Thursday, December 23, 2021

තරුණ රණවිරු වැන්දඹුවට කුණුහරුප කියන ග‍්‍රාමසේවකයාට, ප‍්‍රා/ලේකම්වරියගේ රැුකවරණය.

 


ක`ඵතර දිස්ත‍්‍රික්කයේ මාදුරාවල ප‍්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශයේ රණවිරු ගම්මානයේ පදිංචි ඇයගේ සැමියා මිය යන්නේ, අවසාන සටනේදී, ත‍්‍රස්තයින්ගේ වෙඩි පහරින් ය. ඒ මුලතිව්, පුදුමාතලන් හි මානුෂීය මෙහෙයුමට සහභාගී වී සිටය දී, 2009 මැයි 18 වන දිනය.

35 හැවිරිදි මවක් වූ, ඇයට රජයෙන් ලබාදෙන ලද ඉඩමේ, නිවසක් තනාගෙන, කොළඹ ආරක්ෂක සේවා විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලබන දියණිය රැක බලාගෙන ජීවත් වෙයි.

රණවිරු වැන්දඹුවන්ට බලපෑම් කළ හැකි  සිවිල් ක්ෂේත‍්‍ර රජයේ නිලධාරියා ග‍්‍රාම සේවකය.

රණවිරු වැන්දඹුවන්ට හිමි විශ‍්‍රාම වැටුප ඇතු`ඵව විශේෂිත වරප‍්‍රසාද ලබා ගැනීම් වලට අදාළව ඉල්ලූම්පත් වලට, ග‍්‍රාමසේවකගේ අත්සන අත්‍යාවශ්‍ය වේ. එම නිසා විටින් විට, ග‍්‍රාමසේවක හමුවන්නට රණවිරු වැන්දඹුවන්ට සිදුවේ.

මෙම අවස්ථාවෙන් ලිංගික අල්ලස් ලබාගන්නට සැදී පැහැදී සිටින දුෂිත ග‍්‍රාමසේවකයින් නොසිටිනවා නොවේ.

මෙම රණවිරු ගම්මානය අයත් වසමේ ග‍්‍රාමසේවක ද එවැන්නෙක් බව, ඇය ප‍්‍රකාශ කරයි. අපේක්ෂාවන් අහිමි වී සිටින ඔහු, සියලුම කොන්දේසි සපුරා තිබියදීත්, පදිංචි සහතිකය ලබා නොදී, ඇයට බලපෑම් කරයි.

ඔහු හා ඔහුගේ උපදෙස් අනුව, ප‍්‍රාදේශීය ලෙක්ම්වරිය ප‍්‍රකාශ කරන්නේ, මෙම රණවිරු වැන්දඹුව රැටවත් ගෙදර නැති බව පවසමින්ය.

පදිංචිය ස`දහා අත්‍යාවශ්‍යය සිය`ඵ කොන්දේසි සපුරා තිබියදීත්, රැට ගෙදර ඉන්න බවට ග‍්‍රාම සේවකට සහතික විය යුතු බව නොවේද, මේ වහෙන් ඔරෝ බසින්  කියන්නේ. 

මැය මේ පිළිබඳව, ලිඛිතව බලධාරීන්ට, දැනුම් දී ඇත.

එ, ඉදිරි පියවර ගැනීමට පෙරය.


Thursday, December 16, 2021

පුතාව සසුනට ජූජා කළේ ආවතේව කාරයින්ගෙන් ගුටි කන්නට නොවේ.

 


දරු තිදෙනාගෙන්, වැඩිමහල් පුතාගේ කැමැත්තට ඉඩදුන් දෙමාපියන් ඔහුව, සසුනට පූජා කළේ සංසාර ගමන කෙටි කර ගන්නට නොවේ.

පානදුරය බොදු නගරයකි. විහාරස්ථාන ගණනාවකි. පිරිවෙන් ද ගණනාවකි. නගරයට ආසන්න පිරිවෙනකට පුතාව බාර දී, අනුරාධපුරයේ පැවති, මහා උළෙලක දී, මහණ කරනු ලැබීය. එදින පැවිදි කරන ලද ළමුන්ගේ ගණන 86 කි බන කියයි.

පසව, බාල පුතාවද, එම පිරිවෙනටම ඇතුළත් කළේය. වඩු කාර්මිකයෙකු වූ පියා, එතැන් පටන් විහාරස්ථානයේ අ`ඵත්වැඩියාවන්ට ද හවුල් විය.

දෙම්බර් 05 දා, එම පිරිවෙනේ, ඉංග‍්‍රීසි උගන්වන හා නායක හාමුදුරුවන්ගේ රියදුරු, තමන්ට පහර දුන් බවට කරන ලද පැමිණිල්ලට, නායක හිමි නමගේ ප‍්‍රතිචාරය ගැන කළකිරුණු මෙම 15 හැවිරිදි සාමනේර හිමි, පොලීසියට පැමිණියේ යුක්තිය ඉටු කර ගන්නටය.

පැමිණිල්ල බාර ගත්ත ද, යුක්තිය ඉටු කිරීමට පොලීසිය, සූදානම් නැති බව පෙනී යෑම නිසා ලිඛිතව පැමිණිලි කිරීමට පියවර ගනු ලැබීය.

එම නිසා එවුන්ට ලිඛිත පැමිණිල්ලක් දැමීමට සිදුවිය.


එයින් පසුව, පොලීසිය, දෙපාර්ශවය සමථ කරවීමට පියවර ගෙන ඇත. සාමනේර හිමියන්ට වෙනත් විහාරස්ථානයක් ලබාදීමට දෙමාපියන්ට හැකි විය. මෙය ළමා අපයෝජනයක් නොවන්නේ ද?



බොරු නඩු දාපු පොලිස් කාරායත් කුඩු ජාවාරමට හවුල්ලූ !!

 


අයියා මලෝ දෙන්නෙක් ව අත්අඩංගුවට ගෙන, කුඩු නඩු දමා, රිමාන්ඞ් කරවූ පොලිස් කාරයාද, කුඩු ජාවාරමට හවුල් බවත්, ඔහුට ඉහළ පොලිස්කාරයින්ගේ රැුකවරණය ඇති බවත්, තරුණයින්ගේ පියා ප‍්‍රකාශ කරයි.

2018 ජුනි 27 වන දින, කුරුණෑගල පොලීසියේ ¥ෂණ මර්දන එ්කකයේ, උ.පො.ප. සමරසිංහ ඇතු`ඵ නිලධාරීන් පිරිසක්, අවුරුදු 23 හා 25 වයස්වල තරුණයින් දෙදෙනෙකු අත්අඩංගුවට ගෙන, වධ දී, කුඩු තිබූ බවට චෝදනා කරමින්, අධිකරනය පාවිච්චි කර, රිමාන්ඞ් බාරයට පත්කරනු ලැබීය.

එසේ කරන ලද්දේ, දෙදෙනාට වෙන වෙනම නඩු පවරමින්ය. ඔවුන් දෙදෙනාව මාස තුනකට ආසන්න කාලයක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරයේ සිටීමට සිදුවිය.

චෝදනා ප‍්‍රතික්ෂේප කරමින් නඩු කිව්ව, ඔවුන් දෙන්නාව, අධිකරනය විසින් නිෙදාස් කොට නිදහස් කිරීමට පියවර ගත්තේය.

එක් නඩුවක, අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලද, කුඩු වලට වඩා වැඩි ප‍්‍රමාණයක් රස පරීක්ෂක වෙත යවා තිබින.

අනෙක් නඩුවේ, අධිකරණයට ප‍්‍රකාශ කළ හෙරොයින් ප‍්‍රමාණයට වඩා බෙහෙවින් අඩු ප‍්‍රමාණයක් රස පරීක්ෂක වෙත යවා තිබින.

එක් නඩුවක් 2020 මැයි මස අවසන් වූ අතර, අනෙක අවසන් වූයේ 2021 පෙබරවාරි මසය.

තරුණයින් දෙදෙනාගේ පියා, පොලීසිය සිදුකරන ලද, අපරාධය පිළිබඳව පොලිස්පතිට, මානව හිමිකම් කොමිෂමට හා පොලිස් කොමිෂමට පැමිණිලි කරනු ලැබීය. 

පොලිස් කොමිෂමෙන් පිළිතුරු පවා එවා නැත.

මානව හිමිකම් කොමිෂමට මේ දක්වාම නිර්දේශයක් ලබාදීමට නොහැකිව තිබේ.

පොලීසිය කරන ලද නිරීක්ෂණ වලදී, උ.පො.ප. සමරසිංහ වරදක් කර ඇති බවට නිගමනය කර, ඔහුට අවවාද කරන ලද බව, කුරුණැගල පොලිස් අධිකාරි දැනුම් ද තිබේ.

පියා ප‍්‍රකාශ කරන පරිදි, මේ පොලිස් නිලධාරීන්ට එරෙහිව විනය පියවර නොගැනීමට හේතුව, එම නිලධාරීන්, කුඩු ජාවාරමට සම්බන්ධ නිසා බවත්, සමහරක් අද, ව්‍යාපාරිකයින් බවට පත්ව ඇති බවත්, ඔවුන්ගෙන්, ඉහළ පොලිස් නිලධාරීන් යැපෙන බවත්ය.

මෙම කරුණ, පියා විසින්, පොලිස්පතිට ලිඛිතව දැනුම් දී තිබෙන බවද ප‍්‍රකාශ කරමු.





Tuesday, December 14, 2021

කසිප්පු හිඟයක් නැත. පෙර වැරදි නැති කෙනෙක් ඉදිරිපත් කළා, දඩය හයදාහක් ගෙව්වා.

 

කසිප්පු හිඟයක් නැත. පෙර වැරදි නැති කෙනෙක් ඉදිරිපත් කළා, දඩය හයදාහක්  ගෙව්වා.  

බලපත‍්‍ර රහිතව මද්‍යසාර නිපදවීම සංවිධානාත්මක හා මහා පරිමාණ ව්‍යාපාරයකි.

නිෂ්පාදනය කරනු ලබන මධ්‍යසාර බෙදා හැරීම ද සහ සිල්ලරට විකිණීම ද සංවිධානාත්මක ය.

මෙම ව්‍යාපාරය නිසා රජයට සෘජුව සිදුවන පාඩුව කොතෙක්ද යන්න ගණන් බලා තිබේ දැයි නොදනිමු. එය රුපියල් බිලියන ගණනක් වන බව නිල නොවන ආරංචිවලින් ප‍්‍රකාශ වේ.

මේ ව්‍යාපාරය නතර කර ගැනීම රජයේ ප‍්‍රමුඛ අවශ්‍යතාවයකි. එ සමාජ උවදුරක්ම නිසා නොව රජයට මද්‍යසාර බදු අහිමි වීම අවම කර ගැනීමටය.

රටේ පිහිටි  සෑම පොලිස් ස්ථානයක්ම, පොලිසියේ විශේෂ කාර්යාංශයක්ම, විශේෂ කාර්ය බලකාය සහ සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව බලපත‍්‍ර රහිතව සිදුකරන මද්‍යසාර නිපදවීම බෙදාහැරීම හා විකිණීම වැළැක්වීමට යොදවා තිබේ.

ඒ සඳහා පවතින නීති රිති ක‍්‍රියාත්මක කරවීමට විශේෂ අවධානය යොමුකර තිබේ. එවන් පසුබිමක වුවද මෙම ව්‍යාපාරය අවම කර ගැනීමට, පාලනය කිරිමට තවමත් නොහැකි වී තිබේ.

සියලූ මාධ්‍යය නිරන්තරයෙන් තරඟයට මේ හා අදාළ ප‍්‍රවෘත්ති වමාරනු ලැබේ. අධිකරණය අඛණ්ඩව අත්අඩංගුවට ගෙන ඉදිරිපත් කරන අයවලූන් ව විශාල කොන්දේසි මත මුදාහැරීම, දඩ ගැසීම කිරීම සිදුකරයි. බලපත‍්‍ර රහිතව මද්‍යසාර නිපදවීම, බෙදාහැරිම, අලෙවිය යන චෝදනාව යටතේ අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන පුද්ගලයින් බහුතරය චෝදනාව පිළිගෙන ‘දඬුවම’ බාර ගනී. අතලොස්සක් ‘චෝදනාව’ අභියෝග කරයි. වසර ගණනාවක් නඩු කියයි. අති බහුතරය නිදහස් වෙති. 

පානදුර නගර මධ්‍යයේ පිහිටි කුප‍්‍රකට මහල් නිවාස සංකීර්ණයකි. මෙහි බූරුවා ගැස්වීමේ සිට  මත්ද්‍රව්‍යය ජාවරම දක්වා සියලූ නීති විරෝධී කාර්යයන් පවත්වා ගෙනු යනු ලැබේ.  

පසුගිය මාර්තු මාසයේ පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශය නිලධාරීන් කණ්ඩායමක් මෙම මහල් නිවාස සංකීර්ණයේ නිවසක් වටලන ලදි. එම නිවසේ නිවැසියන් ප‍්‍රසිද්ධියේ බලපත‍්‍ර රහිතව  මදධ්‍යසාර සහ මහා රා සිල්ලරට විකුණනු ලබන අයයි.

මෙම අවස්ථාවේදී ඔවුන් සතුව තිබූ බලපත‍්‍ර රහිතව නිපදවන ලද මද්‍යසාර බෝතල් දෙකක් පොලිස් නිලධාරීන්ට බාර දෙන ලදී.

ඒවා බාර ගැනීමෙන් පසුව නිලධාරීන් නිවැසියන් ගෙන් ‘කුඩු’ ඉල්ලා තර්ජනය කරමින් නිවස සෝදිසි කරන්නට පටන් ගන්නා ලදී.

තමන් කිසිවිටකත් මත්ද්‍රව්‍යය අලෙවි නොකරන බව ප‍්‍රකාශ කර සිටියද, පොලිස් නිලධාරීන් අසභ්‍යය වචන කියමින්, බැන තර්ජනය කරමින් සෝදිසි කිරීම් කරගෙන යන අතර, එම ස්ථානයට අසල්වැසියන්ද එක් වන්නට විය.

මෙම කලබගෑනිය තුළ නිවසේ හිමිකාරිය, ව්‍යාපාරයේ හිමිකාරියව අත්අඩංගුවට ගැනීමට ගත්තු උත්සාහයද අසාර්ථක විය. ඒ වෙනුවට ඇගේ සැමියා අත් අඩංගුවට ගෙන පොලිසියට ගෙන යන ලදි.

පොලිසිය සැමියා සතුව ‘හෙරොයින්’ තිබූ බවට චෝදනා කර අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීමට පියවර ගන්නා ලදී

මෙම සිද්ධිය පිළිබඳව නිවසේ හිමිකාරිය මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට පැමිණිලි කරන ලදී. එම පැමිණිල්ල සම්බන්ධයෙන් මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශය ස්ථානාධිපතිවරයාගෙන් වාර්තාවක් කැඳවනු ලැබීය.

එම වාර්තාව කොමිෂන් සභාව විසින් නිවස පැමිණිලිකාරිය එවා, ඒ සම්බන්ධයෙන් ඇගේ නිරීක්ෂණය ඉල්ලා තිබිණ.

ඒ සම්බන්ධයෙන් කොමිෂන් සභාව වෙත කරුණු පැහැදිලි කරමින් කර සිය නිරීක්ෂණ ඉදිරිපත් කර පියවර ගන්නා ලදී

නිරීක්ෂණ වාර්තාව

2021.12.10

ලේකම්                

මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව        

අංක 14

ආර්.එ්. ද මැල් මාවත

කොළඹ 04


පැමිණිලි අංක :HRC/ ------


උක්ත පැමිණිල්ල සම්බන්ධව, ඔබගේ 2021.11.30 දිනැති ලිපියෙන් කරනු ලැබූ ඉල්ලීම ට අනුව,

මා ගේ පැමිණිල්ල සම්බන්ධයෙන්, පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශයේ ස්ථානාධිපති වරයාගේ කරුණු දැක්වීම් වලට අදාල, මාගේ නිරීක්ෂණ පහත දක්වා සිටිමි.

02. 2021.03.07 වන දින, උ.පො.ප., පො.කො. ---, පො.කො.---, පො.කො.---, පො.කො.රි.--  යන නිලධාරීන්, ලැබුණු ඔත්තුවකට අනුව, මෝදරවිල, නිවාස සංකීර්ණයට, -- ජීප් රථයෙන් පැමිණි විට, සැකකරු මාගේ සැමියා, පැන දිව්ව බවද හා එසේ දුවන විට, ලූහුබැඳ ඔහු අල්ලා ගත් බවද, ඉන් පසු සෝදිසි කිරීමේදී, ඇඳ සිටි කොට කලිසමේ ඉන වාටියේ, සූක්ෂම ලෙස සඟවා ගෙන සිටි හෙරොයින් පැකට්ටුව අත්අඩංගුවට ගත් බවට කර තිබෙන සඳහන අමූලික බොරුය.

එය, පොලීසිය, හැමදාම, හැමතැනම, කියන, ලියන සුරංගනා කථාවය.

(අ) මාගේ සැමියාව, අත්අඩංගුවට ගෙන, ගරු අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලද ‘බී’ වාර්තාවේ, සඳහන් වන්නේ, වෙනම කථාන්දරයකි.               එය පානදුර ම/උ අංක : ------ දරන නඩුවේ ‘බී’ වාර්තාවේ පැහැදිළිව සටහන්ව තිබේ.

(ආ) තවද, අත්අඩංගුවට ගත් මාගේ සැමියා ළඟ තිබූ බවට, පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශයේ ස්ථානාධිපති කියන පරිදි, එම අවස්ථාවේ, තිබූ බව කියන හෙරොයින් පැකට් එක ලියුම් කවරයක දමා, සැමියාගේ ඇඟිලි සලකුණු ලාකඩ මත තැබූ බවට කර තිබෙන ප‍්‍රකාශය ද අමූලික බොරුවකි.

 සැමියාව, ජීප් රථයේ දාගෙන, පානදුර දකුණ පොලීසියට ගෙන ඒමෙන් පසුව, ඔහුගෙන් ප‍්‍රකාශයක් ගෙන, එහිදී, යමක් බහාලන ලද ලියුම් කවරයකට, ඇඟිලි සලකුණු ගත් බව ප‍්‍රකාශ කර සිටිමි. මෙම සිද්ධියට අදාළ, පොලිස් නිලධාරීන් සම්බන්ධයෙන්, පානදුර දකුණ පොලීසියට          බාර දීම අදාළව සිය`ඵම සටහන් පරීක්ෂා කිරීමෙන් මෙම කරුණු සනාථ කර ගැනීමට හැකි වන බව ප‍්‍රකාශ කර සිටිමි.  

03. තවදුරටත්, ඉහත කාරණය අදාළව, පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශයේ ස්ථානාධිපති කියා සිටින්නේ, තාවකාලිකව මුද්‍රා තැබූ (සැමියා සන්තකයේ තිබූ බව කියන* හෙරොයින් පානදුර දකුණ පොලීසියේදී, මැන බලා, සැමියාගේ ඇඟිලි සලකුණු ගත් බවය. සිදුවූයේ, සැමියාගේ, ඇඟිලි සලකුණු, පොලීසිය ආදේශ කළ හෙරොයින් පැකට්ටුවට, බලය යොදා ලබා ගැනීමය. මෙය ඉහත ස`දහන් කළ පරිදි, පොලිස් සටහන් පරීක්ෂා කිරීමෙන් සනාථ වනු ඇත.

04. එ් අතර, මා, සිද්ධිය වූ අවස්ථාවේ, කලහකාරී ලෙස හැසිරුණු බවද, පොලිස් නිලධාරීන්ට, කුණුහරුපයෙන් බැන වැදුනු බවද, මා සතුව තිබූ බලපත් රහිතව නිපදවන ලද මද්‍යසාර, බිම හලා විනාශ කරන ලද බවද, එ් නිසා මට විරුද්ධව නඩු පැවරීමට නොහැකි බවද කියා සිටී. මෙවන් සිදුවීමක් සිදුවූයේම නැත. මෙය ද, සුරංගනා කථාවකි. පොලිසිය නඩු දමන්නේ ඔවුන් ළඟ තබාගෙන සිටි බලපත් රහිතව නිපදවන ලද ‘මද්‍යසාර’ ආදේශ කරය. මෙම නිලධාරීන්, මට මෙහි සඳහන් කළ නොහැකි ‘‘කුණුහරුප’’ කියමින්, ”කුඩු” ඉල්ලා සිටි විට, මා හෝ සැමියා හෝ කුඩු විකුණන්නේ නැති බව ප‍්‍රකාශ කර සිටිය ද, සැමියා රැුගෙන ගොස්       ”කුඩු” නඩුවක් දමන ලදි.

05. සත්‍යය සිදුවීම සංක්ෂිප්තව මා, මාගේ පැමිණිල්ලේ සඳහන් කර ඇත. නැවත මෙහි සඳහන් කිරීම අවශ්‍යය නොවන බව මාගේ හැඟීමයි.

06. මාගේ සැමියා, කිසිම විටෙක, ”හෙරොයින්” භාවිතා කරන්නේ හෝ විකිණීම සිදුකරන්නේ නැත.

07. විශේෂයෙන්ම මා, බලපත‍්‍ර රහිතව නිපදවන, මද්‍යසාර (අරක්කු/කසිප්පු* සහා බලපත‍්‍ර රහිතව  ‘මහා රා’ අලෙවි කරනවා. එය පොලීසිය හොඳින් දන්නා කරුණකි.

එ් හා අදාළව, නඩු ගණනාවක් අප, පොලීසියට ලබා දී තිබේ. විකුණන අවස්ථාවලදි අත්අඩංගුවට ගෙන පවරන ලද නඩුවලට, අප, වරද පිළිගෙන, අධිකරණය නියම කරන දඩය ගෙවා ඇත.

මේ වන විට, අප, රුපියල් ලක්ෂ 10 කට වඩා වැඩි මුදලක් දඩ වශයෙන් ගෙවා ඇත.

08. මේ අතර, මාගේ සැමියාට විරුද්ධව බොරු කුඩු නඩුවක් දමන ලදි. එයට වරද පිළිිගෙන නඩුව ඉවත් කර ගන්නා ලද්දේ පොලීසියේ ඉල්ලීම මතය. 

එ් අනුව, 1 ෙඡ්දයේ සඳහන් කරුණු නිවැරදිය.

එමෙන්ම, බලපත‍්‍ර රහිතව, මහ රා අලවිය ද අප කරන නිසා, අංක 2 හි සඳහන් කරුණු ද 

නිවැරදිය.

09. එමෙන්ම, මාගේ සැමියාට එරෙහිව පවරන ලද ගංජා නඩු 02, පිළිබඳව සඳහන් කරුණු ද පිළිගනිමි.

10. පෙර සඳහන් කරන ලද, මට හා මාගේ සැමියාට විරුද්ධව පවරා තිබූ හා වරද පිළගත් බලපත‍්‍ර රහිතව නිපදවන ලද මද්‍යසාර අලවිය හා බලපත‍්‍ර රහිතව මහ රා අලවිය මා පිළිගනිමි.

මා, අවධාරණයෙන් ප‍්‍රකාශ කර සිටින්නේ,

පෙර වැරදි, තිබූ පමණින්, පොලීසිය සිදුකරන ලද අපරාධය, මෙම අපරාධයට හිලව් නොවන බවය.

2021 මාර්තු 07 ඉරිදා, රාත‍්‍රී 7.00 ට පමණ, පානදුර කොට්ඨාශ අපරාධ විමර්ශන කාර්යාංශයේ නිලධාරීන් වන, උ.පො.ප.--- ඇතුලූ මධුසංඛ නිලධාරියා, පො.කො.-- , පො.කො.--- , පො.කො.---, පො.කො.රි.---- යන නිලධාරීන්,

නීති විරෝධී ලෙසට, අප නිවස සෝදිසි කරමින්, ශාරීරිකව වධ හිංසා පමුණුවමින්, නිවස පවා ගිණිබත් කරන බවට තර්ජනය කරමින්, කාන්තා පොලිස් නිලධාරිණියක් නොමැතිව මට තර්ජනය කරමින්, ඉන් අනතුරුව සැමියා, අත්අඩංගුවට ගෙන, ව්‍යාජ නඩුවක් දමා, දවස් 52 ක් රිමාන්ඞ් භාරයේ තැබීමට සලස්වා, කරන ලද හිංසනය මගින් අපගේ මූලික අයිතීන් උල්ලංඝණය කර ඇත.

පානදුර දකුණ පොලීසිය මගින් සැමියාට එරෙහිව පවරා තිබෙන අංක : ---- නඩුවට අදාල චෝදනා ප‍්‍රතික්ෂේප කර ඇත. රස පරික්ෂක වාර්තාව ගෙන්වා ගැනීමෙන් අනතුරුව පොලීසිය ආදේශ කර ඇත්තේ මොනවාද යන්න ඔබ කොමිෂන් සභාවේ බලතල අනුව සොයා බලන ලෙසට ඉල්ලමි. එය ප‍්‍රමාණවත් වනු ඇත සත්‍යය තීරණයට.

මෙයට,

---------

මේ මගින් පැහැදිළි වන්නේ බලපත‍්‍ර රහිතව මද්‍යසාර නිපදවීම, බෙදා හැරීම හා අලෙවිය නතර කිරීම පහසු නොවන්නේ පොලිසිය, සුරාබදු දෙපාර්තමේන්තුව ඇතුලූව යුක්තිය පසිඳලීම  සඳහා වන යාන්ත‍්‍රණය අතර පවතින සහ සම්බන්ධය නිසා නොවේ යයි කිව හැකිද?




Sunday, December 12, 2021

පාදඩ අඥ පනත - 1841- අහෝසි කරන ලෙසට රජයෙන් ඉල්ල සිටිමු.

 


සමරිසි සැකකරුට කොච්චි මිරිස් ප්‍රරතිකර්මය ලබාදී රිමාන්ඩ් කරවයි!

 සමරිසි සැකකරුට කොච්චි මිරිස් ප්‍රරතිකර්මය  ලබාදී රිමාන්ඩ් කරවයි!

 තිස් හැවිරිදි අවිවාහිකයෙක්. කුලී වැඩ කර ජීවත් වන මොහුගේ විනෝදාංශය පරෙවියන් ඇති කිරීමයි.

 මොහු පසුගිය දා පින්වත පොලිසියට යන්නෙ තමාට විරුද්ධව පරවියන් මිලට ගැනීමට  පැමිණි බාල වයස්කාර පිරිමි ළමයකු ඔහුට විරුද්ධව පොලිසියට ගොස් ඇති බව දැනගන්නට ලැබීමෙන් පසුවය

 තම මව සමඟ පොලීසියට යන විට දුටුවේ අදාල පිරිමි ළමයා සිය පියා හා ආච්චි සමග පින්වත පොලිසියට පැමිණ සිටින බවයි

  මොවුන් අසල්වැසියන් නිසා මව,  ආච්චිගෙන් කාරණය විමසීමට  උත්සාහ ගැනීමත් සමග ඉදිරියට පැමිණි කුමාර නමැති පොලිස් කොස්තාපල්වරයා මොහුව පොලිසිය තුළට ඇද අතින් පයින් හා පොලු වලින් පහරදීමට පටන් ගන්නා ලදී

 තම පුතාට පහර නොදෙන ලෙස ඉල්ලමින් මාව කෑගසන විට මවට ද පහර දී තල්ලු කර දැමීම නිසා ඇය සිහි නැතිව වැටිණ.

 සීහි නැතිව ගොස් සිටී මව රෝහල්ගත කරන අවස්ථාවේදී ඇයට සිහ පැමිණ ඇත. ප්‍රතිකාර ලබාදීමෙන් පසුව ඇය රෝහලින් පිටව සොයා බැලීමේදී පසුදිනම පුතාව අධිකරණයට ඉදිරිපත් කර රිමාන්ඩ් භාරයට පත්කර බූස්ස නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානයට යවා ඇති බව දැනගන්න ලැබිණ.

 බූස්ස නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානයට ඇය පුතාව බැලීමට ගියද ඒ සඳහා අවස්ථාව නොලැබූ අතර ඔහුගේ අවශ්‍යතා සඳහා රුපියල් දෙදහක මුදලක් නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානයේ ආපනශාලාවට බැඳීමට පියවර ගෙන තිබිණි.

  අත්අඩංගුවට ගත් දින රාත්‍රියේ බීමත්ව පැමිණි පොලිස් නිලධාරින් පුතාට අමානුෂික ලෙස පහරදී කොච්චි මිරිස් ඉස්ම යොදමින් වධහිංසා පමුනුවා ඇති බව දැනගන්නට ලැබී තිබේ.

 මෙම අමානුෂික වධ හිංසාව පිළිබඳව නිසි පරික්ෂණ පවත්වන ලෙසට ඇය ලිඛිතව පොලිස්පතිගෙන් හා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවෙන් ඉල්ලා ඇත.

 මොවුන් ගේ ආර්ථික පසුබිම යටතේ මෙම කරුණු විධිමත් ලෙස අධිකරණයට ඉදිරිපත් කිරීමට හා අදාල නීතිමය සහන ලබා ගැනීමට, විශේෂයෙන් ඇප ලබා ගැනීමට ගත යුතු ක්‍රියාමාර්ග වලට පිවිසීමට හැකියාවක් නැති බව ප්‍රරකාශ කරයි.

 ලංකාවේ පොලිසිය බ්‍රිතාන්‍යයන් පිහිට වූ දා සිට සමාන්‍ය ජනයා මර්ධනය සිදුකරන අතර ඒ සඳහා ආවරණයට යොදා ගන්නේ අධිකරණයයි.

 

 

 

 

Saturday, December 11, 2021

කුඞ්ඩන්ගේ උවමනාවට, පගාව නොදුන්නාට, ගංජා නඩුවක් දායි, අවුරුදු 20 තරුණයෙකුගේ ජීවිතයම අගාධයට දමයි.

  කුඞ්ඩන්ගේ උවමනාවට, පගාව නොදුන්නාට,
 ගංජා නඩුවක් දායි,
අවුරුදු 20 තරුණයෙකුගේ ජීවිතයම අගාධයට දමයි.

සුද්දෝ මේ රටේ පොලීසිය බිහි කළේ, නීතිය සාමය රකින්න නෙවෙයි. සාමාන්‍යය ජනයා තලා පෙලා පාලනය කිරීමට ය.

නිදහස ලැබුනායින් පස්සෙත්, බලයට ආපු හා බලයට එන්න දඟලන සියල්ලෝම කළේ මේ පොලීසිය රකින එක.

පොලීසිය, කියන්නේ, යුක්තිය පසිඳලීමේ යාන්ත‍්‍රනයේ එක් පුරුකක්. පොලීසිය ¥ෂිත නම්, අනිත් එ්වාද දුෂිත විය යුතුය. නමුත් එ ගැන ‌දොඩවන්නට සූදානම් නැත.

රටට වැඩදායී පවුලක්. පියාගේ වෘත්තිය, කොස් කඩාගෙන ඇවිත්, කපා විකිණිම. මව, කම්හලක වැඩ. සහෝදරයින්, සපත්තු නිශ්පාදනයේ නියැලෙති.

20 හැවිරිදි, පවුලේ බාලයා, සපත්තු නිපදවීමේ යෙදී සිටී. ඔහු එ් පිළිබඳ නිපුනත්වයකින් හෙබි අයෙක්. දිනකට, සිය ශ‍්‍රමය වැය කර, රු: 3,000/- ක් උපයයි. 

මෙම තරුණයාට, පානදුර උතුර පොලීසිය, සිදුකර ඇති, අපරාධය පහත දක්වමු.


01. සභාපති, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව                                

02. පොලිස්පති                  

03. ලේකම්, මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය

 පගාව නොදුන්න නිසා, බොරු නඩුවක් දමා, 
ජීවිතයම කාලකණ්නි කිරීමට උත්සාහ දැරීම.

 චතුරංග, අවු: 20 යි, ජා.හැ.අ. 2001------, අවිවාහක, රැකියාව: සපත්තු නිශ්පාදනය, ලිපිනය : 19/25, නුගේ මාවත, පරත්ත, කෙසෙල්වත්ත, පානදුර. දු.අ. 075 3558777

2021.12.09 වන දින දීය.

2021 දෙසැම්බර් 04 වන දින, රාත‍්‍රී 10.00 ට පමණ, මා, අසල්වැසි මිතුරන් දෙදෙනෙකු සමග, අප නිවස ඉදිරිපිට, නිවසේ මගුල් ගෙදර, සාදයේ සින්දු අසමින් සිටියා. අප සිටියේ පාර අයිනේ.

එසේ ඉන්න විට, රාත‍්‍රී 10.10 ට පමණ, පානදුර උතුර පොලීසියේ, නිලධාරීන් දෙදෙනෙක්, ත‍්‍රීවිල් එකකින් ඇවිත්, අප අසල නැවැත්වූවා.

එහි සිටි සැරයන් 32119, අපගෙන් ඇහැව්වා, නුඹලා මෙතන මොකද කරන්නේ කියා.

අප ප‍්‍රකාශ කළා, ඉස්සරහ ගෙදර පාටියේ සින්දු අහනවා කියා.

එවිට ඔහු, අප තිදෙනාගේ සාක්කු පරීක්ෂා කළා. මගේ සාක්කුවට යන්තම් අත දමා, ”මේ තියෙන්නේ, යකෝ ගංජා” කියා, ඔහු අත තිබූ, කොළ කෑල්ලක් දිග හැර පෙන්නුවා.

එ සමගම වාගේ, අම්මා හා තාත්තා පැමිණියා. අම්මා, එම නිලධාරීන්ට කිව්වා, මම බුලත් විටක් හෝ සිගරැට් එකක් වත් බොන්නේ නැති අයෙක් කියා. එවිට, මෙම සැරයන් 32119, මගේ අම්මාව තල්ලූ කරලා, මේ තියෙන්නේ කියා, ඇයට ද කොළ කෑල්ල පෙන්නුවා. 

පොලිස් නිලධාරීන් දෙන්නම හිටියේ හොඳටම බීලා. 

මගේ තාත්තා, මා ගැන කියනකොට, සැරයන් 32119, තාත්තාගෙන් ඇහැව්වා, බේරලා දෙන්න බොට මොනවද කරන්න පු`ඵවන් කියා. තාත්තා කිව්වා, මගේ පුතා වැරැද්දක් කරලා නෑනේ කියා. 

ඊට පස්සේ, මාව ත‍්‍රීවිල් එකක නග්ගාගෙන, පානදුර උතුර පොලීසියට ගෙන ආවා. එහිදී මාව කූඩුවට දැම්මා. මා, කූඩුවේ ඉන්නකොට, නිලධාරියෙක් ඇවිත් මට උපදෙස් දුන්නා, උසාවියට දැම්මට පස්සෙ, වැරැුද්ද පිළිගන්නවා කියලා, රු: 5,000/- ක දඩය ගෙවලා නිදහස් වෙන්න කියා.

මා, මාගේ නිර්දෝෂීභාවය කී විට, පොලීසිය සමග ගැටුම් ඇති කරගන්න එපා කියා, මාව, බිය වද්දන්න උත්සාහ කළා.

උදේ 9.00 ට පමණ, ස්ථානාධිපති පැමිණියා. මගේ අම්මා හා තාත්තා ද පැමිණ සිටියා.

මාව, ස්ථානාධිපතා ළඟට ගෙන ගියා. ස්ථානාධිපති, අපට, උස් හඬින් ෙදාස් පැවරුවා. ඔහු කිව්වා, මාව අත්අඩංගුවට ගැනීම, සැරයන් 32119, ඔහුගේ ජංගම දුරකථනයෙන් වීඩියෝ කරගෙන තියෙනවා කියා.

තවද, මා, විදෙස් රැකියාවකට යන්න බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින බව කී විට, ”උඹ පොලිස් සහතිකය ගන්න එන්න  ඕනි, මා ළඟටනේ, එතකොට උඹට යන්න දෙන්නම්” කියා තර්ජනය කළා. 

මාව, කූඩුවට දැම්මට පස්සෙ, කීප දෙනෙක්ම, මාගේ ායාරූප ගත්තා. කූඩුවේ ඉන්නවා වීඩියෝ කළා.

සවස 2.30 ට පමණ, පානදුර, මහානාම විදුහල ඉදිරිපිට, වැඩ බලන මහේස්ත‍්‍රාත්වරිය වෙත ගෙන ගියා. මා වෙනුවෙන්, නීතිඥ මහතෙකු ඉදිරිපත් වුනා. මාව, රුපියල් ලක්ෂ දෙකක, ශරීර ඇප මත මුදාහැරියා. 

එහිදී, මා, නිවැරදිකරු බව ප‍්‍රකාශ කළ බව, නීතිඥවරයා, මහේස්ත‍්‍රාත්වරයාට කියා සිටියා.

ඉදිරි නඩු දිනය : 2021 දෙසැම්බර් 08 දින බව ප‍්‍රකාශ කළා.

2021 දෙසැම්බර් 08 දින, පානදුර මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණයේ (02) මීළඟ නඩු දිනය, 2022 ජූලි 06 බව ප‍්‍රකාශ කළා.

2021 දෙසැම්බර් 05, වැඩ බලන මහේස්ත‍්‍රාත්වරිය වෙත ඉදිරිපත් කරන ලද අවස්ථාවේදී, නීතිඥ ගාස්තු වශයෙන් රු: 5,000/- ක් ගෙවනු ලැබීය.

2021 දෙසැම්බර් 08 පානදුර මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරනයට ඉදිරිපත් වීම සඳහා නීතිඥ මහතාට රු: 3,000/- ක් ගෙවනු ලැබුවා.

     x 2021 දෙසැම්බර් 04 රාත‍්‍රියේ, ඉහත සඳහන් කළ පරිදි, මා හා මිතුරන් දෙදෙනා ඉදිරිපිට මගුල් ගෙදර, සංගීත පාටිය අසාගෙන ඉන්න විට, අප දුටුවා, පොලිස් ත‍්‍රීවිලය එනවා. අප ළඟ ගංජා හෝ වෙනත් නීති විරෝධී දෙයක් තිබුනා නම්, එ්වා විසි කිරීමට හෝ එතැනින් ඉවත් වීමට හෝ අපට  ඕනෑ තරම් කාලය තිබුන බව, 

   x මාව අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුව, පොලීසියට ගෙන යන අතර, අසල නිවසක් ළඟ නැවැත්වූවා. එතැනට, ෂෙහාන්, ඔහුගේ බිරිඳ නිරෝධා ඇතු`ඵ කීප දෙනෙක් ආවා. එම දෙන්නා, පොලිස් නිලධාරීන් ඇසුරු කරන අය. ඔවුන් දෙන්නා, මාව පෙන්නා කිව්වා, මූ, කුඩු විතරයි ගහන්නේ නැත්තේ, අනෙක් එ්වා ඔක්කොම කරනවා කියා. ඔහු මත්ද්‍රව්‍යය භාවිතා කරන කෙනෙක්. 

මෙයින් පැහැදිලි වුනා, මා සමග පුද්ගලිකව අමානාප බව. මෙම ෂෙහාන් හා නිරෝධා ගේ අවශ්‍යතාවයට මා අත්අඩංගුවට ලත් බව.

 මා ප‍්‍රකාශ කරන්නේ,

පෙර සඳහන් කළ පරිදි, අවම වශයෙන් බුලත් විටක්වත් නොකන, සපත්තු සෑදීමෙන්, දිනකට, අවම වශයෙන් රු: 3,000/- ක් පමණ, උපයන මා,

කම්කරු රැකියාවක් සඳහා විදෙස්ගත වීමට සැලසුම් කරගෙන සිටින මා,

මේ ආකාරයට, පොලීසිය යොදවා, ගරු අධිකරණය පාවිච්ච් කර, මාගේ මු`ඵ ජීවිතයම අඳුරු කිරීමට පියවර ගත්තේ,

   x මේ වන විට, මත්ද්‍රව්‍යය, නීති විරෝධී මත්පැන් උවදුර පාලනයට ගෙන ඇති පියවර නිසා, එම ව්‍යාපාර වලින් අනියම් ලෙසට අසීමිතව ලාභ ප‍්‍රයෝජන ලබන පිරිස්වල අවශ්‍යතාවය මත බව,

    x මෙම ගොතන ලද නඩුවට, නිවැරදකරු කීම මේ වන විට, බරපතල වරදක් වී ඇත. පොලීසිය, නිරන්තරයෙන් මා පිළිබඳව සෙවීමටත්, තර්ජනය කිරීමට ද පටන් ගෙන ඇත.

   x මා, මෙම නඩුවට නිවැරදිකරු බව කීම නිසා, ඊළඟ නඩු දිනය 2022.07.06 බවද, එය අනිවාර්්‍යයෙන්, පොලීසිය අදාළ පාර්ශවයන් විසින් තවත් මාස 07 කට කල් යවා ඇත.

    x මා අසා ඇති පරිදි, මෙම නඩුව විභාග කර අවසන් කිරීමට, වසර ගණනක් යනු ඇත.

   x එ්වන විට, මාගේ තරුණ ජීවිතය අවසන් වී ඇති බව,

එම නිසා මා ඉල්ලා සිටින්නේ, 

අධිකරණයෙන් විසඳා ගන්නට ඉඩ නොතබා, අපක්ෂපාතී විමර්ශනයක් මගින් මාගේ නිර්දෝශී භාවය ප‍්‍රකාශයට පත් කිරීමට පියවර ගන්නා ලෙසටය.

මෙයට

 දිල්ශාන් 









Tuesday, December 7, 2021

ප‍්‍රාණ ඇපකරුවන් ව, තියාගන්නා සියලූම පොලීසිවලට පාඩමක්. අඬු කඩලා දාන්න ඕනි කියපු පොලිස් දෙන්නාට, ලක්ෂය බැගින් ගෙවන්න වෙයි.


කොට්ටාව පොලීසියේ, ප‍්‍රජා පොලිස් එකකයේ, ස්ථානාධිපති සිසිර හා එම පොලීසියේ වැඩ බලන ස්ථානාධිපතිව සිටි, උපාලි යන පොලිස් නිලධාරීන් දෙදෙනාට, එරෙහිව, කොට්ටාවේ ලක්ෂිකා සීලිනී කුලතුංග මිය විසින් පවරන ලද, මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවේ තීන්දුව, 2021.12.06 දින, ප‍්‍රකාශයට පත් කරන ලදි.

ඒම තීන්දුවෙන් මෙම පොලිස් නිලධාරින් දෙන්නාට රුපියල් ලක්ෂය බැගින් - රු. දෙලක්ෂයක්- වන්දි ගෙවන ලෙසට නියම කෙරින.

2012 අගෝස්තු මස 12 වන දින, ප.ව. 5.00 ට පමණ, කොට්ටාව පොලීසියේ නිලධාරියෙක්   දුරකථනයෙන් කථා කර, ඇගේ මල්ලී ගැන තොරතුරු විමසා, වැඩි විස්තර දැන ගැනීම සඳහා පොලීසියට වහා පැමිණෙන ලෙසට නියෝග කර තිබේ.

භිය නිසා, ඇය, පොලීසියට ගිය විට, මල්ලීව බාරදෙන තුරු, ඇයව රඳවා ගැනීමට, පොලීසිය පියවර ගෙන ඇත.

මෙම නීතිවිරෝධී හා අත්තනෝමතික ක‍්‍රියාව පිළිබඳ ඇය, ඉහළ පොලිස් නිලධාරීන්ට එරෙහිව, මූලික අයිතිවාසිකම්  උල්ලංඝණය කිරීම පිළිබඳව නඩු පවරන ලදි.

සටහන :

මෙවන් සිදුවීම්, එදත් අදත්, සිදුවේ.

ප‍්‍රාණ ඇපයට පුද්ගලයින් රඳවා තබා ගැනීම, අඛණ්ඩව සිදුකරයි. එමෙන්ම, එම පුද්ගලයින්ට අසභ්‍ය වචනයෙන් බැන වැදීම, වධ දෙන බවට, බොරු නඩු දාන බවට තර්ජනය කිරීම අඛණ්ඩව සිදුකරයි.

මෙම තීන්දුව, පොලිස්පති විසින් සියලූම පොලීසි වලට යැවිය යුතුයි.

මෙම නිලධාරීන් දෙදෙනාට එරෙහිව විනය පියවර ගෙන, ප‍්‍රසිද්ධ කළ යුතුය.

නඩු තීන්දුව පහත දැක්වේ.

 SCFR No 531/2012

 

IN THE SUPREME COURT OF THE DEMOCRATIC SOCIALIST REPUBLIC OF

SRI LANKA

In the matter of an application under and in terms of Article 126 of the Constitution.

 

SC FR 531/2012

 

Lakshika Dilani Kulathunga,

No.06, 1st Lane Galpotta Road,

Koswatte.

Petitioner

 

Vs.

 

1. Sisira,

Officer in Charge

Community Police Unit

police station

Kottawa.

 

2. Upali

Sub Inspector of Police

Acting Officer in Charge

police station

Kottawa.

 

3. Mr. Saliya de Silva

Senior Superintendent of Police

Nugegoda

Office of the Senior Superintend of Police

Mirihana.

 

4. Senapathi

Assistant Superintendent of Police

Homagama South

Office of the Assistant Superintend of Police

Homagama.

 

5. Inspector General of Police,

Sri Lanka Police Headquarters

Colombo 12. SCFR No 531/2012   

 

6. Honorable Attorney General

Department of the Attorney General,

Colombo 12.

 

Respondents

 

Before : Jayantha Jayasuriya, PC, CJ

Mahinda Samayawardhena, J

Arjuna Obeyesekere, J.

 

Counsel : Upul Kumarapperuma with Ms. Udumbara Dasanayake, Ms. Radha Kuruwitabandara and Mr Shelly Gunaratne for the Petitioner.

 

Nuwan Kodikara for the 1st and 2nd Respondents.

 

G. Wakishta Arachchi SSC for Hon. Attorney General.

 

Written Submissions : 04.10.2021 by the Petitioner

Filed on 27.09.2021 by the 1st and 2nd Respondents

 

Argued on : 09.08.2021

Decided on : 06.12.2021

 

Jayantha Jayasuriya, PC, CJ

The petitioner, a mother of a seven year old child at the time of the alleged incident has invoked the jurisdiction of this Court in terms of Article 126 of the Constitution. This Court has granted leave to proceed against 1st and 2nd respondents for the alleged infringements under Article 11, 12(1) and 13(1) of the Constitution.

1st and the 2nd respondents are named in the petition as Sisira, Officer in Charge, Community Police Unit, police station, Kottawa and Upali, Sub Inspector of Police, Acting Officer in Charge, police station Kottawa, respectively.

Both these respondents filed objections and were represented by Counsel. The 1st respondent in his affidavit dated 31st January 2013 identifies himself as “Kolom Muhandiramge Sisira”, acting as a Development Assistant attached to Kottawa police station. The 2nd respondent in his affidavit dated 31st January 2013 identifies himself as “Dissanayake Mudiyanselage Upali Senerath Dissanayake”, and admits that he was the Acting Officer in Charge of the Kottawa police station at the relevant time.

According to the petitioner, on or around 09th August 2012, around 5.00 pm she received a telephone call on her mobile phone. The said call had been originated from a mobile phone. The caller who identified himself as an officer attached to Kottawa police station had informed that the brother of the petitioner had been admitted to hospital after meeting with an accident. However, when the petitioner inquired about the condition of the brother, the caller proceeded to inquire in turn from the petitioner details such as places the brother frequently visits, the family background and his place of abode; without disclosing the condition of the person who was claimed to have been admitted to the hospital. Furthermore, the petitioner had been asked to come to Kottawa police station without proceeding to the hospital. At the same time, a relative of the petitioner had called and informed that she also received a telephone call from an officer attached to Kottawa police station asking for details of the petitioner’s brother having informed that he had been hospitalized due to an accident. Simultaneously, the brother of the petitioner also had contacted her and informed that he had not met with an accident.

Having received this information, the petitioner had asked the caller who identified himself as an officer attached to the Kottawa police station as to the reason why she was questioned on the details of the brother. At that time the caller had asked her to come over to police station before 6.00 pm to get information about the brother. Despite the petitioner informed her difficulties to come over to the police station that evening, the caller had insisted that she should come over to the police station by 6.00 pm and any failure to do so would cause difficulties to her brother as well as to her family. The petitioner thereafter through fear, proceeded to the police station despite having had to pick her child from a child care centre by 5.30 pm. Her husband had been engaged with some prior business related commitments. At the police station the 1st respondent had identified himself as the person who called the petitioner.

When inquired, the 1st respondent had informed that a complaint of harassment had been made against the brother of the petitioner and demanded that he be produced forthwith. The petitioner’s request for time till the following day had been denied and had been threatened with detention at the police station until the brother is produced. The 1st respondent had threatened SCFR No 531/2012 .මල්ලී ප ොලීසියට අරපෙන එනකල් අපි යන්න පෙන්පන් නැහැ. ෙන්නවපන් පේක ප ොලිසිය. මල්ලීව පෙනාපේ නැත්නේ ස්පසේ හුඟක් කරෙර පවන්න පවයි.” Furthermore, the petitioner claims that she was subjected to humiliation and harassment due to the abusive conduct of a group of people who were present at the police station in the presence of the 1st respondent. The 1st respondent had demanded that the petitioner join with the said group of persons to go in search of her brother, in the police jeep. The petitioner claims that the 2nd respondent was present at the police station when these incidents took place.

While the aforesaid events were in progress, an attorney-at-law related to the petitioner arrived at the police station after being informed by the relative who informed the petitioner over the phone regarding the telephone call she received from the police station. When the said attorney-at-law inquired for the reason for the arrest and detention of the petitioner at the police station, respondents had claimed that the petitioner was at the police station on her own volition. When inquired whether there is any complaint against the petitioner, two respondents had said that there is no such complaint. Thereafter, the said attorney-at-law had taken the petitioner away from the Police station. At that stage the 2nd respondent is alleged to have remarked ප ොලිසියට ාර්ට් ොපෙන එන එවුන්පේ අඬු කඩලා ොන්න ඕනි. තවම කවුරුත් ෙන්පන් නැහැ ප ොලිසිපේ තරම”. An affidavit of the said Attorney-at-Law is marked P3 and produced along with the petition and affidavit of the petitioner.

The 1st respondent admits that he was attached to the Kottawa police station and was acting as a Development Assistant. He further admits that he has no authority to arrest or detain any person but his duty was to refer complaints to inquiring police officers at the police station. This respondent sets out the details of a complaint received at the police station on 08.08.2012 relating to a receipt of nuisance telephone calls by a female person. In her complaint she had provided the number of the telephone from which these calls had originated. Furthermore, she had named the person whom the aforesaid telephone number belonged to. The 1st respondent thereafter explains that the said person denied making such nuisance calls and took up the position that his phone was handed over to a third party for repairs. The 1st respondent claims that he used a detailed telephone bill handed over by the said person (marked 1R6) and started calling different numbers recorded therein randomly. It is through this process he claims that he obtained the telephone number of the petitioner and thereafter called her to obtain further details about her brother, who is suspected to have made alleged nuisance calls. However, it is pertinent to observe at this stage, that only one statement, among the material he had produced before this Court, predates the events relating to this application (ie the initial complaint marked 1R3). Two other statements (1R4 and 1R5) had been made on 10.08.2012 (the following day of the incident). None of these statements contain any material implicating the brother of the petitioner. It is the statements that had been recorded much later, namely on 25.09.2012, which reveals material implicating the brother of the petitioner; the statement marked 1R7 (the statement of the person in whose name the phone number used to make nuisance calls is registered) and another statement recorded on the same day (25 September 2012) reveal such material.

The 2nd respondent, admits that he was the Acting Officer in Charge of Kottawa police station at the relevant time. He further affirms that the 1st respondent was attached to Kottawa police station as a Development Assistant and the duty assigned to him was to “refer complaints to inquiring officers in the police station”. Furthermore, the 1st respondent did not have any authority to arrest or detain a person, as affirmed by the 2nd respondent.

The 2nd respondent denies that he was present at the police station at the time the petitioner came over there, but says that he returned to the police station when the petitioner and the complainant were about to leave. However, he admits that it was in his presence, the 1st respondent informed the Attorney-at-Law, that the petitioner came over to the police station on her own and that she is waiting for the arrival of her brother. This respondent denies that they followed the petitioner and the attorney-at-law and made any utterance.

The 2nd respondent who also produced the information book extracts containing the statements recorded in relation to the complaint made two days prior to the principal incident relating to this application, marked 2R3, 2R4, 2R5 and 2R7 (which were produced marked 1R3, 1R4, 1R5 and 1R7 by the 1st respondent), affirms that he directed the 1st respondent to “refer (this) matter for inquiry”.

When considering the material presented before this court by the two respondents, it is clear that the 1st respondent, who was attached to the police station in the capacity of a ‘Development Assistant’ did not have any authority to conduct investigations. The duty assigned to him was to refer any complaints to officers who have the authority to conduct investigations. However, the material presented before this court by the petitioner and the two respondents reveal that the 1st respondent had stepped outside the legal bounds of authority and had actively got involved in the investigation, to which he had no legal authority. It is difficult to comprehend, on what authority  he actively got involved in the investigation by contacting possible witnesses and suspects over the phone and questioning them on matters relating to the investigation. Even if the petitioner voluntarily came over to the police station as claimed by the 1st respondent, on what basis did he provide his personal phone number asking her to contact him when she reaches the police station? It appears that the 1st respondent arrogated to himself powers of a police officer and had got involved in the investigation, for reasons best known to him. He had acted arbitrarily, outside the scope of authority.

The 2nd respondent was the acting officer-in-charge of the Kottawa police station. In Ukwatta v Marasinghe and others [2011 BLR 120 at 129] this court had observed,

Under the procedure established by law for the administration and discharge of duties of a police station, regulations have been gazetted under the Police Ordinance and the Code of Criminal Procedure Act and officer-in-charge of a police station is the Chief administrative officer. He is in charge of the entire police station and is personally responsible for over all functions of the police station”

It is pertinent to note, section 55 of the Police Ordinance empowers the Inspector General of Police to “frame orders and regulations for the observance of the police officers”. Paragraph 2 of Part I–Preamble of such Departmental Order No A3 – which sets out the ‘duties of officers in charge of stations’ reads,

“You are now in a position in which you are responsible for the efficient carrying on of their duties by all under you. You are responsible for their health, for their recreation, and comfort and for their good behaviour and discipline(emphasis added)

Furthermore, paragraph 6 of Order no. A3 reads,

“The creation and maintenance of discipline are among your most important duties. You must insist that your orders and the orders of those empowered to make orders are obeyed immediately without argument or hesitation and with cheerfulness and energy”

“Never pass any lapse from duty, however trivial, without taking notice of it”

“Drop hard on slackness, disobedience and slovenliness”

The 2nd respondent, under whose direction, control and supervision the 1st respondent performed duties, fail to explain on what basis and under whose authority the 1st respondent got himself involved in this investigation without confining himself to his duty of referring the complaint to inquiring officers at the police station. Furthermore, the 2nd respondent fails to explain the administrative mechanisms or any meaningful measures placed at the police station to ensure that the 1st respondent would not abuse his position as a Development Assistant and get involved in investigations. Nor there is any material placed before this court to establish that the 2nd respondent as the Officer-in-Charge of the station took any steps to inquire from the 1st respondent the reasons for his involvement in the investigation without any lawful authority. He neither denies any knowledge on this aspect. He just affirms that the 1st respondent’s duty is to ‘refer complaints to inquiring officers in the police station”, but admits that in his presence it was the 1st respondent who explained the petitioner the details on the complaint relating to alleged incident of harassment. Furthermore, the 2nd respondent admits that it was the 1st respondent who informed the attorney-at-law who visited the police station to verify the information that the petitioner had been arrested and detained at the police station, that the petitioner voluntarily came over to the police station in response to the complaint made against her brother. Nor there is any material placed before this court to establish that the 2nd respondent as the Officer-in-Charge of the station took any steps to investigate the 1st respondent’s unlawful conduct after he came to know of the same. The 2nd respondent had not only failed to prevent the arbitrary conduct but also had failed to investigate such conduct of his subordinate. When all these circumstances are taken together, it is reasonable to infer that there was tacit approval of the 2nd respondent in regard to the role the 1st respondent played in the investigation relating to the alleged incident of harassment.

Though it is repetitive, it is important to observe, that none of the statements recorded prior to the 25th September 2012, reveal any material linking the brother of the Petitioner to the alleged incident of harassment on which the first information was received on the 08th September 2012. No complaint had been made naming the brother of the petitioner as a suspect. It is also pertinent to note that the three reports filed by the Officer in Charge of the Kottawa police station in the Magistrates Court of Homagama in case B 1890/12 also reveal that it was in November 2012, police sought notice on the brother of the petitioner. The initial report filed on 10.08.2012 – the day after the incident relating to this application occurred - names a different person on whom the complainant entertained suspicion. Furthermore, it is pertinent to observe that the statement of S.K.Basnayake, a relative of the complainant (at page 3 of the IB extracts produced by the two respondents) reveal that their presence at the police station in the evening of the 09th, was due to a telephone call received from Kottawa police. According to him they had been asked to come over to the police station as the suspect party is due to come over there. Therefore, the meeting of the petitioner and the other group of people at the police station is not a coincidence.

When all these factors are taken together with the personal interest the 1st respondent had developed in this matter and the manner in which the 2nd respondent had conducted himself despite being the acting Officer in Charge of the police station, I am of the view, that the petitioner has proved, on a balance of probability, that the alleged incidents did in fact take place in the manner described by the petitioner as opposed to the position taken up by the two respondents. In my view, the conduct of the two respondents, as revealed through the material placed before this Court is arbitrary and unlawful.

I am further of the view that securing the presence of a person at a police station through deception or through fear of harm to use as a hostage for the securing the presence of a possible suspect, without using due process of law by adhering to the relevant provisions of law which enables the securing the presence of a suspect for an investigation, is not only arbitrary but unlawful too. Any administrative or executive action tainted with such conduct warrants deterrent sanctions.

Article 12 (1) of the Constitution guarantees equality before law and equal protection of the law. This court in its’ Full Bench decision in Sampanthan et. al. v Attorney-General et. al. (SC FR 351-356 & 358-361/19, SC minutes dated 13th December 2018) citing with approval jurisprudence developed in Jayanetti v Land Reform Commission [ 1984 2 SLR 172] and Shanmugam Sivarajah v OIC Terrorist Investigation Division and others [SC FR 15/2010 SC Minutes of 27.07.2017] held that the right guaranteed under Article 12(1) of the Constitution encompasses protection of ‘Rule of Law’ too.

Maintenance of Law and Order forms an integral part of protecting Rule of Law and the Police Force as the organ that is entrusted with tasks such as investigation of crimes, apprehension and prosecution of offenders carries a heavy burden to ensure that the powers vested on its officers are not arbitrarily or discriminately exercised. Such exercise of arbitrary or discriminatory power by officers of the Police Force will result in break down of law and order and would pose a serious threat to Rule of Law. In Sudath Silva v Kodithuwakku [1987 2 SLR 119 at 126] in examining an alleged violation of Article 11, it was observed,

“……….. Constitutional safeguards are generally directed against the State and its organs. The Police force being an organ of the State, is enjoined by the Constitution to secure and advance this right and not to deny, abridge or restrict the same in any manner and under in any circumstance.”

This Court in Sampanthan (supra), citing with approval the jurisprudence in Chandrasena v Kulathunga and Others [1992 2 SLR 327], Premawathie v Fowzie and Others [1998 2 SLR 373], Pinnawala v Sri Lanka Insurance Corporation and Others [1997 3 SLR 85], Sangadasa Silva v Anuruddha Ratwatte and Others [ 1998 1 SLR 350], Karunadasa v Unique Gem Stones Ltd and Others [1997 1 SLR 256] and Kavirathne and Others v Pushpakumara and Others [SC FR 29/2012 SC Minutes of 25.06.2012] held that Article 12(1) of the Constitution guarantees protection against arbitrary exercise of power.

As I have already discussed herein before, the conduct of the 1st and the 2nd respondents is arbitrary and unlawful. Through such conduct the Right to equal protection of Law guaranteed to the petitioner has been breached.

Article 13(1) of the Constitution reads, “no person shall be arrested except according to procedure established by law”. This Article guarantees a protection against arbitrary arrest. In Namasivayam v Gunawardena [1989 1 SLR 394] this court held that actual use of force is not necessary to constitute a breach of Article 13(1) but even a threat of force to procure the presence of a person is sufficient. Furthermore, it was held that the deprivation of the liberty to go wherever a person feels, results in an arrest. In Namasivayam (supra at 401-402) the Court held,

“The liberty of an individual is a matter of great constitutional importance. This liberty should not be interfered with, whatever the status of that individual be, arbitrarily or without legal justification.”

In Piyasiri v Fernando [1988 1 SLR 173 at 183] this court held,

“….Custody does not today, necessarily import the meaning of confinement but has been extended to mean lack of freedom of movement brought about not only by detention but also by threatened coercion, the existence of which can be inferred from the surrounding circumstances(emphasis added).

Material presented before this court reveal that the respondents secured the presence of a the petitioner at the police station by instilling fear of harm and thereafter threatened to detain her at the police station until the brother is produced. Furthermore, the petitioner was asked to join with the police team to go in search of the brother.

In Lakshman de Silva v Officer in Charge Kiribathgoda Police [SC FR 9/2011, SC Minutes of 03.03.2017, at p 12] observed,

“Detention of the spouse or a family member or a relative of a suspect merely to compel or to induce a suspect to surrender to the police cannot be a reasonable reason for the Peace Officer to arrest and detain such a person in police custody under section 32(1)(b) of the Criminal Procedure Code. The arrest and detention of a spouse or a family member or any other relative of a suspect by a peace officer must be condemned and discouraged by Courts of law in this Country”.

Based on the facts as revealed in the instant matter, I have no difficulty to find that the petitioner’s right guaranteed under Article 13(1) also had been breached.

On the question whether the petitioner’s right guaranteed under Article 11 had been breached or not, the petitioner does not allege any kind of physical assault. In this regard, it is pertinent to observe that this Court had held that the protection guaranteed under Article 11 encompasses a protection from psychological trauma, psychological suffering, psychological injury and severe mental pain or suffering too. [W.M.K.De Silva v Chairman Ceylon Fertilizer Corporation 1989 2 SLR 393; Channa Peiris and others v Attorney-General 1994 1 SLR 1; Adhikary v Amerasinghe 2003 1 SLR 270; Puwakketiyage Sajith Suranga v Prasad et al SC FR 527/2011, SC minutes dated 22.07.2016]. However, in the context of an alleged breach of Article 11 of the Constitution it is also important to note that a high degree of certainty is required for the court to hold a violation of Article 11. In Channa Peris (supra at 107) it was held,

“…. having regard to the nature and gravity of the issue, a high degree of certainity is required before the balance of probability might be said to tilt in favour of a petitioner endeavouring to discharge his burden of proving that he was subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment; and unless the petitioner has adduced sufficient evidence to satisfy the Court that an act in violation of Article 11 took place, it will not make a declaration that Article 11 of the Constitution did take place”. In W.M.K.De Silva (supra at 401) His Lordship Justice Jameel observed,

“…..ill-treatment per se, whether physical or mental, is not enough; a very high degree of mal-treatment is required”

to constitute a violation of Article 11. His Lordship Amarasinghe J, further elaborating on this matter in Kumarasena v Sub-Inspector Shriyantha et al [SC FR 257/93, SC minutes of 23.5.1994] observed,

“The assessment of whether a person has been subjected to treatment violative of Article 11 depends on the nature of the act or acts complained of in the circumstances in which they were committed. (See W.R.K. de Silva v. Chairman, Ceylon Fertilizer Corporation (1987) 2 SLR 393,[W.M.K. de Silva v. Chairman, Ceylon Fertilizer Corporation (1989) 2 SLR 393] Fernando v. Silva and others S.C. Application 7/89 S.C. Minutes 3 May 1991). In the circumstances of this case the suffering occasioned was of an aggravated kind and attained the required level of severity to be taken cognizance of as a violation of Article 11 of the Constitution. The words and actions taken together would have aroused intense feelings of anguish that were capable of humiliating and debasing the Petitioner. I therefore declare that Article 11 of the Constitution was violated by the subjection of the Petitioner to degrading treatment.”

Her Ladyship Justice Bandaranayake, in Adikary (supra at 275) having considered W.M.K.De Silva (supra) and Kumarasena (supra) observed,

“……… the test which has been applied by our Courts is that whether the attack on the victim is physical or psychological, irrespective of the fact that, a violation of Article 11 would depend on the circumstances of each case.”

When all the material presented before this court by the petitioner is considered, I am of the view that the material available is insufficient to hold that there had been a violation of Article 11.

For the reasons set out above, I hold that the petitioner has established that rights guaranteed to her under Articles 12(1) and 13(1) had been infringed. Therefore, I grant the petitioner a declaration that her fundamental rights guaranteed under Articles 12(1) and 13(1) of the Constitution have been infringed by the 1st and 2nd respondents.

I order the 1st and 2nd respondents to personally pay to the petitioner rupees one hundred thousand (Rs 100,000/-) each, within three months of today.

 Chief Justice

Mahinda Samayawardhena, J

I agree.

Judge of the Supreme Court

Arjuna Obeyesekere, J.

I agree.

Judge of the Supreme Court