Tuesday, May 31, 2016

විභාගයෙන් පසුව පොත් පත් ඉරා විසි කරන චීන්නු


චීනයේ සරසවි වරම් ලබා ගැනීම සඳහා, ඉතාම අසීරු හා දුෂ්කර විභාගය වන ජාතික විද්‍යාලවලට ඇතුලත්වීමේ විභාගයට පෙනී සිටින මිලියන දහයකට වඩා වැඩි චීන සිසුන්, දෙදින විභාගය අවසානයේ තම පොත්පත් ඉරා පාසල් වලින් ඉවතට විසි කිරීමේ පුරුද්ද තහනම් කිරීමට, එරට ෂීයාමන් අධ්‍යාපන බියුරෝව පියවර ගෙන තිබේ.

දින දෙකක් පුරා පැවැත්වෙන මෙම විභාගය, සිසුන් ගේ අනාගතය තීරණය කරන්නකි. ඔවුන් ඇතුලත්වන්නේ කුමන සරසවියකටද යන්න පමණක් නොව, තමා අනාගතයේ ගොවියෙක්ද, කම්කරුවෙක්ද, ෙදාස්තරවරයෙක්ද, .... යන්න තීරණය කරන්නේ එම විභාගය ය.

ඉතාම තරගකාරී මෙම විභාගය කෙසේ හෝ සමත්වීම බොහෝ සිසුන්ගේ ඉලක්කය වේ. මේ නිසා ¥ෂණය ඇතුලූ ගැට`ඵ රැුසක් මතුව තිබේ. මානසික ආතතිය ප‍්‍රධාන තැනක් ගනී.

මේ වන විට, පොත් ඉරීමේ චාරිත‍්‍රය තහනම් කිරීමට එරෙහිව විශාල මතයක් ගොඩ නැගෙමින් පවතී. මන්ද මෙය පීඩනය මුදාහැරීමට යොදාගන්නා උපක‍්‍රමයක් නිසාය.


Monday, May 30, 2016

ළමුන් ලවා ටොකු ඇන්නීම හා පාසල් මිලිටරිකරණය කිරීම.


පසුගිය දිනෙක ගා/මාගල්ල, අනුලාදේවි විද්‍යාලයේ හතර වසර සිසුවියකට පංතියේ ළමුන් ලවා ටොකු ඇන්නවීමේ සිද්ධියක් වාර්තා විය.

වයස අවුරුදු 9 ක් වූ මෙම සිසුවියට කුමාරිට, සත්‍ය නම නොවේ. එදින පංතියට උගන්වන්න ආපු ආධුනික ගුරුවරියක් (විද්‍යා පීඨයක පුහුණුව ලබන) විසින් මෙම කෲර අමානුෂික ක‍්‍රියාව සිදුකර තිබේ.

අල්ලපු පංතියට ගොස් කෑගසන සිසුවියන්ට ටොකු අනින ලෙසට, මෙම ආධුනික ගුරුවරිය කුමාරිට නියම කර ඇත.

කුමාරි එම වැරදි ක‍්‍රියාව කිරීමට ඉදිරිපත් නොවීය. කෝප වූ ආධුනික ගුරුවරිය, තම නියමය ප‍්‍රතික්ෂේප කළ කුමාරිට, ඇගේ පංති කණ්ඩායමේ අනෙක් සිසුවියන් ලවා ටොකු ඇන්නවිය.

එදින සිට පාසල් යෑම ප‍්‍රතික්ෂේප කළ කුමාරිගේ තත්ත්වය පිළිබඳව පරිවාස නිලධාරියකු මැදිහත්ව නීතිමය පියවර ගෙන ඇත.

එනම් මෙම ආධුනික ගුරුවරියට එරෙහිව ගාල්ල මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයේ නඩුවක් පැවරීමය.

එහෙත් කුමාරිගේ මානසික තත්ත්වය නගා සිටුවීමට බලධාරීන් පියවර ගෙන නැත. එ් ගුරුවර, ගුරුවරියන්, සිසුන් කෲරත්වයට පත්කිරීම, අපයෝජනයට ලක් කිරීම අනුමත කරන නිසාය.

රාජපක්ෂ රෙජිමය, පාසල් මිලිටරිකරණයට පියවර ගැනීමේ අනිසි ප‍්‍රතිඵල තවමත් පවතී. වත්මන් යහපාලනයට ද, යහපාලනය යටතේ තනතුරු ලබාගෙන සිටින, ළමා අධිකාරිය, මානව හිමිකම් කොමිෂම ද මෙවන් ළමා අයිතීන් උල්ලංඝණයන් අනුමත කරමින් කඩකරන විදුහල්පතිවරු, ගුරුවරු ආරක්ෂා කිරීමට පියවර ගෙන ඇත. උදාහරණ එමට ඇත.

මෙහිදී විද්‍යාපීඨ හා ගුරු පුහුණුව ගැන ද යමක් අවාධාරණය කළ යුතුය. මෙම ආයතන සියල්ලම අනුගමනය කරන්නේ  මිලිටරි පුහුණු පාසල් ය. විවිධත්වය හෙ මානුෂිකත්වය අහිමි කරන ගොවිපල පාලනයට සුදුසු පිරිස් ය.

නිදහස් අධ්‍යාපනය රැක ගැනීමට මෙම තත්ත්වය වෙනස් කළ යුතුයි.

Saturday, May 28, 2016

දකුණු ආසියාවේ හො`දම වතුර කියා, ජහ ජරා වතුර බෙදන පොළොන්නරුව ජලසම්පාදනය. මේ ගැන හෙළි කිරීම ජනමාධ්‍යයට තහනම්ලූ.

ගල්ලෑල්ල ප‍්‍රදේශයේ කඩයකින් තේ වතුර බීමේන් පසුව වදනය ගිය ජනමාධ්‍යවේදියෙකුට පහර දී, පොලීසිය ලවා නඩුවක් පවරා, රිමාන්ඞ්බාරියට පත් කිරීමේ පුවත,

මේ සිය`ඵ කරුණු හෙළිවන්නේ, ජනමාධ්‍යවේදියකු මෙන්ම පානීය ජලය පිළිබඳ පර්යේෂකයකු විසින් පොළොන්නරු පොලීසියට එරෙහිව පොලිස්පතිට, මානව හිමිකම් කොමිෂමට, ජාතික පොලිස් කොමිෂන් සභාවට හා ජාතික ජලසම්පාදන හා ජලාපවහන මණ්ඩලයට කර තිබෙන පැමිණිලිවලිනි.

එම පැමිණිල්ලේ මෙසේ සඳහන් වේ.

‘‘2016 මැයි 04 වන දින, මා තවත් දෙදෙනෙකු සමග පොළොන්නරුව, ගල්ලෑල්ල ජලසම්පත් මණ්ලය අසල, තේ කඩයකින් තේ බීමත් සමග මට වමනය ගියා. 
මා සමග ගිය අනෙක් දෙදෙනා තේ බීමෙන් වැළකුනා. පානය කළ තේ සාදා තිබුණ ජලය අපිරිසිදු වීම මෙයට හේතුව බවට මට සැකයක් ඇති වුණා.
මා අනෙක් දෙදෙනාට තේ නොබොන ලෙසට දැණුම් දී, මුදලාලිට කිව්වා, තේ හදපු ජලය තියෙන තැන පෙන්වන්න කියා. 
ඔහු මාව කඩය පිටුපස එළිමහනේ ලොකු ඇලූමිනියම් මුට්ටියක උතුරමින් තිබූ ජලය පෙන්නුවා. මම මුදලාලිට කිව්වා, එයින් ජලය අරන් නිවෙන්න තියන්න කියා. ඔහු මට කිව්වා මේවා ජලසම්පාදනයෙන් එන වතුර, දකුණු ආසියාවේ තියෙන හොඳම වතුර බවටසහතික කරලා තියෙන්නේ කියා.
එ් අසල කඩයකට ගොස් නැවත පැමිණෙන විට, හතර පස් දෙනෙක් එතනට රොක් වී හිටියා.
මා නිවෙන්නට තබන්නයි කියන ලද වතුර වීදුරුව ගෙන, මා සතුව තිබූ ඔෘී ජල පරීක්ෂක මාපකයෙන් එම ජලය පරීක්ෂා කරන්නට සැරසෙනවාත් සමග එම පිරිස එයට විරෝධය පළ කරමින්, අපගේ අනන්‍යතාවය විමසා සිටියා.
මා එවිට ඔවුන්ට පැහැදිළි කළා,
(1) මා ජනමාධ්‍යවේදියකු බවත් එය තහවුරු කිරීමට මාගේ හැඳුනුම්පත පෙන්වා සිටියා.
(2) මා, පිරිසිදු ජලය ජනතාවට ලබාදීම අදාල, ව්‍යාපෘතියක සභාපති බවත්, වැලිකන්ද ප‍්‍රදේශයේ වකුගඩු රෝගීන් ස`දහා පිරිසිදු පානීය ජලය නොමිළේ ලබාදීමට අදාල ව්‍යාපෘතියක් ආරම්භ කිරීමට යන බවත්, එ් හා අදාල ලේඛණ පෙන්වා, මා ජලය පරීක්ෂාව පිළිබඳ පුහුණුව ලැබූ අයකු බවත් එ් සඳහා වන නවීන උපකරණ මා සතු බවත් කියා සිටියා.
(3) එ් කරුණු කිසිවක් පිළිනොගෙන, තමන් ජලසම්පාදන නිලධාරීන් බව පවසමින් අපව, අසල ජලසම්පාදන මණ්ඩලයට ගෙන යෑමට උත්සාහ ගත්තා. එ් අවස්ථාවේ මරණ තර්ජනය කරමින් පහර දෙන්නට විය.
(4) අප පාරට පැමිණ, 119 ට කථා කර කාරණය පැහැදිළි කළා. එ් අතර පොලිස් නිලධාරීන් පැමිණියා. පොලිස් නිලධාරීන් සමග අපව ජලසම්පාදන මණ්ඩලයේ කාර්යාලයට ගෙන ගියා. 
එහිදී, විවිධ ප‍්‍රශ්න නගමින් අපව පොළොන්නරුව කදුරුවෙල නගරයේ පොලීසියට ගෙන ගියා.
පොලීසියට ගෙන ගිය ගමන් අප ගැන කිසිවක් විමසීමක් නොකර, අප සතුව තිබූ උපකරණ, අත්අඩංගුවට ගෙන අපව කූඩුවට දැම්මා.
(5) අප තිදෙනාගෙන් එක් අයෙක් පොළොන්නරුව ප‍්‍රදේශයේ එච්.පී. විජේදාස අපගේ මග පෙන්වන්නා බව ප‍්‍රකාශ කිරීම නිසා ඔහුව මුදා හැරියා.
(6) පසුදින, 2016 මැයි 05 වන දින, පෙ.ව. 2.30 ට පමණ, පොළොන්නරුව මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයට ගෙන ගොස් ඉදිරිපත් කළා.
මාත්, මා සමග, සිටි නන්දසිරිවත්, 2016.05.10 දක්වා රිමාන්ඞ් බාරයට පත් කළා. අප ගමන් ගත් මෝටර රථය හා විද්‍යාත්මක උපකරණ අධිකරණ බාරයට ගත්තා.
(7* 2016.05.10 දින මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා අප දෙන්නාව හා මෝටර් රථය ඇප බැඳුම්කර මත මුදා හැරියා.
(8* මාගේ විද්‍යාත්මක උපකරණ හා ව්‍යාපාර ලියාපදිංචි සහතික අධිකරණ බාරයට ගත්තා. මීළඟ නඩු දිනය : 2016.09.27
මා ප‍්‍රකාශ කර සිටින්නේ,
පොළොන්නරුව, ගල්ලෑල්ල ප‍්‍රදේශයේ ජනතාවට, ජලසම්පාදන මණ්ඩලයේ පිරිපහදුවෙන්, ආසියාවේ හොඳම ජලය ලෙසට බෙදාහරින, ඉතාමත් අපිරිසිදු ජලය හෙළිදරව් වීම වැළැක්වීම සඳහා, පොළොන්නරුව ජලසම්පාදන මණ්ඩලයේ සේවකයන් හා පොළොන්නරුව පොලීසිය එක්ව ව්‍යාජ තොරතුරු පොළොන්නරුව මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර අසත්‍ය තොරතුරු ප‍්‍රචාරය කරමින් අපිරිසිදු ජලය බෙදාහැරීම තවදුරටත් කරගෙන යෑම සඳහා, අපව අධිකරණය උපයෝගී කරගෙන පීඩාවට පත්කරන ලද බවයි.
මා ඉල්ලා සිටින්නේ,
1* පහරදුන් ජලසම්පාදන මණ්ඩලයේ සේවකයන්ට එරෙහිව නීතිමය පියවර ගන්නා ලෙසටත්,
2* අපට විරුද්ධව පොළොන්නරුව මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයේ පවතින නඩුව ඉවත් කරන ලෙසටත්,
3* නීති විරෝධීව ක‍්‍රියා කළ පොළොන්නරුව පොලීසියේ ස්ථානාධිපති ඇතු`ඵ නිලධාරීන්ට එරෙහිව නීතිමය පියවර ගන්නා ලෙසටය.
මෙයට
කහටපිටියගේ ෙදාන් ජයතිස්ස
පොල්වත්ත, 
ඉළිඹ, 
හොරණ.’’ 

Thursday, May 26, 2016

සිහිය එන විට ඇෙ`ග් නූල් පොටක්වත් තිබුනේ නැහැ.



හිටියේ කැලේ. සිහිය ආ ගමන් මට  ඕනි දේ කලා. කැමති නම් වරෙන් නැතිනම් පලයං කියා යන්න ගියා.

මම බයේ පස්සෙන් ගියා. පොලිසියෙන් කථා කලාම, එක පාරක් මම උත්තර දෙන්න බෑ කියනවා කිව්වා. ඊට පස්සේ ෆෝන් එක මට දීලා කැමැත්තෙන් ආවේ කියලා, කියපන් කිව්වා. මම බයේ කැමැත්තෙන් ආවේ කිව්වා.

? ගෙදරට එක්කගෙන ඇවිත්, ඔක්කොම එකක් පොලිසියට ආවා. හැමදෙනාම කැලේ ඉන්නකොට කියපු දේ වෙනස් නොකර කියන ලෙසට බලකලා. පොලිසියේදීත් කියපු දේ වෙනස් නොකර කියන ලෙසට බලකලා. ඔහුව ලඟ තියාගෙන තමයි මගේ ප‍්‍රකාශය ලියා ගත්තේ.

මේ - පසුගියදා පොලිස් බාප්පාගේ පුතා. පැහැරගෙන ගොස් ¥ෂණය කල පාසල් ශිෂ්‍යාව කියන කථාව. ඇගේ පියා විසින් පොලිස්පතිට හා පරික්ෂණ කරන්න යයි බාරදි තිබෙන, උතුරු මැද පළාත් නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වෙත යවා තිබෙන ලිපියේ සඳහන් වෙයි.

එම ලිපියේ මෙසේද ස`දහන්වේ.
‘‘එම සිද්ධිය හා අදාලව පවතින වර්තමාන තත්ත්වය ඔබගේ අවධානය සඳහා ඉදිරිපත් කරමු.
(1* 2016.04.23 රාත‍්‍රී 7.00 ට පමණ, පැහැරගෙන ගොස්, ර`දවාගෙන ¥ෂණය කළ ස්ථානය එනම්,  මධුසංඛ යන අයගේ නිවස පිටුපස පිහිටි රක්ෂිතයේ (කැලෑවේ* කිලෝ මීටරයක් පමණ දුරින් පිහිටි ස්ථානයේ තිබී හමුවූ මොහුගේ රතුපාට ඉරි සහිත ෂර්ට් එක, 2016.05.20 වන දින, දර කඩන්න ගිය පිරිසකට හමුවී තිබිණ. 
එ් බව මා, සාලියවැව පොලීසියේ සිද්ධිය අදාල පරීක්ෂණ පවත්වන සැරයන් ජයලත් ට දැණුම් දෙණු ලැබුවා. ඔහු එ් පිළිබඳව කිසිදු පියවරක් ගත්තේ නැත.
එම නිසා 2016.05.21 දින මා හා බිරිඳ එම ස්ථානයට ගොස් ෂර්ට් එක රැුගෙන ආවා. දැනට එම ෂර්ට් එක අප බාරයේ තිබෙන බව ප‍්‍රකාශ කර සිටිමි.
නමුත් අද දින දක්වාම එම ෂර්ට් එක පොලීසිය බාරයට නොගත් අතර, තිබූ ස්ථානය පිළිබඳව හා දුටු අයගෙන් ප‍්‍රකාශ ගැනීමවත් සිදු කළේ නැත.
(2* මාගේ දියණිව, පැහැරගෙන ගොස් රඳවාගෙන ¥ෂණය කිරීම පිළිබඳව පහත සඳහන් කරුණු සැකවින් දක්වා සිටිමු.

2.1. මාගේ දියණියව පැහැරගෙන ගොස් ඇත්තේ ඇයව සිහි නැති කොටය. ඇයව සිහි 
     නැති කරන්න යොදා ගන්නා ලද, රෙදි කැබැල්ල පොලීසිය බාරයට ගත්තේ නැත. එය
     අප සතුව තවමත් තිබේ.
     එම රෙදි කැබැල්ල, මධුසංඛ භාවිතා කරන ලද බෙඞ් ෂීට් එකක කෑල්ලක්
     බව හඳුනාගෙන තිබුණ ද, එය පොලීසියට කියා සිටිය ද, එම බෙඞ් සීට් එක
     පොලීසිය බාරයට ගැනීමට හෝ එ් පිළිබඳ පරීක්ෂණ කිරීමට පියවර ගත්තේ නැත.
2.2. දියණියට සිහිය ලැබෙන විට ඇය සිටියේ සම්පූර්ණයෙන් නිරුවතින් ය. මට  ඕනි දේ
              මම කළා. උඹ  ඕන නම් මා එක්ක වරෙන් නැති නම්,  ඕන තැනක පලයන් කියා, 
              ඇයව කැලයේ දමා යන්නට ගොස් ඇත. මේ වන විට පාන්දර වී ඇත. අසරණ වූ
              ඇය ඔහු පසුපස ගොස් තිබේ. 
2.3. ඇයව රැුගෙන ගොස් ඇත්තේ, පැහැර ගැනීමට සහය දැක්වූ කැලය අද්දර පිහිටි 
              දිනේෂ් නැමති අයගේ නිවසට ය. මෙම නිවසේ දිනේෂ් යන අය තනිව පදිංචිව සිටී. 

2.4. එදින උදේ, එම නිවසින් නැවත, දියණියව කැලයට රැුගෙන ගොස් තිබේ. එ්
              පොලීසියෙන් පැමිණෙනු ඇති බවට යමෙක් දී තිබූ දුරකතන පණිවුඩය මතය.
2.5. එම කැලයේ, ඇයව රාත‍්‍රී 7.00 දක්වාම තබාගෙන සිට ඇත. එම කාලය තුළ දියණිය
              ට හා මධුසංඛට කෑම, බීම බෝතල් ගෙන ගොස් දී තිබෙන්නේ දිනේෂ් සහ
              බාප්පාවන පොලිස් නිලධාරී සමන්ගේ පුතාවන ”සුද්දා” නමින් හඳුන්වන
              අයයි.
2.6. එමෙන්ම ඇඳුම්, දිනේෂ් යන අයගේ නිවස අසල පිහිටි කුකු`ඵ කූඩුවක සඟවා තබා
              ඇත. 

(3* 2016.04.24 දින දියණියව, පොලීසිය මගින්, පැහැරගෙන ගොස් ¥ෂණය කළ මධුසංඛට බා රදුන් පසුව, ඔහු ඇයව රඳවාගෙන සිටි, දිනේෂ්ගේ පියාවන සරත් නැමති අයට අයත්, පුලියන්කුලම, අනුරාධපුර පාරේ, 20 කණුව පිහිටි, කිසිවෙකුත් පදිංචි නැති නිවසේ රඳවාගෙන සිටි බව ප‍්‍රකාශ කළ ද, මේ ආකාරයට, ඇයව හුදකලාව රඳවාගෙන සිටියේ, සත්‍ය හෙළිවීම වැළැක්වීම සඳහාය.  මේ පිළිබඳව පරීක්ෂා කිරීමට පොලීසිය උනන්දු වූයේ නැත.
(4* මධුසංඛ ඇයව රඳවාගෙන සිටි කාලය තුළ ඇයව රෝගී තත්ත්වයට පත්වීම හා ඇයව ප‍්‍රතිකාර සඳහා රැුගෙන ගිය, සාලියවැව හංදියේ, ප‍්‍රගති වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථානයේ වෛද්‍ය සමරසිංහගෙන් මේ දක්වාම ප‍්‍රකාශ සටහන් කරගෙන නොමැත.
(5* දියණියව පැහැරගෙන යෑමට යොදාගන්නා ලද ත‍්‍රී රෝද රථය අත්අඩංගුවට ගැනීම හෝ එ් සඳහා උපකාර කළ දිනේෂ්, මහතුන් හා ලතික යන අයගෙන් අවම වශයෙන් ප‍්‍රකාශ ගැනීමක් හෝ සිදුකර නැත.
මෙම පිරිස එ් අවස්ථාවේ සිටි බව ඇසින් දුටු බව සරත් මාමා යන අය පොලීසියට ප‍්‍රකාශ කළ ද, එ් පිළිබඳව සොයා බැලීමට ද කිසිදු පියවරක් ගත්තේ නැති අතර, එම පුද්ගලයාව අධෛර්ය කර ඔහුගේ ඉදිරිපත්වීම් ද වළක්වනු ලැබීය.
(6* 2016.04.24 දින පොලීසිය විසින් දියණියව, ප‍්‍රබෝධ මධුසංඛ ට බාරදීමෙන් පසුව අප ඇයගේ ඇඳුම් සහ ජාතික හැඳුනුම්පත ආපසු බාරදීම ප‍්‍රතික්ෂේප කරණු ලැබුවා. මේ නිසා එ් බව පොලීසියට දැණුම් දීමට අපට සිදුවුණා.
කිහිප වතාවක් පොලීසියට දැණුම් දුන්න ද එය ලබා දුන්නේ නැහැ.
(7* එ් අතර, 2016.05.12 දින සාලියවැව පොලීසියේ සැරයන් ජයලත් පැමිණ මාගෙන් ප‍්‍රකාශයක් නැවත ලබා ගත්තා. ඉන් අනතුරුව 2016.05.17 දින සැරයන් වසන්ත නැමති අය මාගේ බිරිඳගෙන් විස්තර විමසා ගොස් තිබුණා. නැවත ප‍්‍රකාශ ලබා ගැනීමට තිබෙන බවද කියා තිබුණා.
(8* 2016.05.24 වන දින, දින 18 කට පසුව දියණියගේ ඇඳුම් හා ජාතික හැඳුනුම්පත මධුසංඛ විසින් පොලීසියට ගෙනවිත් බාර දී ඇති බව අපට පොලීසිය දුරකතනයෙන් දැණුම් දුන්නා.
එම ඇඳුම් හා ජාතික හැඳුනුම්පත ලබා ගැනීමට බිරිඳ පොලීසියට ගිය විට ජාතික හැඳුනුම්පත පමණක් බාර දී දියණියගෙන් ප‍්‍රකාශයක් ගෙන ඇඳුම් බාරදිය යුතුව තිබෙන බව පවසා දියණිය සමග රාත‍්‍රී 7.00 ට පොලීසියට එන ලෙසට දැණුම් දී ඇය හරවා එවනු ලැබුවා. 
ඇඳුම් බාරදුන්න මාගේ බිරිඳට ආපසු ඇඳුම් බාර නොදී දියණියගෙන් ප‍්‍රකාශයක් ගන්නට  ඕනෑ බවත්, එ් සඳහා රාත‍්‍රී 7.00 ට පැමිණෙන ලෙස දැණුම් දීම මගින් කරණු ලබන්නේ ඇයව නැවත නැවත පොලීසිය විසින් ¥ෂණය කිරීම බව මා අවධාරණයෙන් ප‍්‍රකාශ කර සිටිමි.

අප ජිවත්වන ප‍්‍රදේශය පිළිබඳව ඔබට වැටහීමක් ඇතැයි සිතමි. මෙවන් ප‍්‍රදේශයක රාත‍්‍රී 7.00 ට පොලීසියට ගෙන්වා මැදියම් රැුය වනතුරු රඳවාගෙන පීඩාවට පත් කොට, පැහැරගෙන ගොස් ¥ෂණය කළ පොලිස් නිලධාරියකුගේ ඥතියකු බේරා ගැනීමට දරන උත්සාහය පිළිබඳව ඔබගේ දැඩි අවධානය යොමුවිය යුතුව තිබේ. 
(9* මාගේ දියණිය රෝහල්ගතව සිටින අවස්ථාවේ හැර, අන් සිය`ඵම අවස්ථාවල ප‍්‍රකාශ සටහන් කර ගත්තේ පිරිම් නිලධාරීන් ය. එපමණක් නොව මාගේ දියණියගේ මුල් ප‍්‍රකාශය සටහන් කර ගත්තේ බලපෑම් මතය. විශේෂයෙන් සඳහන් කළ යුත්තේ පිරිමි නිලධාරියකු විසින්, දියණිය පැහැරගත් පුද්ගලයා සමග එකට තබාගෙනය.

දියණිය කැලයට පැහැරගෙන ගිය ස්ත‍්‍රී ¥ෂකයා වූ මධුසංඛ බාරයේ සිටින අවස්ථාවේ, පොලිස් ස්ථානාධිපති හා අනෙකුත් නිලධාරීන් ඔහුව දුරකතනයෙන් අමතමින් ඉන්න තැන විමසා දෙන්නා කැමැත්තෙන් ආ බවට ප‍්‍රකාශ කරවා ගන්නා ලදි.
        (මේ සියල්ලම සිදු කළේ පැහැරගෙන යෑම හා පසුබිම පොලීසිය දැනගෙනම,
        පැහැරගෙන ගොස් ස්ත‍්‍රී ¥ෂණය කළ පුද්ගලයා ආරක්ෂා කිරීමට ය.*
        මෙම පසුබිම යටතේ 2016.04.24 දින රාත‍්‍රියේ ප‍්‍රබෝධ මධුසංඛ දියණියව රැුගෙන ඔහුගේ
        නිවසට ගොස්, ඔහුගේ නෑ හිත මිතුරන් සමග පොලීසියට ගොස්, දියණිය කැමැත්තෙන් ආ
        බවට දුරකතනයෙන් ස්ථානාධිපතිට කළ ප‍්‍රකාශය තහවුරු කිරීමට ඇය නොමග යවා බිය
        ගන්නවා පොළඹවා ඇත.
        මෙම පසුබිම යටතේ ඇය සිය කැමැත්තෙන් ගිය බවට වන ගොතන ලද කටඋත්තරය
        තහවුරු කිරීම ට පොලීසිය උත්සාහ ගෙන තිබේ.

2016.04.24 දින රාත‍්‍රියේ, දියණිය පැහැරගෙන ගොස් ¥ෂණය කළ මධුසංඛ හා ඔහුගේ නෑ හිතමිතුරන් පොලීසියට ගිය අවස්ථාවේ, දියණියට පොලිස් ස්ථානාධිපති දුරකතනයෙන් ඇමතූ විට ‘කැමැත්තෙන් ආ බවට’ කළ ඊනියා ප‍්‍රකාශය වෙනස් නොකරන ලෙසට තර්ජනය කර ඇත. එ් අනුව ඇය මුල් අවස්ථාවේ කැමැත්තෙන් ආ බව ප‍්‍රකාශ කළාය. 
         කැලයේදී මධුසංඛ විසින් පොලීසියට, ඇය ලවා කැමැත්තෙන් ආ බවට කළ
          ප‍්‍රකාශය මත රැුඳී, සාලියවැව පොලීසිය අපරාධය වසන් කරන්නට අදටත් උත්සාහ
          ගන්නා බව පැහැදිළිය.’’ 

පැහැරගෙන ගොස් ¥ෂණය කිරීම, සිය කැමැත්තෙන් පැනලා ගිය ලෙසට අර්ථ ගන්වා අපරාධයක් වසන් කිරීමට සාලියවැව පොලීසිය ගන්නා උත්සාහයට ඉඩ නොදෙන ලෙසටද ඔහු ඉල්ලා තිෙබි.  

සිද්ධිය අදාළ පෙර ලිපිය.

කැලයට ගෙනහිල්ලා දුෂණය කරපු එකාටම සිසුවිය බාර දීලා. බාප්පා පොලීසියේ නිසා ?



ඇය 18 හැවිරිදි, උසස් පෙළ හදාරන ශිෂ්‍යාවකි. අපේ‍්‍රල් 23 සවස අසල කඩයට ගියේ මදුරු කොයිල් ජෝඩුවක් හා බොම්බයි `ඵෑණු 250 ක් ගේන්න. නමුත් ඇය ගෙදර ආවේ නැත. පොලීසියේ පැමිණිලි කළ විට, 18 ට වැඩි නිසා පැනලා යන්න ඇතැයි කියා, මව එළවාගෙන.

පියා ගොවියෙකි. ඔහු පොලිස් ළමා හා කාන්තා අපයෝජන නිවාරණ කාර්යාංශය ට, පොලිස්පති පූජිත ජයසුන්දර මහතාට පිටපතක් සහිතව යවන ලද ලිඛිත පැමිණිල්ලෙන් සියල්ල පැහැදිළිවනු ඇත.

‘‘දියණිය පැහැරගෙන ගොස් ,දින 14 ක් රඳවාගෙන දුෂණය කිරීම.
අවු: 18 යි, මාගේ දියණිය වේ. පාසල් ශිෂ්‍යාවකි, 12 වසරේ ඉගෙනුම ලබයි. 2016 අපේ‍්‍රල් මස 23 වන දින මාගේ දියණිය, රාත‍්‍රී 7.00 ට පමණ, අසල පිහිටි කඩයට, ගෙදරට අවශ්‍ය බඩු වගයක් ගෙන එ්මට යැව්වා. ප‍්‍රමාද නිසා, බිරිඳ කඩයට ගොස් විපරම් කළ විට, බඩු අරගෙන ගිය බව කඬේ අයිතිකරු පවසා තිබෙනවා. සොයා බැලීමේදී අසල්වැසියකු, දියණියව රැගෙන ගිය බව දැනගෙන. 
බිරිඳ එ් අවස්ථාවේදීම සාලියවැව පොලීසියට ගොස් පැමිණිල්ලක් දැමීමට උත්සාහ ගෙන තිබුණා. නමුත් පැමිණිල්ල බාරගෙන තිබුණේ නැහැ. නමුත් ඇය සමග සාලියවැව පොලිස් ස්ථානාධිපති අප නිවස අසලට පැමිණ, පැහරගෙන ගිය අයගේ දුරකථන අංකය ලබාගෙන ඇමතුමක් ලබා දුන්නා. ඔහු ස්ථානාධිපතිවරයාට ප‍්‍රකාශ කර තිබුණා දියණිය සමග ජාඇලට පැමිණ ඇති බව. එවිට වේලාව රාත‍්‍රී 8.00 ට පමණ ඇති.

නමුත් දියණියට කතාකරන්න ඔහු (පැරගෙන ගිය අය)ඉඩ ලබා දුන්නේ නැහැ. ස්ථානාධිපති, දියණියව අරගෙන ගොස් ජාඇල ඉන්නේ කොහේද කියා විමසුවේ නෑ. එපමණක් නොව පැයකින් ගියේ කොහොමද කියාවත් ඇසුවේ නෑ.

ස්ථානාධිපති ඔහුට කිව්වා, උඹ කොහේ හිටියත් කමක් නෑ, කෙල්ලව අරන් පොලීසියට වරෙන් කියා. ඊට පසු බිරිඳට කිව්වා, කැමති නම් පොලීසියට ඇවිල්ලා පැමිණිල්ලක් දාන්න කියා.  ස්ථානාධිපති කිව්වා එ්ක බොරු වැඩක්, (පැමිණිලි දාන එක)ළමයා කැමැත්තෙන් පැනලා ගිහිල්ලා තියෙන්නේ, වයස හරිනේ කිව්වා.

එ්ත් බිරිඳ සමග මම ද, සාලියවැව පොලීසියට පැමිණිල්ල දැමීමට ගියා. පැමිණිල්ල බාර ගත්තා එවිට රාත‍්‍රී 10.00 ට පමණ ඇති. නමුත් දියණිය ඉන්න තැනක් ගැන හොයන්න උත්සාහ ගත්තේ නෑ. ඉතා කෙටි කාලයකින් ජාඇලට යා නොහැකි බව වත් පිළිගන්න සූදානම් වුණේ නෑ.

පසුදින, 2016.04.24 දින උදේ, 5.30 ට පමණ කඩය අවට බලන්න ගියා. මන්ද, රාත‍්‍රියේ කඬේ  අයිතකරු ගෙදරට ඇවිත් දියණිය මිළදී ගත් මදුරු කොයිල් ජෝඩුව වැටිලා තිබුණා කියා ගෙනත් දීපු නිසා.

බිරිඳ අවට සෝදිස්සි කිරීමේදී ඇය මිළදී ගත් ලොකුඵෑණු හා ඉතිරි මුදල් අවට විසිරී තිබෙණු දුටුවා. එ් වාගේම කඩය ළඟ සිට මීටර් 20 ක් දුරට ඇදගෙන ගිය පාරවල් තිබුණා. එ් දිගට තමයි මුදල් විසිරී තිබුණේ. එ් වෙලාවේ බිරිඳ සාලියවැව පොලීසියට දුරකතනයෙන් විස්තර පවසා සිටයා. ටික වේලාවකින් පොලීසියේ දෙන්නෙක් පැමිණියා. එම නිලධාරීන්ට සියල්ල පෙන්නා සිටියා. අසල වැටී තිබූ රෙදි කෑල්ල ද පෙන්නා පොලීසියට බාර දුන්නා. නමුත් අපට තියා ගන්න කියා ආපසු දුන්නා.

එයින් පසුව දවල් 11.00 ට විතර, පොලිස් නිලධාරීන් තුන්දෙනෙක් පැමිණියා. ඔවුන් ස්ථානය පරීක්ෂා කර සටහන් ලියා ගත්තා. එ් අතර එක් පොලිස් නිලධාරියෙක් පැහැරගෙන ගිය අයට  දුරකතනයෙන් කතා කළා. ඔහු  සමග කතා කරන ගමන් ඈතට ගියා. ඔහු  කතා කර අවසානයේ හොයලා වැඩක් නෑ, කැමැත්තෙන් ගිහිල්ලා තියෙන්නේ යයි අපට කිව්වා.

ඔහු කිව්වා, එයාලා හවස පොලීසියට එයි, ඔයාලාත් පොලීසියට එන්න කියා. හවස 5.00 ට විතර පොලීසියට ගියා. දියණිය හා පැහැරගෙන ගිය අය පොලීසියට ඇවිත් හිටියේ නැහැ. පොලීසියෙන් කිව්වා අවාම, දැණුම් දෙන්නම් යන්න කියා. එ් අනුව අපි ගෙදර ආවා.

රාත‍්‍රී 8.00 ට පමණ පොලීසියෙන් දුරකතන පණිවුඩයක් දුන්නා, එන්න කියා. මමත් බිරිඳත් ගියා.  අප යන විට, දියණිය, ඇය රැුගෙන ගිය අය හා ඔහුගේ නෑදෑයන් පිරිසක් පොලිසියට ඇවිල්ලා හිටියා. ඊළඟ දවසේ ප‍්‍රකාශ ගන්නා විට පැහැරගෙන ගිය අයගේ  බාප්පා කෙනෙකු වන, මීට පෙර සාලියවැව පොලීසියේ හිටිය සැරයන් සමන් ද එතැන හිටියා.

පොලීසියේ දී ස්ථානාධිපති ඇතුලූ නිලධාරීන් අඩි හප්පමින් අපට දෝශාරෝපණය කරන්න පටන් ගත්තා. දියණිය කැමැත්තෙන් පැනලා ගිහින් තියෙන්නේ කියමින් අඩි හප්පමින් තර්ජනය කළා. එ් අවස්ථාවේ හැමෝම ඉදිරියේ බිරිඳ දියණියගෙන් ඇහැව්වා කැමැත්තෙන්ද ගියේ කියලා. එවිට දියණිය ”ඔව්” කිව්වා. නමුත් දුව හිටියේ බයෙන්. ඇඟ සීතල වෙලා තිබුනා. 

එ් අවස්ථාවේ නැවත නැවත අපට ෙදාස් පවරමින්, බිරිඳට කළ පැමිණිල්ල ඉල්ලා අස්කරගන්නා ලෙසට බලපෑම් කළා. නමුත් අප එයට එකඟ වුණේ නෑ. දියණියව, පැහැරගෙන ගිය අයටම  බාර දුන්නා.

2016.05.05 වන දින, බිරිඳ දියණියට හා පැහැරගෙන ගිය නිවසට ආරාධනා කොට ගෙන්වාගෙන තිබුණා. එදින දියණිය බිරිඳට පවසා තිබුණා කැමැත්තෙන් ගිය බව ප‍්‍රකාශ කළේ ”බයට” බවත්, තමා ඉන්නේ කැමැත්තෙන් නොවන බවත්. නැවත දියණිය ව පැහැරගෙන ගිය අයගේ නිවසට ගෙන ගියා.

පසුදින 2016.05.06 දින, උදේ 9.00 ට දියණිය නිවසට පැමිණියා. එ් අවස්ථාවේ දියණිය ආපසු පැහැරගත් අයගේ නිවසට යෑමට නොහැකි බව කියා සිටියා. ටික වේලාවකින් පැහැරගත් අයගේ  පවුලේ උදවිය පැමිණියා, දියණියව රැුගෙන යන්න උත්සාහ ගත්තා. නමුත් දියණිය යන්න බෑ කිව්වා. ඔවුන් සාලියවැව පොලීසියට ගියා. මා හා බිරිඳ ද පොලීසියට ගියා. ඔවුන්ගේ  පැමිණිල්ල පමණක් ලියාගෙන අපට කිව්වා දියණියව පොලීසියට  රැුගෙන එන්න කියා. අප දියණියව පොලීසියට රැුගෙන ආවා. එහිදී නැවත පැහැරගත් අයගේ හා දියණියගෙන් ප‍්‍රකාශ ගෙන, පොලීසිය දියණියට කිව්වා, කැමති කෙනෙක් තෝරාගෙන යන්න කියා.

දියණිය අප සමග පැමිණියා. දියණිය අසනීප ගතියක් පෙන්නුම් කළා. 2016.05.07 දින අප ඇයව, පුත්තලම දිසා මහ රෝහලට ගෙන ගියා. ඇයව නවත්වා ගත්තා. පරීක්ෂණවලට භාජනය කළා. රෝහල් පොලීසිය ප‍්‍රකාශ ලබා ගත්තා. සාලියවැව පොලීසියේ කාන්තා පොලිස් නිලධාරිණියක් පැමිණ ප‍්‍රකාශ ලබාගත්තා.

මා පසුව දැනගත්තා, පොලීසිය දියණියට බලපෑම් කර තිබෙන බව සහ පුත්තලම රෝහලේදී රෝහල් පොලීසියේ නිලධාරියා දියණියට බැන තර්ජනය කර තිබෙන බවත්; 2016.05.06 වන  දින සාලියවැව පොලිසියේ (පිරිමි)නිලධාරියකු විසින් ලබාගත් ප‍්‍රකාශයකට හා පුත්තලම රෝහලේ දී සාලියවැව පොලීසියේ කාන්තා පොලිස් නිලධාරිණියක් ගත් ප‍්‍රකාශයකට දියණිය සියලූ විස්තර කියා තිබෙන බව. නමුත් ප‍්‍රකාශය කියවා තේරුම්කර නොදී අත්සන් ගෙන ඇති බවත්;

දියණියව රැුගෙන ගොස් තිබුණේ අසල කැලයකට. එම කැලය තුළ රඳවාගෙන ඇය දුුෂණකර ඇති කරුණ පිළිබඳව සොයා බලා නැති බවත්; එමෙන්ම, ඇයව රඳවා ගෙන ඇති කාලය තුල ඇයට ”මිතුරී” පෙති බීමට දී ඇති බව ද, ඇයට යටි බඩ රිදෙන විට, වමනය යන විට, සාලියවැව හංදියේ, වෛද්‍ය සමරසිංහ ගේ  ඩිස්පැන්සරියට ගෙන ගොස් බෙහෙත් ලබා දී ඇති බව. මෙයට පෙර ඇගේ අධ්‍යාපනය කඩාකප්පල් කිරීමට මොහු ක‍්‍රියා කර තිබෙන බව. මේ කිසිවක් සොයා බැලීමට සාලියවැව පොලීසිය පියවර ගෙන නොමැති බව. තවද, මාගේ දියණිය කලක් ඔහු සමග පේ‍්‍රම සම්බන්ධයක් ඇතිකරගෙන තිබූ බව පවසමින් එ් පදනම මත දියණියව පැහැරගෙන යෑම සාධාරණීකරණය කළ බව; කැලයේ දී හා රඳවා ගෙන හිටිය කාලයේ දී, බලෙන් අරගෙන ආපු බව කිව්වොත් නංගිලාට කරදර කරන බවට හා පොලීසියේ ඉන්න බප්පාට කියලා මාව හිරේට දාන බවට තර්ජනය කළ බව; 

එමෙන්ම, දියණියව පැහැරගෙන යෑමට උදව් කළ මහතුන්, ලතික හා දිනේෂ් යන අය පිළිබඳවත් පැහැරගෙන යෑමට භාවිතා කළ ත‍්‍රීරෝද රථය පිළිබඳවත් සියලූ තොරතුරු පොලීසියට පැවසුව ද එ් කිසිවක් පිළිබඳව අවධානය යොමු නොකළ බව;’’

ඉහත සියලූ කරුණු යටතේ, දියණියව පැහැරගෙන යෑම පිළිබඳව පොලීසිය නිසි පියවර නොගැනීම සහ ඇය කැමැත්තෙන් ගිය බවට බලපෑම් කර ප‍්‍රකාශ ලබා ගැනීම මගින් අපරාධයක් වසන් කිරීමට, සාලියවැව පොලීසිය ක‍්‍රියා කර ඇති බවට පියා චොදනා කර සිටි. 

Tuesday, May 24, 2016

දික්කසාදයට SHORT CUT එකක්


දේවාලේ පහරන්නට කපුවාට පු`ඵවන් යන කියමන උසාවියට ද වලංගුය.
කුමාරි දරු තිදෙනෙකුගේ මවකි. සැමියා තෙල් කොම්පැනියක කලාප බාර නිලධාරියෙකි. 2014 ජූලි මස දිනක සැමියා දරුවන් ද රැුගෙන නිවසින් පිටව යන ලදි. නැවත නොපැමිණීම නිසා, ඇය පොලිස් කාන්තා හා ළමා අපයෝජන නිවාරණ කාර්යංශයට ගොස් පැමිණිලි කරන ලදි. පොලීසිය සැමියාව ගෙන්වා ප‍්‍රශ්න කිරීමේදී ඔහු කියා සිටියේ, තමා කුමාරිගෙන් නීත්‍යානුකූලව දිකකසාද වී ඇති බවයි.
ඔහු නඩු තීන්දුව පොලීසියට ඉදිරිපත් කළේය. නඩුව පවරා තිබුණේ කොළඹ අංක 07 දිසා අධිකරණයේදී ය. ඇය එම තොරතුරු අනුව අධිකරණයට ඉදිරිපත්ව කරුණු කියා, දික්කසාද තීන්දුව අත්හිටුවා නැවත නඩුව ආරම්භ කිරීමට පියවර ගත්තාය.
නඩු වාර්තාව අනුව, උසාවි පිස්කල් ආර්.එම්. පාලිත ජයසිරි නැමැත්තා විසින් තමාට සිතාසි බාර දී ඇති බවට උසාවියට දිව්රා සහතික වී තිබිණ. එමෙන්ම ලිපි මගින් දැණුම් දුන් බව ද සටහන්ව තිබිණ. සැමියා ඔහුගේ නීතිඥයා ඔවුන් පදිංචි ලපිනය ලෙසට දැන දැනම වෙනත් ලිපිනයක් දි තිබිණ. මේ සියල්ල උසාවියට පිළිගන්නවා එ්කපාර්ශ්විකව තමාගෙන් දික්කසාදය ගන්නට සැමියාට හැකිවී තිබේ.
මෙහි විශේෂත්වය වන්නේ නඩුව පවරා තිබුණේ 2013 ජුනි මස ය. එදින සිට 2014 ජූලි දක්වාම ඔවුන් අඹු සැමියන් ලෙසට ජීවත්ව තිබේ. එකට ජීවත් වෙමින් අධිකරණයට බොරු තොරතුරු ඉදිරිපත් කර, එම තොරතුරු සනාථ කිරීමට උසාවි පිස්කල්ව ද සහභාගී කරවාගෙන දික්කසාද නියෝග ගන්නට තරම්, මේ බුදුන්ගේ දේශයේ උසාවි, යොදාගත හැකි බවට මේ එක් කදිම නිදසුනකි.
නීතිඥවරුන් හා උසාවි කාර්ය මණ්ඩල නිරුවතින් සිටි අධිකරණයේ පැහැරීම නීතියට එකඟ ද යන ප‍්‍රශ්නය අසන්නට සිදුව ඇත.
උසාවියට බොරු කියන්න නීතිඥයන්ට පු`ඵවන. එය උසාවිය අපහාසයට ලක් කිරීමක් නොවේ.
උසාවි කාර්ය මණ්ඩලවලට ද උසාවියට බොරු කරන්නට පු`ඵවන. එයද උසාවියට අපහාසයක් නොවේ.
මෙම නඩු තීන්දුව උපයෝගී කරගෙන මේ වන විට, පොලීසිය යොදවා ඇය පදිංචි නිවසින් පන්නා දැමීමට සැමියාට හැකිව තිබේ. මෙ සියලූම කරුණු ගැන මේ වන විට ඇය, අධිකරණ සේවා කොමිෂමට, පොලිස්පතිට හා ජාතික පොලිස් කොමිෂන් සභාවට පැමිණිලි කර තිබේ. 
මේ වන විට නීතියේ ආධිපත්‍යය ගැන පුවත්පත් ප‍්‍රකාශ නිකුත් කරන නීතිඥ සංගමය අධිකරණ පද්ධතිය තුළ මුල්බැස පැතිර පවත්නා ¥ෂණ අක‍්‍රමිකතා ගැන කියන්නේ කුමක්ද?  

Wednesday, May 18, 2016

තියුනු අසිපතක සෙවණ යට



1991.07 වන මස 29 වන දින, විමුක්ති කොටි සංවිධානයට බැඳී 2009 වසරේ මැයි මස 16 වන දින තෙක් 18 වසරක් වූ අරගල ජීවිතය එයින් අවසන් විය. යුද්ධය තුළ උපන් ඇය, ගෙදරින් පැන ඇවිත්, විමුක්ති කොටි සංවිධානයේ සටන්කාමී සාමාජිකයකු බවට, සිය කැමැත්තෙන් පත්විය. 

කොටි ධේනුව, ලෙසට හංවඩු ගැසූ, තිරිසනෙකු ගේ ලේ වලින් පැවැත එන බව තවමත් කියා ගන්නා ”සිංහ - ලේ’’, ඊනියා ජන මාධ්‍යවේදීන් ගේ අවමානයට, සමච්චලයට ලක්වූ, තමලනී ජෙයකුමාරන් විසින් ලියන ලද තමන්ගේම කථාව ”තියුනු අසිපතක සෙවණ යට’’, සිංහල පරිවර්තනය කියවූ මට හැ`ගුණු දේ මෙසේ සටහන් කරමි.

”අම්මාට බොරුවක් කියා මම මගේ පාපැදිය රැුගෙන පිටත් වූයෙමි. කිලිනොච්චියේ කනකපුර පිහිටා තිබුණ සටන්කාමී සහෝදරියන්ගේ කඳවුරට ගිය මම මාව සංවිධානයට එක්කර ගන්නා මෙන් ඉල්ලා සිටියෙමි. ..........
මම පැළඳ ගෙන සිටි කරාබු ජෝඩුව සහ ඔරලෝසුව ගලවා භාරකරු වෙත දුන්නෙමි. එ්වා ඔහුු
අම්මා වෙත භාර දෙන බව පැවසූහ.....”  

1971 අපේ‍්‍රල් 05 ට පෙර, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ රැුස්වීම්වලට සහභාගී වූ තරුණියන් සමහරක්, රෝහණ විජේවීරගේ කථාව අසා, තම කරාබු ජෝඩුව ගලවා, වේදිකාව අසලට ගොස්, විජේවීර අත තැබූවේ, නිර්ධන පංති විප්ලවයට ආධාර වශයෙනි. එ් අවසාන ප‍්‍රතිඵලය ගැන බිඳකුදු  අවිශ්වාසයකින් තොරවය.

1993 පුනගරින් කඳවුර, විමුක්ති කොටි විසින් අත්පත් කරගන්නා ලදි. එම විජයග‍්‍රහණය මහත් ඉහළින් කොටි සැමරුවේය. එ් පිළිබඳව තමලනී මෙසේ සටහන් කරයි.

"ප‍්‍රහාරය ආරම්භ කළ පළමු දින තුන ඇතුලත දී පන්සියයකට වඩා අධික සටන්කාමී පිරිසක් වීර මරණයට පත්වූහ”.

‘‘සංවිධානයේ ඉතිහාසයෙහි ප‍්‍රථම වතාවට ලංකා හමුදාවේ යුද්ධ ටැංකියක් අත්කර ගැනීමට කොටි සංවිධානයට හැකි විය........... කොටි ධජය ලෙළදෙමින් සටන්කාමී සොහොයුරෝ බොහෝ දෙනෙක් එම ටැංකිය මත නැග ජයගොස් නංවමින් ගියහ.................. මගේ සිතද ජයග‍්‍රාහී උන්මාදයෙන් සලිත විය’’. 

‘‘නැපෝලියන් අවසන් වරට පරාජය කළ පසුව ටොටර්ලූ රණ භූමිය පරීක්ෂා කළ වෙලින්ටන් ප‍්‍රභූවරයා මෙසේ කිව්වාලූ. ‘පරාජයට පත්වූ යුද්ධයක් විසින් දෙනු ලබන වේදනාවට වඩා පසුව ඇතිවන වේදනාව වන්නේ යුද්ධයෙන් ලැබූ ජයග‍්‍රණයයි’. :භැංඑ එද ් ඉ්එඑකැ කදිඑ එයැ ි්ාාැිඑ එයසබට සි ් ඉ්එඑකැ අදබ*. මම මගේ ජීවිතයේ ප‍්‍රථම වතාවට එම වේදනාව වින්දෙමි’’.

අප අතර ද, ලැබූ ජයග‍්‍රහනයේ වේදනාව විඳින්නන් කොපමණ ඇද්ද. ගණන් බලා නැත. 

විමුක්ති සංවිධාන අති බහුතරයක අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නැත. තනි පුද්ගලයකු වටා විශ්වාස තබමින්, එම පුද්ගලයාව අදහන තත්ත්වයට පත් කරයි. එ් ඔහු වටා සිටින අතලොස්සයි.
”විමුක්තිය” උදෙසා  ඕනෑම සාපරාධී ක‍්‍රියාවක් සාධාරණය කරයි. සොරකම්, මංකොල්ල කෑම්වල සිට මිනිසුන් මරා දැමීම දක්වා.

ආරම්භයේ සිට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කළේ එම කාර්යය. එය 1971 දීත්, මහා පරිමානයෙන්  88 - 90 කාලයේදීත් සිදු කරන ලදි.

විරුද්ධවාදීන් මෙන්ම, තමන් සමග එකට සිටි මතවාදී හේතු මත වෙනස්වූ අයට අවලාද නැගීම පමණක් නොව, මරා දැමීම සාධාරණය කළේය.

නායකයා ගැන සෙවීම, විපරම් කිරීම් පහළ සාමාජිකයින්ට තහනම් ය. එසේ කිරිම ද්‍රෝහී කමකි. 
විමුක්ති කොටි සංවිධානය, මෙය ඉටු කල අයුරු, සිය කෘතියේ තමලනී මැනවින් විග‍්‍රහ කරයි.
එය ඉතා තදින් විමුක්ති කොටි සංවිධානය තුළ පවත්වාගෙන ආ බව සිය කෘතියේ තමලනී අවධාරණය කරයි.

පරාජය අභියසට පැමිණ සිටින නායකයන්, එය පිළිගැනීමට නොහැකිව වියරුවෙතිි. 
යුද්ධයේ අවසාන අදියරේදී, හමුවූ සෙන්පති විදුෂා, තමා සමග පැවසූ කරුණක් ඇය සටහන් කරන්නේ මෙසේය.

"සටන් පුහුණු තියෙන විසිපන්දහසක පිරිසකුයි, කාල තුවක්කු උණ්ඩයි තිබුනොත් විතරයි නැවතත් කිලිනොච්චිය අල්ලා ගන්නට පුලූවන්”  නායකතුමා පැවසුවා......‘‘පොට්ටු අම්මාන් කියන දේවල් ඇහුව්වාම පිස්සු හැදෙනවා”.

යුද්ධයේ අවසාන අදියරේ දී, විමුක්ති කොටි නායකයන්, ප‍්‍රභාකරන් ඇතු`ඵව, කුමක් කරනවා ද, කොහේ සිටිනවා ද කියා නොදත් සටන්කාමීන්, විමුක්ති කොටි අතහැර, දහස් ගණනින් හමුදාවට බාරව සිවිල් වැසියන් සමග එක්වූ හැටිද, ප‍්‍රභාකරන්ගේ පුත් චාල්ස් ඇන්තනී ගේ ක‍්‍රියාවන්ද පැහැදිලි කරයි. අපේ නායකයන්ගේ පුතුන් අතර ඇති වෙනස?

යුද්ධයේ අවසාන භාගයේ, විදුෂා නම් වූ සෙන්පතිනිය තමාට කළ ප‍්‍රකාශය ඇය මෙසේ සටහන් කරයි.

"සංවිධානය ගැන හිතනකොටත් ලැජ්ජයි. මේ නංගිලා අහන ප‍්‍රශ්නවලට මගේ ළඟ පිළිතුරු නෑ. මිනිස්සු දැන් වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා ආමි එක ඉන්න පැත්තට යනවා. එහෙම යන මිනිස්සුන්ගේ දණහිසෙන් පහළට වෙඩි තියන්න කියලා සංවිධානෙන් කියනවා”. 

යුද්ධයේ කුරිරු අත්දැකීම් නොමැති, අන් අයගේ දුක නොහඳුනන, විශේෂයෙන් අනුන්ගෙන් කා බී ඇඳ පැළඳ පරපෝෂිත ජීවිතයක් ගත කරන්නවුන්ට, මව්බිම, ජාතිය, ආගම වෙනුවෙන් දිවි පුදන්නට ඉදිරිපත්වන ලෙසට බණ කියන්නට හැකිය. එතෙකින් නොනැවතී සටනේ මියගිය වූවන්ද නිර්ලජ්ජිතව අළෙවි කරන්නට ඉදිරිපත් වෙති.

එ් පිළිබඳ අත්දැකීමක් මට තිබේ. ඔහු දැන් අප අතර නැත. මරණය දක්වාම කොමියුනිස්ට් පාක්ෂිකයකු වශයෙන් පෙනී සිටි මොහු, තම ප‍්‍රදේශයේ ප‍්‍රකට පිරිවෙනක නායක හාමුදුරුවෝ හා එක්ව, මියගිය ”රණවරුවන්” සිහි කර, පින් අනුමෝදන් කරවා, නිවන් සුව පතන්ට යයි කියා, මියගිය යුධ භටයින් වෙනුවෙන් ඔවුන්ගේ පවුල්වලට රජයෙන් පිරිනැමූ වන්දි මුදලින්් අට පිරිකර  එකතුකර පූජා කර, පිරිවෙන වටා තාප්පෙ බන්දවා ගත්හ. එ් ගැන මහ උජාරුවෙන් ද කතා කළේය.  

හමුදාවට බාර වූ ඇයට, විමුක්ති කොටි හිතවාදීන් හා ඩයස් පෝරාවේ සමහරුන් තමන්ට අවලාද නැගූ හැටිද ඇය සඳහන් කරයි. මෙය විමුක්ති කොටින්ට පමණක් ආවේනික වූ කරුණක් නොවේ. පැරණි වාමාංශික පක්ෂ මෙන්ම, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඇතුලූ නව වාමාංශිකයන් ද, තමන් අතහැර යන පාක්ෂිකයන්ට හා හිතවතුන්ට අවලාද නැගීම, අපහාස කිරීම, අවමන් කිරීම, ශාරීරික හානි පැනවීම පමණක් නොව මරා දැමිම යුක්ති සහගත කරයි. අදටත් එය වලංගුය. 88 - 90 දී, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ එය ඔප්පු කර පෙන්වීය.

බාරවීමේදි, බුද්ධි අංශ නිලධාරීන්, රහස් පොලිස් නිලධාරීන් ඇයට සැලකූ අන්දමද, ඇය සිරගතව සිටි කාලයේ හා පුනරුත්ථාපනයේ අත්දැකීම් ද පැහැදිළි කරයි. තමන්ට ජාති, වර්ග භේදයකින් තොරව, වැළිකඩ සිරගෙදරදී හමුවූ ස්ත‍්‍රීන් පිළිබඳව විග‍්‍රහ කරයි. 

සිංහ - ”ලේ” ඇති එවුන් මෙන්ම, කොටි  - ”ලේ” ඇති එවුන් සිදුකළ බෙදා වෙන් කිරීම, මහා ඛේදවාචකයක් බවට පත් කිරීමට හැකිවු බව ඇය මැනවින් තේරුම් ගන්නේ වැලිකඩ දීය.

සිරගෙදර ගැන හැමෝම දන්නා, එහෙත් කටක් ඇර කථා නොකරන දේ - තමලනී විස්තර කරයි.

තමලනී ලා දස දහස් ගණනක් අප අතරින් වෙන්ව ගොස් ඇත. එ් මව්බිම රැකගන්නටය. ජාතිය හා ආගම බේරා ගන්නටය. විමුක්තිය ළඟා කර ගන්නටය.

තම ජීවිතයේ හොඳම කාලය එදා නිවැරදි යයි හෘදය සාක්ෂියට අනුව විශ්වාස කළ තමන්ට, ජීවිතය විඳින්නට, ඉඩ ලැබුනේ ඉතා කෙටි කාලයකටය.

එ් කාලය තුළ - දැඩි වේදනාව ඉවසමින් රචිත - තියුණු අසිපතක සෙවණ යට  - සිංහලයට නගා, අප අතට පත් කළේ, ස්වාමි නාදන් විමල්ය. එය ප‍්‍රකාශයට පත්කොට ෙදාරට වැඩවීමට ධර්මසිරි බණ්ඩාරනායක ප‍්‍රමුඛ පිරිසට ද දැඩි වෙහෙසකට, දුෂ්කරතාවලට මුහුණ දෙන්නට සිදුවිය. සුරස පොත් මැදුර බෙදාහැරිමේ වගකීම දරා ඇත.

71 කැරැුල්ලට එක්ව දිවි පිදුවන්, 88 - 90 භීෂණයට එක්ව දිවි පිදුවන් සහ 30 අවුරුදු යුද්ධයට එක්ව දිවි පිදුවන් අතර වෙනස් කුමක්ද? බේදයකින් තොරව දිවි දුන් අය සමරමු.

‘‘මේ රටේ තවත් වතාවක් ලේ ගංගාවක් ගලා නොයා යුතුය. කිසිම මාතාවක් තම දරුවා වැදු කුසටද දරුවා හොවා ඇති මිනී පේට්ටියට ද ගසමින් අඬා වැළපීම නොකළ යුතුය’’. තමලනී ජෙයකුමාරකන්, 2015.08.30.

චිත‍්‍රාල් පෙරේරා
2016.05.18 

පූර්ණ දණ්ඩ මුක්තිය සහිතව පොලීසිය වධ දීම දිගටම කරගෙන යනවා



මේ බව ප‍්‍රකාශ කරන්නේ එක්සත් ජාතීන්ගේ වදහිංසාව සම්බන්ධයෙන් වන විශේෂ වාර්තාකරු විසින්ය.

පසුගිය මස 29 දින ශ‍්‍රී ලංකාවට පැමිණි එක්සත්ජාතීන්ගේ වධහිංසාව සම්බන්ධ විශේෂ වාර්තාකරු ජූ ආන් ඊ මෙන්ඩස් සහ විනිසුරුවරුන්ගේ සහ නීතිඥවරුන්ගේ ස්වාධීනත්වය සම්බන්ධ විශේෂ වාර්තාකරු, සිය සංචාරය අවසානයේ 2016 මැයි 07 පැවති මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවේදී නිකුත් කරන ලද ප‍්‍රකාශයට අනුව ශ‍්‍රී ලංකා පොලීසිය අත්අඩංගුවට ගන්නා පුද්ගලයන්ව සති ගණන් රඳවා තබාගෙන වධහිංසාවට පත්කරන බවට තහවුරු වී ඇති බව කියා සිටී.

ශ‍්‍රී ලංකාවේ ගතකරන ලද කාලය තුළදී පොලිස් ස්ථාන, සහකාර පොලිස් අධිකාරී කාර්යාල, සිරගෙවල්, රහස් පොලීසිය විසින් රඳවා තබාගන්නා ස්ථාන පරීක්ෂාවට ලක්කර තිබේ.

එයට අමතරව වධහිංසාවට පාත‍්‍ර වූ පුද්ගලයන්ව ඔවුන්ගේ පරීක්ෂාවට ලක්ව තිබේ. සිරගෙවල්වල පවතින තදබදය හා වැලිකඩ සිරගෙදර තත්ත්වය ද ඔහු සිය වාර්තාවේ සඳහන් කර තිබේ.

ත‍්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත සංශෝධනය කළ යුතු බවද අවධාරණය කර ඇති අතර, එම පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්නා පුද්ගලයන්ව පිළිබඳව මානව හිමිකම් කොමිෂමට දැණුම් දිය යුතුව තිබුණත් එය නිසි ආකාරයට සිදු නොවන බව ද පෙන්වා දෙයි.

සාමාන්‍යය අපරාධ සම්බන්ධයෙන් ොලීසිය ලබා ගන්නා ප‍්‍රකාශවල, වලංගුභාවයක් නැති ඉබව නීතිපතිවරයා විසින් තමන්ට තහවුරු කරන ලද බව ඔහු ප‍්‍රකාශ කර සිටී.

ශ‍්‍රී ලංකාවේ පොලීසිය විසින් අත්අඩංගුවට ගන්නා පුද්ගලයන්ව නීති විරෝධීව රඳවාගෙන වධ දීම, නීති විරෝධීය. එහෙත් එම නීති විරෝධී ක‍්‍රියාවල යෙදෙන පොලිස් නිලධාරීන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන්නේ නැත. නීතියෙන් බේරී සිටීමට ඉඩ ලබා දී තිබේ. 

අපරාධයකට දඬුවම් නොලබා සිටීමට ඉඩ සැලසීම (දණ්ඩ මුක්තිය* ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ කලක සිට පවත්වාගෙන එන්නකි.   

බෙහෙත් නොදි, බඩගින්නේ මැරෙන්න අරින්න ආණ්ඩුවේ පුනරුත්තාපනය


රජයෙන් අත්අඩංගුවට ගෙන, අධිකරණ නියෝග මගින් රඳවාගෙන තිබෙන පුද්ගලයන්ව මුදල් නැතැයි යන පදනම යටතේ කුසගින්නේ, බෙහෙත් නැතිව මිය යෑමට ඉඩ සැලසීම අපරාධයකි.

දකුණු පළාත් සභාව මගින් පාලනය කරන අම්බලන්තොට, රුහුණු රිදියගම, රජයේ නිවර්තන රැුඳවුම් කඳවුරේ රැුඳවියන් ට බෙහෙත්හෙත් නොදි, කුසගින්නේ මිය ඇදෙන්නට සලසා තිබේ.  
අක්කර 105 වපසරියකින් යුක්ත මෙම කඳවුර පවත්වාගෙන යන්නේ, ශ‍්‍රී ලංකාව පුරාම පිහිටි මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණ වලින්, අයාලේ ආඥපනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගන්නා පුද්ගලයින් රඳවා තබා ගැනීම පිණිසයි.

මෙම කඳවුරේ නිදහස අහිමිකර තබාගෙන සිටින රැුඳවියන් සම්බන්ධයෙන්, ජනසංසදය ශ‍්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව වෙත කර තිබෙන පැමිණිල්ල මගින් එම කඳවුරේ තත්වය පිළිබඳව පැහැදිලි කර ඇත.

එක වරකට 600 දෙනෙකු රඳවා ගත හැකි බව ප‍්‍රකාශ වේ. මෙහි ගැහැණුන්, අත දරුවන් සහිත මව්වරු, ගැහැණු ළමුන්, පිරිමි, පිරිමි ළමුන්, මන්ද මානසික ගැහැණු පිරිමි වැඩිහිටි හා ළමුන් රඳවාගෙන සිටී. මෙම කඳවුරට අධිකරණ නියමයෙන් ඇතුළත් කරන පුද්ගලයන්ට නිදහස්ව යෑමට අයිතියක් නැත.

පොලිසිය අයාලේ ආඥපනත යටතේ, අයාලේ යන ගැහැණූ පිරිමි, සිඟා කන්නවුන් අත්අඩංගුවට ගෙන, මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණවලට ඉදිරිපත් කර, කිසිදු සාධාරණ නඩු විභාගයකට ඉඩ නොතබා මෙම කඳවුරට ඇතුළත් කිරීමට නියෝග ලබාගනී. එසේ අධිකරණ නියෝග ලබා ගන්නා පුද්ගලයින්ව බන්ධනාගාරය මගින්, මෙම කඳවුරට ඇතුලත් කරයි.

මෙම ක`දවුර අදාල නවතම තොරතුරු පහත දක්වමු. වාර්තාවන අන්දමට මෙම රැුඳවුම් මධ්‍යස්ථානයේ රැුඳවියන් අතුරින් සියයට 70 වක් මානසික රෝගවලින් පෙළෙති.
                                                                    
මෙම රැුඳවුම් මධ්‍යස්ථානයේ, පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණවලට භාජනය කරන ලද මරණ සංඛ්‍යාව, 2014 වසර 08 යි, 2015 වසර 19 යි, 2016 වසර මේ දක්වා 03 යි. මෙම මරණවලට හේතුව, ඌන පෝෂණය ,විජලනය සහ ස්වසන පද්ධතියේ ආසාධනයන් බව හඳුනාගෙන තිබේ.  

මෙම වසරේ සිට, මෙම රැුඳවුම් මධ්‍යස්ථානයේ මරණ, පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණවලට භාජනය නොකර, හදිසි මරණ පරීක්ෂක වාර්තාව අනුව භූමදාන කරණු ලබන බවට වාර්තා වේ. එ් මගින් මරණවලට හේතු නිශ්චිත නොවන අතර, එ් මගින් මරණ වලට හේතු හා අදාල සංඛ්‍යා ලේඛණ වසන් කිරිමට ද හැකිව ඇත. මෙම කඳවුරේ රැුඳවියකු හදිසියේ අසනීප වුවහොත් අසල පිහිටි ”සුව නිවස” නම්, ඩිස්පැන්සරියේ වෛද්‍ය නිලධාරී කැඳවා ප‍්‍රතිකාර ලබා දේ. සතියේ දින 05 රෝගීන් හම්බන්තොට දිසා රෝහලට ගෙන එන බව කියති. මෙම කඳවුරේ හෙදියක් හෝ පුහුණු සාත්තු සේවකයෙක්වත් නැත. සේලයින් පවා දෙන්නේ කම්කරුවන් විසින්ය.

මෙම රජයේ නිවර්තන රැුඳවුම් කඳවුරේ විශේෂත්වයක් තිබේ. එනම් මිය යන රැුඳවියන් භුමදානය සඳහා, කඳවුර තුල සුසාන භුමියක් පවත්වා ගෙන යෑමය. පහත සඳහන් සිද්ධිය බොහෝ කරුණු හෙළි කරයි. එනම් මෙරටේ බොහෝ ඉහළ නිලධාරීන් මානව දයාවෙන් තොර, අශීලාචාර අය බව සහ නීතිය කඩා වැටී ඇති බව. 

සරලා බස්නායක දැරිය. අවු: 10 යි, මන්ද මානසික රෝගී දැරියකි. පෙනහ`ඵ හා හෘදය ආශ‍්‍රිත රෝගවලින් පෙළේ. ඇයව, ඇගේ මව සමග, අයාලේ ආඥ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගෙන, මෙම නිවර්තන නිවාසයට පුනරුත්ථාපනය සඳහා අධිකරණ නියෝග මත ඇතුළත් කර ඇත. මෙම දැරිය රෝගාතුරව හම්බන්තොට දිසා මහ රෝහලේ හත්වන වාට්ටුවට ඇතුළත් කිරීමේන් පසුව 2015.06.26 දාතමින්, මෙම දැරියට නිසි වෛද්‍ය ප‍්‍රතිකාර ලබාදෙන ලෙසට සහ ළමා නිවාසයකට ඇතුළත් කරන ලෙසට දකුණු පළාත් පරිවාස කොමසාරිස්ගෙන්, එම රෝහලේ විශේෂඥ අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරී ඉල්ලා තිබේ. එම ඉල්ලීමට ප‍්‍රතිචාර දක්වන්නට පරිවාස කොමසාරිස් ට ඉඩක් ලැබී ඇත්තේ 2015 සැප්තැම්බර් 01 ය. එනම් මාස 02 කට පසුවය. එ් වන විට මෙම දැරිය රැුඳවුම් කඳවුර තුල මියගොස් සිටියාය.

මානව හිමිකම් කොමිසමේ අවධානයට යොමුවිය යුතු කරුණු.

1* රජයේ බාරයේ පසුවන මෙම කඳවුරේ සිටින රැුඳවියන්ට, අවම වශයෙන් කුසගින්න නිවා ගැනීමට ප‍්‍රමාණවත්, පෝෂ්‍යදායී ආහාර වේලක් ලබා දීමට නොපමාව පියවර ගන්නා ලෙසටය.

2* නොපමාව බෙහෙත් හා සෞඛ්‍ය පහසුකම් සලසන ලෙසටය. සැ.යු. මුදල් ප‍්‍රතිපාදන නොමැති නිසා, මෙම කඳවුරු භූමියේ, රැුඳවියන් යොදවා පවත්වාගෙන යන ගොවිපළේ නිශ්පාදන නිපදවන දේ පමණක් ආහාර සඳහා යොදා ගනී.

3* මෙම කඳවුර කිසිදු මහේස්ත‍්‍රාත්වරයකුගේ අධීක්ෂණයට පත්ව නොමැත.

4* මෙම කඳවුරට ඇතුළත් කිරීමට යොදා ගන්නා අයාලේ ආඥ පනත අහෝසි කරන ලෙසට ආණ්ඩුවට බලපෑම් කළ යුතු බවත්.

5* මේ ආඥ පනත අවලංගු කරන තෙක් මෙම පනත යටතේ පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීම, අධිකරණයට ඉදිරිපත් කිරීම වළක්වාලීමට පියවර ගැනීම.

6* මෙම කඳවුරේ සිටින මානසික ආබාධිත පුද්ගලයන්ව සෞඛ්‍ය බලධාරීන්ගේ බාරයට පත් කිරීමට පියවර ගැනීම.

7* තම කැමැත්තෙන් මෙම කඳවුරෙන් පිටවීමට කැමති සියලූ දෙනාට මෙයින් පිටව යෑමට ඉඩ සලසා දීම.

8* අබාධිත පුද්ගලයන් සඳහා ඔවුන්ට ගැලපෙන පරිසරයක් නිර්මාණය කර පුනරුත්ථාපනය කිරීමට පියවර ගැනීම.

මේ පිළිබඳව මානව හිමිකම් කොමිෂම මැදිහත්ව රැුඳවියන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කර දීමට පියවර ගන්නා ලෙසට ජනසංසදය සිටි.








Monday, May 16, 2016

උඹලත් බල්ලා වාගේ ගලක් අහුවුනා නම් මරණවා - යුනිෆෝම් ඇඳලා ඉන්නේ ෙදාර ඇරපන් - .


Chamind & wife

මේ සියල්ල කළේ පානදුර දකුණ පොලීසියේ ජයසිංහ (30813)හෙවත් ”බොක්සර්” නමින් ප‍්‍රකට නිලධාරියා ය. පොලීසියට ගෙන එන විට රාත‍්‍රි 11.45ට පමණ ඇත. ආප්ප ගෙන්න යයි, රෝහල ඉදිරිපිට මුස්ලිම් හෝටලයට යැව්වා. ආප්ප නැ කිවිවා. එ් පාර ඉඳි ආප්ප ගෙන්න කිව්වා. දෙපාරක් ම කඬේ යැව්වා.

චමින්ද ප‍්‍රසාද් පෙරේරා අවු: 39යි, විවාහක, දරුවන් 05යි. රැුකියාව:- කුලී වැඩ. ඔහු දිගින් දිගටම පොලීසියෙන් සිදුවන ආසාධාරණ කම්වලට එරෙහිව බිරිඳ හා දරුවන් පස්දෙනාත් සමග පානදුර, අලූත් පාලම අසල, වටරව්මේ ජෙනරාල් ඩෙන්සිල් කොබ්බෑකඩුව පිළිරුව ඉදිරිපට උපවාසයක් ද පවත්වා ඇත. 

මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව හා පොලිස්පති වෙත කර තිබෙන ලිඛිත පැමිණිල්ලේ මෙසේ සඳහන්වේ.  
2016. 05. 11 දින, රාත‍්‍රි 11.15ට පමණ මා හා පවුලේ සියලූ දෙනා නිදාගෙන සිටින විට, කව්දෝ වේගයෙන් ෙදාරට ගසන්න පටන් ගත්තා එ් සමගම, බල්ලාද බුරන් පටන් ගත්තා. බිරිඳ කව්ද කියා ඇහැව්වා. පොලිසියෙන් කිව්වා, ෙදාර ඇරපන් කිවිවා. බිරිඳ කාරණය ඇහැව්වා. කිව්වේ නැ. යුනිෆෝම් ඇඳලා ඉන්නේ ෙදාර ඇරපන් කියමින් ෙදාරට හා බල්ලාට පහර දෙන්න වුනා. පහර දෙනවිට ෙදාරේ පලූවක් ගැලවි ගියා. මම ෙදාර ඇරියා. උඹ ද චමින්ද කියන්නේ අසමින් ඇයි, පොලිසියට අවේ නැත්තේ කියා, මට තර්ජනය කර, උඹ සිල්වා රාළහාමිගේ පවුලේ අයට පාට් එකක් දාන්න ගිහිල්ලා තියෙනවා, පොලිසියට යන්න වරෙන් කියා කිවිවා. උඹලත් බල්ලා වාගේ ගලක් අහුවුනා නම් මරණවා කිව්වා. එ් සමග ඔහු සිල්වා රාළහාමි ගේ නැදැයින් සමග කථා බහ කර ඇවිත්, මාව ජිප්රථයෙන් පොලීසියට ගෙන ආවා. මේ සියල්ල කළේ ජයසිංහ (30813*හෙවත් ”බොක්සර්” නමින් ප‍්‍රකට නිලධාරියා ය. පොලීසියට ගෙන එන විට රාත‍්‍රි 11.45ට පමණ ඇත. මාව කුඩුව ලඟ වාඩිකර, ජයසිංහ (30813*හෙවත් ”බොක්සර්” යන නිලධාරියා යන්න ගියා. සු`ථ පැමිණිලි අංශයේ නිලධාරියෙක් මාව, ආප්ප ගෙන්න යයි, රෝහල ඉදිරිපිට මුස්ලිම් හෝටලයට යැව්වා. ආප්ප නැ කිවිවා. එ් පාර ඉඳි ආප්ප ගෙන්න කිව්වා. දෙපාරක් ම කඬේ යැව්වා. එම නිලධාරියා මට තුණ්ඩුවක් දි පසුදින එන්න කිව්වා. ඔහු උප පොලිස් පරික්ෂක වරයෙක්. මමත්, බිරිඳත්, ළමයි පස්දෙනාත් පොලීසියෙන් පිටවන විටම, ජිප් එකෙන් ජයසිංහ හෙවත් බොක්සර් පැමිණියා. ඔහු පොලිසියෙන් එලියට එන මාව දැක, මට වරෙන් කියා අඬගහගෙන ගොස් නැවත කුඩුව ළඟ වාඩි කෙරෙව්වා. ඊට පසුව ඔහු මට කිව්වා, නැවත රෝහල ඉදිරිපිට මුස්ලිම් හෝටලයට ගොස් පිට්ටු ගෙන්න කියා. මම ගියා, නමුත් තිබුනේ නැ. මාගේ බිරිද දිගටම මාව අත් අඩංගුවට ගැනිම ගැන එතන හිටිය නිලධාරින්ට කිවිවා. ජයසිංහ හෙවත් බොක්සර් උඹේ ගැනිගේ කට වැඩියි කියලා මට බැන්නා. පසු දින අලූයම (2016.05.12* 01ට පමණ මට යන්න කිව්වා. 
එදින උදේ 06.30ට, පොලීසියෙන් සිදුවන ආසාධාරණ කම්වලට එරෙහිව මමත්, බිරිඳත්, දරුවන් පස්දෙනාත් පානදුර, අලූත් පාලම අසල, වටරව්මේ ජෙනරාල් ඩෙන්සිල් කොබ්බෑකඩුව පිළිරුව ඉදිරිපට උපවාසයක් ආරම්භ කළා. උදේ 10.00ට පමණ පොලිස් නිලධාරියෙක් පැමිණ, සහකාර පොලිස් අධිකාරි එන්න කිව්වා කියා, අපව පානදුර දකූණ පොලිසියට ත‍්‍රිරෝධ රථයකින් යැව්වා. සහකාර පොලිස් අධිකාරි අපගෙන් විස්තර විමසා, ප‍්‍රකාශයක් ලබා ගත්තා.

රාත‍්‍රියේ නීති විරෝධි ලෙස පැමිණ, මාගේ නිවසට රුපියල් දෙදහසක පමණ අලාභහානි කර, බල්ලාට දරුණු ලෙසට පහර දි, නීති වරෝධිව අත්අඩංගුවට ගෙන, පොලිසියට ගෙනගොස් රඳවා තබාගෙන, කඬේ යවමින්, වධදීම, කෲ අමානුෂික සහ අවමන් සහගත සැලකිලිවලට සහ දඬුවම් වලට පාත‍්‍රකල, 
ප‍්‍රධාන වශයෙන් පානදුර දකුණ පොලිසියේ 30813 ජයසිංහ හෙවත් බොක්සර් ඇතුලූ අදාල සිය`ථ නිලධාරින්ට එරෙහිව නීතිමය පියවර ගන්නා ලෙසට හා මතු ආරක්ෂාව සලසන ලෙසට ද ඔහු ඉල්ලා තිබේ. 

මෙම පැමිණිල්ලේ පිටපතක් දැන ගැනීම පිණිස, ජාතික පොලිස් කොමිෂන් සභාවට ද යවා තිබේ.




Sunday, May 15, 2016

SRI LANKA INVESTIGATORS STILL USING TORTURE - UN Special Rapporteur Mr. Juan E. Mendez Colombo,


The Government has an obligation to investigate, prosecute and punish every incident of torture and ill-treatment. Full statement issued by United Nations Special Rapporteur  Mr. Juan E. Mendez
Colombo, 7 May 2016
*This statement should be read in conjunction with the preliminary observations and recommendations of the Special Rapporteur on the independence of judges and lawyers.
Introduction
At the invitation of the Government, my colleague, Ms. Mónica Pinto — the Special Rapporteur on the independence of judges and lawyers — and I visited Sri Lanka from 29 April to 7 May 2016 to assess the situation and remaining challenges concerning torture and other cruel, inhuman or degrading treatment or punishment and the independence of judges and lawyers. We would like to express our appreciation to the government for extending an invitation to visit the country, for their full cooperation during our visit, and for the efforts displayed, in particular by the Ministry of Foreign Affairs, to facilitate and organize official meetings. In addition, we would like to thank the United Nations Resident Coordinator and the United Nations Office in Sri Lanka for supporting the preparations of the visit.
Sri Lanka is at a crucial moment in its history. While the armed conflict has ended after more than 30 years, much of the structures of a nation at war remain in place as the fabric of Sri Lankan society has been ravaged. Sri Lankan citizens continue to live without minimal guarantees against the power of the State. It is now critical and urgent to replace the legal framework that allowed serious human rights violations to happen and set up sound democratic institutions and legal standards that will give effect to and protect human rights embodied in the constitution of Sri Lanka as well as the international human rights treaties it has voluntarily ratified.
Officials we spoke to identified as the main threats and challenges of the country international terrorism and organized crime, as is the case with most countries in the world today. However, they can never justify the continuation of repressive practices or a normative framework that contributes to violations of fundamental rights and civil liberties.
The elections of January and August 2015 brought an opening in the democratic space and the change in government has led to some promising reforms, such as the re-instatement of the Constitutional Council. Yet, more reforms are expected and necessary before the country can be considered to be on a path to sustainable democratization governed by the rule of law.
There is a need to recover the momentum of reform and accelerate the process of positive change within a comprehensive and inclusive framework.
During my visit I had the opportunity to visit detention facilities and military camps in the Southern Province (Boossa Prison, Boossa TID detention facility, Galle Fort military camp), Western province (Kalutara South Senior Superintendent’s Office, Panadura Police Station), North Western Province (Puttalam and Kalpitiya Police Stations), Northern Province (Joint Operational Security Force Headquarters in Vavuniya (“Joseph camp”), Vavuniya Remand Prison, Vavuniya Police Station, Vavuniya TID office, Poonthotam Rehabilitation Centre in Vavuniya) and Eastern Province (Trincomale Naval Base). In Colombo I visited the Criminal Investigation Department and Terrorism Investigation Division facilities (commonly known as the 4th and 6th floor), the Welikada Prison complex and Borella police station.
I also had the opportunity to exchange views with a number of high ranking officials, including representatives of the Ministry of Foreign Affairs, the Ministry of Defence, the Ministry of Law and Order, the Ministry of Prison Reforms, Rehabilitation, Resettlement and Hindu Religious Affairs, the Ministry of Woman and Child Affairs, the Ministry of Health, the Attorney General’s Office, the National Police Commission, the National Human Rights Commission, the Governor of the Eastern Province, as well as representatives of the Sri Lankan civil society, international organizations, victims and their families.
The Special Rapporteur on the Independence of Judges and Lawyers, during her visit, had the opportunity to engage with a variety of stakeholders, including judges, lawyers and civil society organizations, the details of which can be found in her statement.
I will now share some of my preliminary observations and recommendations. I will further develop my assessment in a written report, which I will present to the 34th session of the United Nations Human Rights Council in March 2017.
Preliminary findings
Access to places of detention
My team and I were given unrestricted access to all places of detention and unimpeded access to interview detainees in private. However, I would like to note with concern that some detainees told us they had been informed of our visit in advance and in a few cases had even been told not to speak to us about their treatment while in detention. Some of those interviewed while in custody where evidently reluctant to share with us the details of the treatment received.
Prevalence of torture and ill-treatment
Article 11 of the Sri Lankan Constitution states no person shall be subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment. Through the Torture Act passed in 1994, Sri Lanka has made torture a criminal offense that largely coincides with the international definition in the UN Convention Against Torture (CAT).
After many interviews conducted by my team and myself at random throughout my visit with both detainees and those who have been released, I am persuaded that torture is a common practice carried out in relation to regular criminal investigations in large majority by the Criminal Investigation Department (CID) of the police. In cases where there is a real or perceived threat to national security there is a corresponding increase in acts of torture and ill-treatment during detention and interrogation in Terrorism Investigation Division (TID) facilities.
I have interviewed survivors and examined documentation regarding the practice of torture from previous years as well as its prevalence today. Fewer cases are reported today than during the conflict period and perhaps the methods used by the police forces are at times less severe. But sadly the practice of interrogation under physical and mental coercion still exists and severe forms of torture, albeit probably in less frequent instances, continues to be used.
Both old and new cases continue to be surrounded by total impunity. In addition, procedural norms that entrust the police with investigative powers over all criminal cases and, in the case of the Prevention of Terrorism Act, allow for prolonged arbitrary detention without trial, are still very much in place and open the door to — almost invite — police investigators to use torture and ill-treatment as a routine method of work.
I received many testimonies from victims and detainees who took the risk to speak out, despite concerns either for their own safety or their families. I was able to conduct thorough interviews and forensic examinations in a few cases, with the assistance of a forensic expert that accompanied me during my mission. I found the testimonies truthful and many were substantiated with physical evidence that is conclusive of torture. The forensic expert conducted a number of medical examinations that confirmed physical injuries consistent with the testimonies received. The forensic expert also analysed photographs taken shortly after the alleged torture and ill-treatment, and concluded they are diagnostic of severe physical torture.
The nature of the acts of torture consists mainly of transitory physical injuries caused by blunt instruments (essentially punches, slapping and, occasionally, blows with objects such as batons or cricket bats) which heal by themselves without medical treatment and leave no physical scars. There were also several accounts of brutal methods of torture, including beatings with sticks or wires on the soles of the feet (falanga); suspension for hours while being handcuffed, asphyxiation using plastic bags drenched in kerosene and hanging of the person upside down; application of chili powder to face and eyes; and sexual violations including mutilation of the genital area and rubbing of chili paste or onions on the genital area. While these methods of torture were in some cases of short duration, in other cases torture occurred over a period of days or even weeks during interrogation.
Prevention of Terrorism Act (PTA)
A special piece of legislation called the Prevention of Terrorism Act (PTA) applies to investigations into national security-related offences. It provides for detention without trial for prolonged periods of up to 18 months, with judicial supervision. A magistrate must periodically review the detention order. During my interviews with PTA detainees it appeared that a number of them are transferred around various TID or CID facilities in the country without lawyers or family being informed.
Under Section 28 of the Human Rights Commission Act the detention authorities are bound to inform the National Human Rights Commission (NHRC) within 48 hours of an arrest made under the PTA or other emergency regulations as well as in case of transfer or change of location. I understand that nowadays, with the changes at the NHRC, such arrests and detentions are again communicated, more or less regularly, but this is not the case with transfers or changes of detention facility.
Under Section 15(a) of the PTA, some detainees continue to be detained in TID facilities (as opposed to remand prisons) because the Secretary of Defence considers them a threat to national security. The hearings held before a magistrate, for the purpose of judicial control of the detention, do not amount to meaningful safeguards against either arbitrariness or ill-treatment. The magistrates essentially rubber-stamp detention orders made by the Executive Branch and do not inquire into either conditions of detention or potential ill-treatment in interrogation.
Persons detained under the PTA then go on to be prosecuted at the High Court for security-related offences, most frequently based on charges related to aiding or abetting the LTTE insurgency. These cases have languished in court for years with the defendants remaining in detention. In random interviews, I found several inmates who have spent ten years in remand detention under the PTA, or under charges of ordinary offences, without having been proven guilty of any offence. Some are bailed out by courts, though they continue to be prosecuted. Others are sent to “rehabilitation” in lieu of prosecution, which is supposedly voluntary on their part.
While there were around 24 rehabilitation facilities right after the end of the conflict, rehabilitation now consists of one year in detention (on occasion extended to 15 months) at Poonthotam Rehabilitation Centre in Vavuniya, at the end of which the individual is deemed “rehabilitated” and released. Forty persons (39 male, 1 female) are currently held in Poonthotam Rehabilitation Centre in Vavuniya. I have been informed that they will be released in the course of the following months. My team and I interviewed some of these forty persons, who told us they have been deprived of liberty since 2009 or earlier.
The head of the Poonthotam Rehabilitation Centre in Vavuniya told us that 12,146 detainees have been processed through the PTA system to date. I asked for specific information on how many persons were prosecuted instead of being rehabilitated, how many were convicted, how many acquitted or how many are still held in arbitrary detention under the PTA in remand prisons. I have not yet received these figures. The NHRC has also not been able to obtain these statistics to which they should definitely have access.
Living conditions and other benefits are considerably more humane in rehabilitation than in prison, including the fixed term of detention, periodic home leave of four days’ duration and vocational training. However, not all security related prisoners are invited to rehabilitation and it is unclear what selection criteria are used. Obviously, if after many years of detention the State does not have sufficient evidence to charge a detainee, the latter should be released unconditionally. In addition, from persons who have gone through the rehabilitation process, we have heard credible stories that they are frequently harassed, followed and threatened with further arrests after their release. At least in a few cases a new, post-rehabilitation detention has been documented. Harassment sometimes extends to members of staff of civil society organizations that provide counselling and other services to rehabilitated persons.
It is obvious that rehabilitated persons are not immune from investigation of possible new crimes; but in such cases the authorities should be very transparent on the reasons and evidence on which a detention order rests. The very manner of the arrests of rehabilitated persons alleged as happening recently — by plainclothes agents, after days of being followed and after asking questions to family members, neighbours and associates — raise fears in the respective communities and only add to distrust about the motives for these re-arrests.
Effectiveness against terrorism and organized crime does not require breaking down the minimum guarantees for the protection of life, liberty and personal integrity. On the contrary, practices that are contrary to international principles de-legitimise the State. Perhaps some special measures need to be taken in exceptional cases but these must without exception be taken in the context of full respect for international human rights obligations.
The Government should repeal the current PTA. In the context of any replacing legislation, if at all necessary, a robust and transparent national debate should take place that provides for full participation of civil society. We understand that the Government is contemplating statutes on National Security, surveillance and intelligence services. Under any circumstance, those pieces of legislation should include protections against arbitrary arrest, absolute prohibitions on torture or cruel, inhuman or degrading treatment, provisions for access to legal counsel from the moment of deprivation of liberty, strong judicial controls over law enforcement or security agencies, and protections for the privacy rights of citizens. The Special Rapporteur on Human Rights while Countering Terrorism has produced very useful guidelines to incorporate in legislation of this sort.
Arbitrary arrest and detention
I have received allegations of recent so-called “white van abductions” — a reference to practices that in the past led to enforced disappearance of persons. The situation today cannot be compared to the past, but the persistent allegations of white van abductions are a reminder that arrests should be conducted transparently and that senior officers must be accountable for them. I raised this issue with the authorities who have said that all arrests are done by police in uniform using officially marked vehicles. The cases that we looked into seem to have resulted in acknowledgement of the detention of the person. However, I intend to continue to look further at the evidence.
There does not seem to be a clear rule in the law that says that arrests have to be authorized by a judge. In practice the decision to arrest a person is made by a police officer. For that reason, it is important that detentions are made transparent, with proper identification of the arresting officer, and offering reasons based on objective evidence. Otherwise, distrust of the authorities will persist.
Forced confessions: evidence obtained under torture
While there are many reasons that may lead to the practice of torture, there are particulars in the Sri Lankan criminal justice system and investigations practices that somehow may indirectly incentivize its use. The first is the role of confessions of suspects in criminal investigations, which currently seems to be the primary tool of investigation for the police. The need to extract a confession in order to build a case is in itself a powerful incentive to use torture. A second aspect is the practice of conducting the investigation while the suspect is in custody, rather than determining the detention based on preliminary investigations. Authorities have on a regular basis justified prolonged detention on the ground that the investigation was complex, or evidence hard to find, ignoring the fact that, outside of detentions in flagrante delicto, the evidence should be procured before the arrest. This access to the detainee for continuous questioning can also be an incentive for torture, aside from other considerations regarding conditions and legality of detention.
The Attorney-General told my delegation that statements made to the police do not form part of the criminal record in ordinary crime cases, though he acknowledged that under PTA statements made to a senior police officer are fully admissible in court. In both cases, however, police routinely extract self-incriminatory statements, so the admissibility or not of the statement does not protect the detainee from possible coercion. In addition, the PTA provision is in direct contradiction with the obligation under CAT to exclude all declarations made under torture. Also in both cases, statements are made before the detainee has access to legal advice or representation.
Supposedly, a confession that is recanted under allegation of being coerced gives rise to a procedure called voir dire, described as a “trial within a trial” designed to determine whether coercion was used or not. This is a cumbersome process and it is rarely used. In practice, therefore, the law does not allow for a rigorous application of the exclusionary rule mandated by the Convention, and for the same reason does not reduce the likelihood of torture as a means to obtain a confession.
I understand that with the voir dire procedure the burden is on the State (Attorney General) to prove that the statement was not coerced. That is, of course, the proper standard as regards burden of proof; however, at the end of the voir dire the admission of confessions as evidence before the court is at the discretion of the judge. Judicial discretion to admit evidence tainted by torture, under any standard, is a violation of the exclusionary rule of CAT, a standard also required by customary law. A better application of the exclusionary rule, based on its primary object of discouraging torture, would be to ban altogether statements against interest that are not made before a judge, after advice of counsel and following a warning regarding the right to remain silent without adverse consequences to the defendant. At the very least extrajudicial statements that are recanted by the declarant when he or she appears before a magistrate must always be excluded. I have been assured by the authorities that confessions alone are not
sufficient evidence for a conviction, as other corroborating evidence is needed. In practice, however, 90 per cent of convictions are based on a confession alone or as the main evidence.
Access to lawyers
The result of these normative gaps in the rights of a criminal defendant is that the accused provides a statement to the police as a routine practice and is never informed about the right to a lawyer. This amounts to inadequate and meaningless legal protection, which fuels the widespread fear and mistrust of the police system among the population.
It would be important to establish a clear rule that persons must have access to a lawyer from the moment of deprivation of liberty. A current proposal to amend the Criminal Procedure Code that includes access to counsel only after a statement is taken by the police in the initial 24 hours of detention is not appropriate to effective assistance of counsel and would, therefore, violate due process.
Role of judiciary and prosecutors
A judiciary that is independent and impartial is essential to the fulfilment of the most important obligations regarding torture and cruel, inhuman or degrading treatment or punishment in international law, including to make ex officio inquiries and order the investigation into allegations of torture or coercion and to ensure the safeguards are upheld. They have a dual obligation of prevention and accountability.
In practice, in Sri Lanka, both courts and prosecutors are static and have a passive role of deciding cases based solely on the evidence that is brought to their attention by the parties to the litigation; in criminal cases, that means that they rule almost exclusively on the basis of what the police provides them as evidence.
A modern accusatory system begins with affording more guarantees for the defendant. In it the public prosecutor is first and foremost the guardian of legality. Prosecutors must enforce the law against criminals but should also actively prevent miscarriages of justice by way of torture and manipulation of evidence, and intervene early on in the process. The accusatory system is more conducive than the inquisitorial system for the respect for human rights; but in its modern form it gives a lot of power but also heightened responsibility to prosecutors.
It would be important for judges and prosecutors to take it upon themselves, under a sense of legal obligation to consider bail for lesser and non-violent offences; to order medical examinations by forensic doctors properly trained by The Manual on Effective Investigation and Documentation of Torture and Other Cruel, Inhuman, or Degrading Treatment or Punishment (the Istanbul Protocol) as soon as any suspicion of mistreatment arises; to initiate prosecutions against whomever may be responsible for torture or mistreatment, including the superiors who may have tolerated or condoned that act; and more generally to ensure that all aspects of the chain of criminal justice (investigations, detentions, interrogation, arrest and conditions of incarceration) comply with the rule of law.
Forensics
The forensic procedures and quality of the forensic medical expertise seem quite acceptable in terms of deaths in custody and forensic autopsies, but there are still some insufficiencies in the clinical forensic examination of living victims. A specific medical report model for the forensic examination of survivors of torture and ill-treatment has been put in place by the official forensic services, but the report model still leaves a large margin for improvement. Specific training in the forensic medical investigation and documentation of torture and ill-treatment is needed.
Judicial Medical Officers (JMOs) undertaking medical examinations need to do so in a timely manner in order for those tests to be meaningful. They should examine both the physical and psychological trauma.
There is a need to improve the legal framework of JMOs, including guarantees for their professional and institutional impartiality and independence in practice. The reports of JMO examinations are not currently given to the person examined, which violates the standards of the Istanbul Protocol. Those reports should be made available to the accused as of right and not place the burden on the accused or his defense counsel to request it through the courts.
In practice, only about 20 per cent of cases that come before a Magistrate have a JMO examining the accused. Such exams should be done routinely at the initial custody hearing, and performed by qualified forensic doctors.
Forensic capacity in the JMOs is reasonable, except for the deficiencies mentioned above. Yet there is a need for more training for judges, prosecutors, lawyers and the police about how to interpret forensic medical examinations.
Custody hearings are an essential guarantee against mistreatment. Their object is to ensure that the person has not been arbitrarily detained, that there are indeed substantial grounds to presume that a crime has been committed and the person is prima facie responsible, and to ensure that at the arrest and thereafter there has not been any mistreatment. In practice in Sri Lanka, judicial oversight of police action is superficial at best.
Conditions of detention
With regard to the treatment of prisoners by staff in penitentiaries and remand prisons, I note with satisfaction that in conducting my interviews I did not receive any serious complaints.
I am deeply concerned, however, about the conditions of life in all prisons, all characterized by very deficient infrastructure and pronounced overcrowding. As a result, there is an acute lack of adequate sleeping accommodation, extreme heat and insufficient ventilation. Overpopulation results as well in limited access to medical treatment, recreational activities or educational opportunities. These combined conditions constitute in themselves a form of cruel, inhuman and degrading treatment.
TID facilities also suffer from excessive heat, absence of ventilation, limited access to daylight and exercise, prolonged or indefinite isolation in some cases, and lack of electricity so that some inmates spend about 12 hours a day in the dark.
I visited the underground detention cells located inside the Trincomale Naval Base, which were discovered in 2015. These cells were presumably used to hold persons who are now counted among the disappeared and are currently under seal as a crime scene. I understand that CID is heading an investigation that has not yet resulted in indictments. Needless to say, the conditions must have been horrific.
Overcrowding
During my visit I observed levels of population exceeding capacity by well over 200 or 300 per cent. Vavuniya Remand Prison offered a striking example of such overcrowding. One of its halls hosted 170 prisoners in what my team and I estimated to measure less than 100 square meters, providing less than 0.6 metres per person. In the same building, other prisoners were forced to sleep on the staircase for lack of space in the detention areas. In addition, we saw cells designed for one person occupied by four or five inmates. The larger prisons in Colombo were built in the mid-19th century and walls, roofs and staircases are literally crumbling on the prisoners. The Government has indicated that Welikada prison will be closed and a new prison will be built in Tangelle, but we understand the latter is not even in the planning stages yet. While replacement of old prisons is a good idea, in the meantime it is urgent to conduct maintenance and repair the unsafe conditions that amount to cruel, inhuman and degrading treatment or punishment.
An aggravating factor is that the congested prisons are a direct result of lengthy sentences for non-violent and drug related offences. Suspects are subjected to lengthy remand periods with many being detained for years and some even up to ten to 15 years. We understand that the average delay for State Counsel to bring a criminal case before the High Court after remand ranges from 5 to 7 years. This is a serious violation of due process and the presumption of innocence, and results in what is commonly known as an “anticipated penalty” without trial. It also violates the principle that provisional detention should be the exception and not the rule. I urge Sri Lanka to consider measures to make more non-violent offenses bailable and to experiment with alternatives to incarceration.
Family visits
Family visits take place once a month for convicted, and once a week for remand inmates, but in reality many relatives live far away and therefore visit infrequently. The prison authorities should install phones so that inmates can communicate with their families. Even when longer visit time is officially granted (i.e. one hour) the bureaucratic and security requirements of the visit (body search, security screening, documentation and registry of the visit, etc.) are counted within that allocated period, reducing the actual visit time to a few minutes. For some cases (PTA) extra burden is put on visitors including undressing for highly intrusive and demeaning body searches.
Remedies for torture and CIDT
The Torture Act depends on the discretion of the Attorney-General to file charges under it. Since 1994 there have been only five or six prosecutions, but not a single conviction yet under the Torture Act.
In the prison system there is no formal complaint mechanism available to inmates. With respect to the police, the recently installed Police Commission is a venue for complaints of police misconduct, but the process is still incipient. In practice, the only effective avenues for complaints are through the NHRC, and the possibility of filing a “fundamental rights” case before the Supreme Court.
Fundamental rights applications involve complex litigation and are thus not accessible to all. They are subject also to a 30-day term to file from the occurrence of the violation. In addition, even if successful, they result in compensation as the only remedy. The application is not available, for example, to vacate a court order that has been based on a forced confession, as it does not lie against judicial decisions.
The National Human Rights Commission has been resurrected with a credible composition of its members in 2015, but it needs to be further strengthened and afforded more resources to deal with serious violations and to monitor the conduct of official agencies. Proceedings before the NHRC hold some promise for the victims but they do not seem capable of solving the problem of impunity for serious human rights violations, including disappearances of the past and torture of the past or present. Until serious prosecutions for torture take place, the public will continue to think impunity reigns.
Impunity and lack of accountability
Acts of torture that occurred in the past have been well documented. The Government has an obligation to investigate, prosecute and punish every incident of torture and ill-treatment, even if it happened in the past, because under international law prosecution of torture should not be time barred. The State also has the obligation to prevent such occurrences in the present, and the most obvious preventive measure is forceful prosecution of cases reliably reported.
Sri Lanka has a Victim and Witness Protection Act but potential beneficiaries complain that protection is ultimately entrusted to the police which, in most cases, is the agency that they distrust. The Government should consider amending the Act in order to make it more effective and trustworthy.
Monitoring of places of detention
The Government must ratify and implement the Optional Protocol to the Convention Against Torture (OPCAT) as a matter of national urgency. Among other things, this will allow a national system of regular prison monitoring by independent experts.
Currently prisons and detention centres are visited by the International Committee of the Red Cross, a Visiting Committee and NHRC, as well as by some very credible non-governmental organizations. But a national preventive mechanism as contemplated in OPCAT would
provide for scheduled and unannounced visits by a national authority as well as by the Subcommittee on the Prevention of Torture (SPT), a very credible and professional international treaty body.
Women and Gender
We are encouraged to see that an Action Plan for Gender Based Violence is moving forward and scheduled to be presented to Parliament. However, underreporting of gender based violence remains a serious issue.
Relative to the conditions of detention for men, the female wards of Welikada prison and Vavuniya Remand Prison showed conditions that were better and more humane.
Transitional justice process
Sri Lanka and the international community have agreed to a process to reckon with the legacy of human rights violations left by the long and cruel armed conflict that ended in 2009 (see Human Rights Council resolution 30/1). International standards require that societies approach national reconciliation by conducting truth-seeking and disclosure, justice through criminal prosecutions of perpetrators of serious crimes, reparation to victims and meaningful reform of institutions.
My colleague Pablo de Greiff, Special Rapporteur on Truth, Justice, Reparations and Guarantees of Non Recurrence, has explained these steps in conversations with the Sri Lankan authorities and civil society, stressing the need for a comprehensive transitional justice strategy that takes into account the links between the different mechanisms. Similar recommendations were made by the Working Group on Enforced and Involuntary Disappearances in their preliminary observations at the end of their visit in 2015.
Transitional justice mechanisms are an important aspect of my mandate because, if implemented in good faith, they can fulfil the State’s obligations under the CAT, specifically those related to investigation, prosecution and punishment of torture, to provide reparations and to prevent torture in the future.
The mechanisms by which these four steps are accomplished are left, of course, to decisions made by the Sri Lankans themselves. As everywhere else, those decisions should be adopted following consultations with all stakeholders in a transparent and broadly participatory exercise that is just and earns the trust of the population.
A transitional justice agenda needs to be trusted by victims and other stakeholders in order to be effective. Stopping torture altogether will not be enough, but it is a step that is absolutely indispensable. The necessary confidence in the transitional justice system will otherwise not be there.
Lack of accountability regarding investigations into disappearances
We heard estimates ranging from 16,000 to 22,000 pending cases of missing persons from the time of the conflict and its immediate aftermath. Disappearances need to be resolved.
Experience shows that disappearances are almost always the occasion for torture of the most horrifying kind, and the prolongation of uncertainty about the fate and whereabouts of the disappeared constitutes cruel, inhuman and degrading treatment for their next of kin. That is why we hope to see an operative Office of Missing Persons soon that will conduct serious and profound investigations into each case.
I join my colleagues of the Working Group in encouraging ratification by Sri Lanka of the 2008 Convention on Enforced Disappearances.
Concluding remarks
The current legal framework and the lack of reform within the structures of the armed forces, police, Attorney-General’s Office and judiciary perpetuate the real risk that the practice of torture will continue. Sri Lanka needs urgent measures adopted in a comprehensive manner to ensure structural reform in the country’s key institutions. A piecemeal approach will not be compatible with the soon-to-be-launched transitional justice process and could undermine it before it really begins.
In closing, I would like to again thank the Government for the invitation and extend my gratitude to the high ranking officials with whom I met. I would also again like to express my sincere gratitude to the representatives of the Sri Lankan civil society, international organizations, victims and their families for sharing their information and insight with me.
Official joint visit to Sri Lanka — 29 April to 7 May 2016
Preliminary observations and recommendations of the Special Rapporteur on torture and other cruel, inhuman and degrading treatment or punishment, Mr. Juan E. Mendez