මේ මගින් අප පවුලට මෙන්ම රජයටද සිදුකරන්නේ අපරාධයකි. කොරෝනා වසංගතය මත රිමාන්ඞ් කරවීම අවම කිරීමට රජය ගත් තීරණය අවුල් කර දැමීමකි.

මෙයට,

 

පාලමණ්ඩලීගේ රසිකා තුෂාරි ප‍්‍රනාන්දු

2021.03.08

 

 

 

 

 

 

 

 

Sunday, May 16, 2021

රුපියල් දෙලක්ෂයේ පගාව නොදුන්නාට සුරාබද්දෝ Electric Shock Torch යොදාගෙන වධ දෙයි. උසාවිය මගින් රස පරීක්ෂකට ප්ලාස්ටික් කෑලි යවයි. ආණ්ඩුවේ මත්ද්‍රව්‍යය මර්දනය ”ජෝක්” එකක් කර ගනී.

 

2019 වසරේදී ශ‍්‍රී ලංකාවේ රාජ්‍යය ආදායමට, රුපියල් බිලියන 115.42 ක් එකතු කර දුන්න, සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව රටේ පවතින දෂණ හා අක‍්‍රමිකතා වලින් අග තැන්පත්, රාජ්‍යය ආයතනයකි.

ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රතිපත්තිය කුමක්ද යන්න මෙම දෙපාර්තමේන්තුවට ප‍්‍රශ්නයක් නැත. වත්මන් ආණ්ඩුවේ නීති විරෝධී මත්පැන් හා මත්ද්‍රව්‍යය උවදුර මැඩලීමේ ප‍්‍රකාශිත ප‍්‍රතිපත්තියට මුවාවී, ආයතනගතව තිබෙන අල්ලස් ගැනීම, දුෂණ අක‍්‍රමිකතාවන් ගෙන යනු ලබන්නේ  එයට යුක්තිය පසිඳලීමට සම්බන්ධ නිල හා නිල නොවන පාර්ශවවල මෙන්ම දේශපාලන සම්බන්ධතාවයන් මතය.

දිනේෂ් 29 හැවිරිදි, දක්ෂතා සහිත තරුණයෙකි. ඔහු අහිංසකයෙකු නොවේ. මත්ද්‍රව්‍යය භාවිතය හා ජාවාරමට සම්බන්ධතාවයක් නැතැයි ද කිව නොහැක.

පසුබිම කවරක් වුවත්, කැස්බෑව සුරාබදු ස්ථානයේ සුරාබදු පරීක්ෂක කේ.පී. සමන්ත ජානක ප‍්‍රමුඛ නිලධාරීන් හා එයට සම්බන්ධ සිවිල් පුද්ගලයින්, දිනේෂ් ව අත්අඩංගුවට ගන්නේ, රටේ පවතින නීතිය පමණක් නොව, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවද උල්ලංඝණය කරමින්ය.

ඔහුට වධ හිංසා දීම ස`දහා උපයෝගී කරගෙන තිබුනේ නවීන, විදුලි සැර වද්දන electric shock torch නම් උපකරණයයි.

ඔහුට යුක්තිය ඉටු කර ගැනීමට තිබෙන සියලූම මං, අසුරා දැමීමට යුක්තිය පසිඳලීමේ පද්ධතියේ සියලූ ආයතන දායකවී තිබින.

දැනට ඔහු ඇප මත මුදාහැර තිබේ. දිනේෂ්, අදාළ බලධාරීන් අමා කර තිබෙන, පැමිණිල්ල බොහෝ කරුණු හෙලි කරයි.


01. මේජර් ජනරාල් කමල් ගුණරත්න මහතා     

    ආරක්ෂක ලේකම්                             

    ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය,              

    15/5, බාලදක්ෂ මාවත                      

    කොළඹ 03  


02. ලේකම්

    මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය

    14 වන මහළ, සුහුරුපාය

    බත්තරමුල්ල


03. නීතිපති

    නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව

    උපරිමාධිකරණ සංකීර්ණය, අ`ඵත් කඬේ

    කොළඹ 12

                               

04. සභාපති                

    මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව        

    අංක 14

    ආර්.එ්. ද මැල් මාවත

    කොළඹ 04

කප්පම් නොදුන්න නිසා, නවීන උපකරණ යොදාගෙන, වධ හිංසා පමුණුවා, බොරු නඩු දැමීම, රජය අපකීර්තියට පත් කිරීම.

හිනිඳුම ලියනාරච්චිගේ දිනේෂ් මධුරංග, අවු: 29 යි, 913614070 V දික්කසාද, රැකියාව: චිත‍්‍ර ශිල්පී. ලිපිනය: 179/1, කඩවත පාර, නැදිමාල, දෙහිවල. දු.අ. 076 8064560

2021.05.10 වන දින දීය.

2020.11.18 වන දින, ප.ව. 2.00 ට පමණ, නැදිමාලේ, කඩවත පාරේ, සිරිසේන දහනායක ක‍්‍රීඩා පිට්ටනියේ, හත් දෙනෙකු පමණ ක‍්‍රීඩා කරමින් සිටින විට, කැස්බෑව සුරාබදු ස්ථානයේ නිලධාරීන් විසින් අත්අඩංගුවට ගන්නා ලදි.

සියලූ දෙනාගේම සාක්කු ආදය සෝදිසි කළා. ඔවුන් ඉන් කිහිප දෙනෙක්ව සෝදිසි කරන විට, මම ඔවුන්ගෙන් කාරණය විමසා සිටියා.

එසේ විමසා සිටීම ගැන, ඔවුන් උරණ වී, මාව මාංචු දමා, ඔවුන් පැමිණි වැගන් ආර් වර්ගයේ මෝටර් රථයට නංවා ගත්තා. 

තවත් කිහිප දෙනෙක්ව අත්අඩංගුවට ගත්තා. ඔවුන්ගෙන් සමහරක්ව, පැමිණි වෑන් රථයට නංවා ගත්තා. 

ඊට මැදින් හංදියට ගොස්, කීල්ස් රථ ගාලේ වාහනය නැවැත්වූවා. එක් නිලධාරියෙක් ගොස්, තවත් අයෙක්ව අත්අඩංගුවට ගෙන රැගෙන ආවා. 

මාගේ දණහිස් අමාරුවක් තියෙන නිසා, කකුල දිග හරින්න ඉඩ දෙන්න යැයි කිව්වා. එවිට එක් නිලධාරියෙක් පහර දුන්නා. ඔවුන් සමග සිටි වෙනත් පුද්ගලයින් දෙදෙනෙක් මට, වාහනයේ ජනෙල් ඇර, පහර දුන්නා. එ අතර, කලූපාට, අඟල් 06 ක් පමණ දිග විදුලි පන්දමක හැඩය ගත්, උපකරණයකින්, බෙල්ලට විදුලි සැර වැද්දුවා. විදුලි සැර මොළය දක්වා ගියා.

දැඩි වේදනාවක් ඇති වුනා. එ ආකාරයට හත් අට වතාවක්ම මට, විදුලි සැර වැද්දුවා. රථය ගමන් කරන විටද, ”විහිලූවට” මෙන් මට විදුලි සැර වැද්දුවා.  

යන අතර, අත්තිඩියට ගොස්, පාරේ සිටි පුද්ගලයෙකු අත්අඩංගුවට ගත්තා. එම පුද්ගලයා කියා සිටියා, මම ආවේ මාගේ පෙම්වතිය හමුවන්න කියා. එ බව ඔහු දුරකථනයෙන් ද පෙන්වා සිටියා. අරුන් නැති නිසා මූව ගෙනියමු යැයි කියා, එම පුද්ගලයාව ද වාහනයට නංවා ගත්තා. 

කැස්බෑවෙ සුරාබදු ස්ථානයට ගෙන ගොස්, එහි තිබූ සිර මැදරියකට දැම්මා. සිර මැදිරියේ පස් දෙනෙකු පමණ හිටියා.

ටික වේලාවකින් මාව එළියට අරගෙන, කාමරයකට ගෙන ගියා. එතනදී, මාව දන ගස්සවා, ත‍්‍රී රෝද බෙල්ට් එකකින් පහර දුන්නා. පහර දුන් අයව, දුටුවොත් අඳුරන්න පු`ඵවන්. මට, පැය 1/2 ක් විතර, ගැහැව්වා. පහර දෙන විට, පෙරලූනා. එවිට සුරාබදු නිලධාරීන් නොවන පුද්ගලයින් දෙන්නා, මාව පෑගුවා. පයින් පහර දුන්නා. අන්තිමට පහර දුන්නේ, සුරාබදු පරීක්ෂක කේ.පී. සමන්ත ජානක. 

ඔහු මට පයින් ගැහැව්වා. සපත්තු පිටින් මාව පෑගුවා. ඉන්පසු මාව කූඩුව ළඟට ගෙනිහින් මා ඇඳ සිටි ටී ෂර්ට් එක සහ කලිසම ගැලෙව්වා. එ වෙලාවේදී මට පහර දුන්නා. මාව කූඩුවට දැම්මේ යට ඇඳි කලිසම සමග.

මධ්‍යම රාත‍්‍රිය පසුවූ පසුව, නිලධාරියෙක් පැමිණ, මට ගෙදරට ”කෝල්” කරන්න යැයි කියා මාගේ දුරකථනය මට ලබා දුන්නා. 

එම නිලධාරියා, මට කිව්වා, ගෙදරට කෝල් කර, රුපියල් ලක්ෂ දෙකක් ඉල්ලා දෙන ලෙස.

මම ප‍්‍රතික්ෂේප කළා. එසේ මුදල් ඉල්ලන්න යයි, කිවූ නිලධාරියා මට දුටුවොත් අඳුරන්න පු`ඵවන්.

පැයකට පමණ පසුව, නැවත මාව, කූඩුවෙන් එලියට අරගෙන, ප‍්‍රධානියා ලෙසට සැලකෙන, නිලධාරියා, අනෙක් අය ඔක්කොම සල්ලි දෙනවා යයි, කියා, මගෙන් නැවත සල්ලි ඉල්ලා සිටියා. 

උදේ කූඩුවේ සිටි, සියලූ දෙනාගෙන් ප‍්‍රකාශ ගත්තා. මාව, මට, ත‍්‍රී රෝද රථ පටියෙන් පහර දුන්න තැනැත්තා, පහර දුන්න කාමරයට ගෙන ගොස්, පහරදී, මාගේ ඇඟිලි සලකුණ හිස් කවර තුනකට ගත්තා. 

අත්අඩංගුවෙ සිටි, සියලූ දෙනාව වෑන් එකෙන් ගල්කිස්ස උසාවියට ගෙන ආවා. එ ගෙන එන අතරේ, අත්අඩංගුවට ගන්නා අවස්ථාවේ මගෙන් ලබාගත්, පසුම්බිය, දුරකථනය, ගෙදර අයට දෙන්නද කියා ඇහැව්වා. මා දෙන්න යැයි කිව්වා.

උසාවියට වෑන් එක ඇතු`ඵ කර, අප බස්සන විට, එක් නිලධාරියෙක් කිව්වා, රුපියල් 5000/- විතර දඩයක් ගෙවන්න වෙයි වෙන ප‍්‍රශ්නයක් නැහැ කියලා.

අප සියලූ දෙනාව, උසාවි ශාලාවට, ඇතුල් වන තැන, පෝලිම් ගැස්සුවා. විනිසුරුවරයා, සිටියේ ඈත. අපට කථා කරන්න ඉඩක් තිබ්බේ නැහැ.

එක් එක් අයව, ඉදිරිපත් කළා. විනිසුරුවරයා දඩ නියම කළා. සුරාබදු නිලධාරීන් උසාවියේ ගේට්ටුව ළඟ සිටි ඥතීන්ගෙන් සල්ලි ඉල්ලාගෙන ඇවිත්, උසාවියට දුන්නා. 

මා සමග අත්අඩංගුවට ගත්ත එක් අයෙකුව, අල්ලස් අරගෙන, උසාවියට ”අයිස්” ළඟ තිබූ බවට චෝදනා නගා අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර, රු: 7500/- ක දඩයකට යටත් කර, මුදාහරින ලද බව මා පසුව දැනගත්තා.

එදින, අන්තිමට හිටියේ මම. නිලධාරියෙක් ෆයිල් එක අරගෙන උසාවිය තුළට ගියා. මාගෙන් විනිසුරුවරයා, කිසිවක් ඇසුවේ නෑ. මා වෙනුවෙන් නීතිඥවරයෙක් පෙනී සිටියේ නෑ.

මාව, විනිසුරුවරයා රිමාන්ඞ් බාරයට පත් කළා. සුරාබදු නිලධාරීන් මාව, බන්ධනාගාර රෝහලට ගෙන ගියා.

බන්ධනාගාර රෝහලේදී, කොරෝනා නිසා, නිලධාරීන් කිට්ටු වුනේ නෑ. පහරදීම ගැන කියන්න අවස්ථාවක් තිබුනේ නෑ. ලියාපදිංචි කර, නිරෝධායනය සඳහා බන්ධනාගාර රෝහලට ඇතුළත් කළා. 

දවස් තුන හතරකින් තමයි මට, පහර දීම ගැන කියන්න පු`ඵවන් වුනේ. මට වේදනා නාශක දුන්නා. 

දවස් 15 කින් පමණ, මැගසින් බන්ධනාගාරයට මාරු කළා.

එ අතර, බන්ධනාගාරයට, අධිකරණයෙන් නියෝගයක් ලැබුනා, මාව අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරිවරයෙකු වෙත ඉදිරිපත් කරන්න කියා.

ඊට පෙර මාව දෙපාරක්ම PCR කළා. 

අධිකරණ නියෝගයෙන් පසුව, කරන ලද PCR පරීක්ෂණයේදී මට, කොරෝනා වැළඳී ඇති බව කියා, මාව කන්දකාඩුවට යැව්වා.

කන්දකාඩු වල දින 14 ක් සිටියා. ඊට පස්සේ නැවත මැගසින් බන්ධනාගාරයට ගෙන ආවා.

නැවත අධිකරණ වෛද්‍යවරයාට ඉදිරිපත් කරන්න කියා, බන්ධනාගාරයේ PCR කළා. 

එවිටද, මට කොරෝනා වැළඳී ඇතැයි කියා, නැවත කන්දකාඩු යැව්වා. එවර ද දින 14 ක් කන්දකාඩුවේ සිට පැමිණියා.

එ වන විට, මට පහරදී, වධ හිංසා පැමිණවීමට අදාළ කිසිදු සලකුණක් තිබුනේ නෑ. සියල්ල සුවවී, තිබුනා.

එයින් පසුව, මැගසින් බන්ධනාගාරය PCR නොකරම මාව, කොළඹ වශේෂඥ අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරී, වෛද්‍ය එම්.එන්. රුහුල් හක් මයා වෙත ඉදිරිපත් කළා. ඔහු මාව නිසි පරිදි පරීක්ෂා කලේ නෑ.  ඕනෑවට එපාවට තමයි බැලූවේ.

මාගේ දෙමාපියන්, මා හට මහාධිකරණයෙන් ඇප ලබා ගැනීමට ක‍්‍රියා කර තිබුනා. එ අනුව, 2021.01.29 දින ඇප මත නිදහස් වුනා.

මේ වන විට, කැස්බෑව සුරාබදු ස්ථානය විසින් පවරන ලද බොරු නඩුව පවතිනවා.

නඩු වාර්තාවට අනුව, මට පවරා ඇත්තේ, ව්‍යාජ නඩුවක් බව ඉතා පැදිළිය.

මාගෙන් ඉල්ලා සිටි, රුපියල් ලක්ෂ දෙක නොදුන්න නිසා, මා, මෙම නිලධාරීන්ගෙන් ප‍්‍රශ්න කළ නිසා, මට, වධ දී, හෙරොයින් මි.ග‍්‍රෑ. 2392 ක් තිබූ බවට, ගරු අධිකරණයට කියා, මාව රක්ෂිත බන්ධනාගාර ගත කොට, මට යුක්තිය ඉටු කර ගන්න ඉඩ නොදී මානසිකව හා ශාරීරිකව වධ දුන්න බව කියා සිටිමි.

මෙම සුරාබදු නිලධාරීන්, අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර ඇති එක් පැකට්ටුවක තිබී ඇත්තේ, ප්ලාස්ටික් කෑලිය. එ මගින් මොවුන් අධිකරණය රවටා අපහාසයට පත් කර ඇත.

මිළි ග‍්‍රෑම් 2392 ක් යැයි කියන ලද, ඔවුන් ආදේශ කරන ලද දුඹුරු කුඩුවල තිබී ඇත්තේ, හෙරොයින් මි.ග‍්‍රෑ. 255 කි. 

මේ මගින් ද, අධිකරණයට අපහාස කර ඇත. රවටා ඇත.

අත්අඩංගුවට ගැනීමේදී, මා සතුව තිබූ,

(1) පසුම්බිය, 

(2) දුරකථනය,  මෙ දක්වා මා හට ලබා දී නැත.

කැස්බෑව සුරාබදු ස්ථානයේ නිලධාරීන්, රජයේ මත්ද්‍රව්‍යය මැඩලීමේ ව්‍යාපාරය සිදුකරන ආකාරය ඉතා පැහැදිළිය.

මෙම නඩුව නිසා, මාගේ දෙමාපියන්ට දැඩි වෙදනාවක් ඇති විය. ආර්ථික වශයෙන් පීඩාවට පත්විය. 

රජය රවටා, ආණ්ඩුව දැඩිව අපහසුවට හා අපකීර්තියට පත් කර ඇත.

මේ පිළිබඳව වහාම විධිමත් පරීක්ෂණයක් පවත්වන ලෙසටත්, මට විරුද්ධව පවරා ඇති නඩුව ඉවත් කරවීමට පියවර ගන්නා ලෙසටත් ඉල්ලා සිටිමි. 

 මෙයට,

හිනිඳුම ලියනාරච්චිගේ දිනේෂ් මධුරංග








Tuesday, May 11, 2021

පොලිස් කාරයින්ගෙන් බැනුම් අහපු නීතිඥවරියට හා නීතිඥවරයාට රු: 80,000/- ක වන්දියක්. තීන්දුවට අවු: 11 යි.


අම්බලන්ගොඩ පොලීසියට ගියනීතිඥ සමන්මලීට හා පුබුදු කුමාරටබැනනින්දා අපහාස කරන ලද පොලිස් පරීක්ෂකට හා උප පොලිස් පරීක්ෂකට රුපියල් හතලිස් දහස බැගින් වන්දි හා නඩු ගාස්තු ගෙවන ලෙසට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය නියම කර තිබේ.

බලපිටියේ නීතිඥ චන්දිමා සමන්මලී ද සොයිසා සිරිවර්ධන හා වතුගෙදරනීතිඥ සුබසිංහ ලියනගේ පුබුදු කුමාර යන දෙදෙනාතම සේවාදායකයෙකු වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට 2010 පෙබරවාරි 28 වන දිනඅම්බලන්ගොඩ පොලිස් ස්ථානයට ගිය අවස්ථාවේදීඑවක එම පොලිස් ස්ථානයේ පොලිස් පරීක්ෂක ෙදාන් සමන් හරිස්චන්ද්‍ර මලවීර හා උප පොලිස් පරීක්ෂක ලියන ආරච්චිගේ චන්ද්‍රරත්න යන දෙදෙනා විසින්තමන්ට නින්දා අපහාස කරමින් බැන තර්ජනය කරනු ලැබූ බවද,

එමගින් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ස්ථාපිත මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝණය කර ඇති බවට ඔවුන් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියට ගොස් ප‍්‍රකාශ කරන ලදි.

SCFR 242රැු2010 යටතේඉදිරිපත් කරන ලද මෙම ඉල්ලීම පිළිබඳව තීන්දුව, 2021 අපේ‍්‍රල් 30 වන දින ලබාදෙන ලදි.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවන් වනජ.නි. බී.පී. අලූවිහාරේවිනිසුරු එල්.ටී.බී. දෙහිදෙනිය හා ජ.නි. එස් තුරෙයිරාජා ඉදිරියේ මෙම මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම විභාග විය.

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරු එල්.ටී.බී. දෙහිදෙනියගේ අනුමැතිය ඇතිවශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරු එස්. තුරෙයිරාජා විසින් හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විනිසුරු ජ.නි. අලූවිහාරේ විසින්තීන්දු ලියන ලදි.

පොලීසියරජයේ එ්ජන්තයින් වශයෙන් සිදකරනු ලබන මූලික අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝණයමෙම තීන්දු ප‍්‍රකාශ වලින් යළිත් තහවුරු කර තිබේ.

මෙම පොලිස්කාරයින් දෙන්නාමේ රටේබුද්ධිමතුන්විද්වතුන්මානව හිමිකම් ඔස්තාර්ලා මෙන්මදේශපාලකයින් නන, ෙදාඩවනආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 11 වන පරිච්ෙඡ්දයේ, 12  වන වගන්තිය හා 14 (1* (2* ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝණය කර ඇති බවට තීන්දු කර ඇත.

මෙම සිද්ධිය අදාළවමෙම පොලිස් කාරයින්ට එරෙහිවවිනය පියවර ගෙනදඬුවම්ද පමුණුවා ඇති බවද ප‍්‍රකාශ විය.

එම පසුබිම තුළමෙම පොලිස්කාරයින් දෙදෙනාට පමණක්තම පුද්ගලික මුදලින් වන්දි ගෙවන ලෙසට නියම කර තිබේ. ඒ රජයේ වගකීම ඉටු කර තිබු නිසාය.

මෙම තීන්දුවට අනුව පොලිස්කාරයින් දෙදෙනාපෙත්සම්කාර නීතිඥවරු දෙදෙනාටරුපියල් තිස්දාහක වන්දියක් හා රුපියල් දස දහසක් නඩු ගාස්තු වශයෙන් පුද්ගලිකව ගෙවිය යුතුය. 

එ් අනුවපොලිස්කාරයින් දෙදෙනාගෙන් එක් අයෙකුට හිමිවන වන්දි හා නඩු ගාස්තු ප‍්‍රමාණය අසූ දහසකි.

මෙම තීන්දුව මේ රටේ සාමාන්‍යය ජනතාව අතට පත්විය යුතුයි. ජනතාවඑමගින් නීතිය ඉගෙන ගනු ඇත.

 මාධ්‍යය, මෙම තීන්දුව ගැන නිවැරදිව, තම පාඨකයන් අතට පත් නරනු නැත.

මාධ්‍යය නිදහස හා සදාචාරය ගැන සංදර්ශන පවත්වනපෝස්ට් දාන කුහකයින්ට මේවා අදාල නැත.

ශ්‍රේෂ්ඨාධකරණ තීන්දුවශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ වෙබ් අඩවියේ පළ කර ඇත. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මෙම තීන්දුව නොපමාව සිංහල හා දෙමළ බසින් පළ කරවීම වත්මන් රජයේ වගකීම වේ.